Dagblaðið Vísir - DV - 22.10.2010, Blaðsíða 37

Dagblaðið Vísir - DV - 22.10.2010, Blaðsíða 37
FÖSTUDAGUR 22. október 2010 VIÐTAL 37 Tobba hlær mikið, talar hátt og lífsgleðin geisl- ar af henni. Hún hefur þó ekki farið í gegnum lífið áfallalaust. Þegar hún var 15 ára fór hún sem skiptinemi til Brasilíu þar sem hún gekk í gegnum erfiða reynslu og upplifði mesta áfall lífs síns. „Mamma og pabbi voru miður sín yfir að senda ljóshærðu skellibjölluna sína til ókunn- ugs fólks í Suður-Ameríku. En ég var hepp- in og lenti hjá dásamlegum hjónum sem ég kalla mömmu og pabba og strákana á heimil- inu bræður mína. Ég varð mjög náin þeim og fólk hló oft þegar ég gargaði: „Mamma!“ á eft- ir dökkri, smávaxinni konu úti í búð. Pabbi var vanur að segja að ég væri dóttir hans af fyrra hjónabandi og hann ætti mig með sænskri fyr- irsætu,“ segir Tobba og brosir. Bróðurmissir Brasilísku bræðurnir hennar voru tveir. Eldri bróðirinn, Raul, var 15 ára og Ricardo, sá yngri, 12 ára. „Raul var mikið í skólanum. Hann var mjög metnaðargjarn enda orðinn lögfræð- ingur í dag. Foreldrar okkar voru lítið heima og því urðum ég og Ricardo miklar samlokur. Hann hafði þolinmæðina til að endurtaka orð- in og kenndi mér smám saman portúgölsku. Foreldrar mínir voru efnaðir og við vorum oft tímunum saman að leika okkur í sundlaug- inni, garðinum eða á tennisvellinum. Nokkrum vikum áður en ég átti að fara heim til Íslands heimtaði litli bróðir minn að fá að fara í sund- laugargarð rétt fyrir utan borgina. Við ákváð- um að fara hvort í sínu lagi, hann með vinum sínum og ég með mínum. Þegar ég var að fara heim vildi hann verða eftir með vini sínum og fjölskyldu hans. Ég leyfði honum það þrátt fyrir að hann hefði átt að koma heim með mér. Ég kvaddi hann og það var í síðasta skipti sem ég sá hann á lífi.“ Ricardo, eða Ricky eins og hann var kallaður, lenti í bílslysi á leiðinni heim og dó á spítalanum daginn eftir. Ásakaði sjálfa sig „Lengi vel velti ég mér upp úr því af hverju ég lét hann ekki koma með mér heim og kenndi sjálfri mér um dauða hans. Fjölskyldan mín úti áfelldist mig þó aldrei. Mamma hataði sjálfa sig fyrir að hafa leyft honum að fara en ég hataði manninn sem var við stýrið. Hann hafði ver- ið að drekka bjór í sundlaugargarðinum áður en hann keyrði litla bróðir minn og fjölskyld- una sína heim. Maðurinn dó en synir hans og eiginkona lifðu. Ég man að mamma var vön að skamma Ricky fyrir að vera ekki í belti og ég held að þennan dag hafi hann ekki verið í slíku. Mamma vildi þó aldrei segja mér nein smáatriði. Hún sagði að þetta yrðu of skelfi- legar minningar fyrir mig. Þessar síðustu vikur renna eiginlega saman í eitt og ég man voða lít- ið. Mamma og pabbi á Íslandi hringdu stöðugt í mig en ég var bara í einhverju móki og varla talandi. Þau voru skelfingu lostin heima yfir að geta ekkert gert fyrir mig og á tímabili var pabbi farinn að íhuga að fara til Brasilíu og sækja mig.“ Tobba gerir hlé á frásögn sinni. Það er greinilega erfitt fyrir hana að rifja þessa atburði upp. Hún segist ekki hafa talað mikið um þetta en segir að sig dreymi fjölskylduna mikið og er oft með hugann hjá þeim. Samviskubitið erfitt „Vegna hita þurfti að jarða Ricky strax. Það leið yfir mig í jarðarförinni. Kistan var opin og litli líkaminn hans var illa farinn eftir slysið og hit- ann. Fyrstu næturnar sváfum við bróðir minn á dýnum inni í herbergi hjá mömmu og pabba og það kom læknir og gaf okkur svefntöflur. Á daginn komu konur úr kirkjunni og báðu inni í stofu. Kaþólska trúin kom sterk inn og bjarg- aði því sem bjargað varð hjá mömmu. Ég reyni að halda sambandi við þau, en samviskubitið yfir að hafa yfirgefið þau á þessum nótum gerir mér erfitt fyrir. Ég grátbað AFS um að leyfa mér að vera áfram en þau sögðu að það væri ekki hægt. Allar tryggingar og annað væri að renna út og enginn tæki ábyrgð á mér og ég yrði að fara til baka. Ég man að mamma sagði við vin- konu sína daginn áður en ég fór: „Hvernig á ég að geta misst tvö börn á einum mánuði?“ Mér hefur sjaldan liðið eins illa og þá. Mér fannst AFS bregðast mér og ég fjölskyldu minni með því að geta ekki verið til staðar fyrir þau á þess- um tíma. Það var líka erfitt að koma heim þar sem enginn þekkti Ricky og enginn sem ég gat deilt sorginni með sem fylgir slíku áfalli.“ Í plastbuxum á munaðarleysingjahæli „Þegar ég kom heim frá Brasilíu passaði ég ekki inn neins staðar. Ég og stelpan sem hafði ver- ið besta vinkona mín áður en ég fór út áttum ekkert sameiginlegt lengur. Ég kom heim tíu kílóum þyngri, í plastbuxum og plasttopp í stíl. Tískan þarna úti er allt öðruvísi og allar stelp- urnar ganga í tíu sentimetra háum hælum við skólabúninginn sinn, þaðan kemur þessi háu- hælasýki mín. Vinkonur mínar fengu sjokk þegar þær sáu mig í gegnum glerið á flugvell- inum í plastfötum með roðmynstri og út úr tanaða,“ segir Tobba og hlær sínum háa, hvella hlátri. En það var ekki bara tískan og missirinn sem mótaði Tobbu úti, því þar sá hún líka fá- tækt sem hafði mikil áhrif á hana. „Einn dag- inn fór ég út að keyra með vinum mínum og við keyrðum í gegnum fátækrahverfi. Ég fékk bara hálfgert taugaáfall við að sjá alla þessa eymd, varð alveg miður mín og fór að hágráta. Ég vildi gera eitthvað gott og fann munaðarleysingja- heimili rétt hjá hverfinu þar sem ég bjó. Þang- að fór ég einu sinni í viku og lék við börnin. Þótt þetta hafi verið bara einn klukkutími í viku þar sem ég var að leika við einhverja sæta krakka þá var það betra en ekki neitt. Ég gleymi aldrei einu litlu barni sem grét í hvert einasta skipti sem ég skilaði því af mér. Það er svo mikið af krökkum þarna og þau fá svo litla athygli hvert um sig. Þetta breytti mér mjög mikið.“ Fann sig í fjölmiðlafræði Tobba byrjaði í Verslunarskólanum haustið sem hún kom heim frá Brasilíu. Hún segir það hafa verið skrýtinn tíma. „Ég var búin að vera að vinna á munaðar- leysingjahæli, í plastbuxum, skilurðu. Ég fór í Versló út af vinkonu minni en við töluðumst ekki lengur við. Ég eyddi mestum tímanum frammi á gangi og var minna í tímum. Í Versló kynntist ég þó Ásu Maríu vinkonu minni sem bjargaði félagslífinu mínu og fékk mig til að hætta að ganga í plastfötum og fyrir það verð ég henni ævinlega þakklát.“ Hún var tvö ár í Versló og er með verslun- arpróf þaðan. „Ég sá það að þessi skóli var ekki fyrir mig. Ég er mjög léleg í reikningi og það er lítið af skapandi greinum. Ég ákvað að skipta yfir í Fjölbrautaskólann í Garðabæ þar sem ég fór á hraðbraut og útskrifaðist hálfu ári fyrr. Mér gekk mjög vel í FG og fékk verðlaun í fjöl- miðlafræði. Þá sá ég að þetta starf gæti átt mjög vel við mig.“ Eftir útskrift tók tók hún sér hlé frá námi og fór að vinna í Heklu áður en hún hélt til Eng- lands þar sem hún nam fjölmiðlafræði við há- skólann í Derby. Hún segist alltaf hafa ætlað sér að verða leikkona en eftir að hafa kynnst starfi þeirra í gegnum kunningja hafi hún áttað sig á hversu mikið ströggl þetta væri og misst áhug- ann. Hana langaði þó að starfa við eitthvað sem tengdist sjónvarpi og fjölmiðlum. „Ég fór því og lærði fjölmiðlafræði en sérhæfði mig ekki í neinu, tók bara allan pakkann, almannatengsl og allt þetta og kláraði námið á þremur og hálfu ári.“ Hvorki drykkfelld né óvinsæl Ég spyr hvort það sé metnaðurinn sem fleyti henni áfram þar sem hún segist sjálf eiga erf- itt með nám. „Það er frekar þessi klassíski ís- lenski dugnaður held ég. Ég hef aldrei viljað eyða tíma í eitthvað sem ég get klárað fyrr. Ég vann öll verkefnin í skólanum strax til að geta verið lengur heima á sumrin til að vinna. Bret- ar eru mikið fyrir að drekka bjór og slaka á og þegar nemendurnir fóru á pöbb eftir skóla fór ég heim að læra. Meira að segja yfirkennarinn skildi ekkert af hverju ég vildi endilega gera þetta svona. Það spilaði líka stóran þátt í þessu að kærastinn minn á þeim tíma fékk góða vinnu heima og ég vildi frekar vera heima með honum en ein úti.“ Tobba hafði unnið í sumarfríum á Séð og heyrt og eftir að hafa lokið náminu úti fastréð hún sig þar. Hún segir hlæjandi að hún hafi byrjað á því að ljúga sig inn í starfið. „Mikael Torfason var þá ritstjóri á blaðinu og spurði mig hvort ég hefði skrifað eitthvað í blöð áður. Ég laug að ég hefði skrifað alveg fullt en hafði í raun bara skrifað eina grein í Morgunblaðið. Þetta var annars steiktasta atvinnuviðtal sem ég hef farið í. Hann Mikael sat þarna inni á skrifstof- unni sinni í risastórri dúnúlpu og spurði mig spurninga á borð við hvort ég færi á djammið, hvort ég ætti marga vini og hvort ég þekkti eitthvert fólk. Ég vissi ekkert hvert maðurinn væri að fara og sagði honum að ég væri hvorki drykkfelld né óvinsæl. Mér fannst hann alveg fáránlegur,“ segir hún hlæjandi. „Hann benti mér síðan á autt borð og sagði mér að fara að vinna. Óhamingjusöm í vinnunni Tobba segir að sér þyki alltaf vænt um Séð og heyrt og að hún hefði alls ekki viljað fara á mis við þá reynslu sem hún öðlaðist á blaðinu. „Ég væri ekki búin að gera allt sem ég er búin að gera ef ég hefði ekki verið að vinna þarna en ég var ósátt við margt sem var í gangi á Birtíngi og var ekkert brjálæðislega hamingjusöm í vinn- unni. Það var búið að segja upp nánustu sam- starfskonu minni og síðan var Eiríki sagt upp en þau tvö hafa unnið með mér á blaðinu frá upphafi.“ Hún segir það hafa komið sér á óvart þegar Eiríki var sagt upp. „Örugglega meira en honum sjálfum, því hann hafði oft sagt að nú væri hann næstur til í að fara.“ Vill stöðugleika Þegar talið berst að framtíðinni og barneignum segist Tobba ekkert vera á þeim buxunum. „Fólk spyr mig oft af hverju ég eigi ekki börn þar sem flestar vinkonur mínar á sama reki eiga börn – sumar jafnvel fleiri en eitt og ég á tvö löng sambönd að baki en ekkert barn. Málið er einfaldlega það að ég vil ekki eignast börn fyrr en ég get boðið þeim upp á svipaðar aðstæður og ég hef alist upp við. Það er að segja foreldra sem standa saman í gegnum allt – sama hvað bjátar á. Eins hef ég bæði upplifað vanmáttinn sem kemur upp þegar börn veikjast alvarlega og skelfinguna við að missa barn. Ég er langt frá því að vera tilbúin í þetta verkefni, en það kem- ur vonandi að því seinna,“ segir hún brosandi. Veikindi í fjölskyldunni Tobba segist vera úr mjög samrýndri fjölskyldu og segir að það hafi skipt sköpum því þau hafi þurft að ganga í gegnum mikla erfiðleika sam- an. „Önnur systir mín, sú eldri, veiktist mjög skyndilega 12 ára gömul. Hún hefur átt við andleg veikindi að stríða þar sem eitt leiddi af öðru. Hún hefur oft verið mjög veik og þurft að vera á spítala. Þetta hefur haft mikil áhrif á fjölskylduna. Veikindi eldri systur minnar urðu forgangsverkefni mömmu og var hún því mik- ið heima til að sinna henni. Í dag er þetta allt í rétta átt og við erum bjartsýn. Ég er mjög stolt af systrum mínum og er mjög náin þeim. Yngri systir mín fæddist með skarð í vör og góm og hefur gengist undir fjölda aðgerða og var lengi vel í talþjálfun. Hún er í dag gullfalleg og mik- ill snillingur, og þær báðar systur mínar. Sökum þrautseigju og dugnaðar foreldra minna hefur fjölskyldan mín haldist ótrúlega sterk þrátt fyrir mikil veikindi í gegnum árin. Mamma og pabbi eru hrikalega fyndin og það er alltaf gaman í kringum þau þó oft hafi verið erfitt. Pabbi er mikill stríðnispúki og sprautaði stundum úr garðslöngunni á mömmu inn um gluggann og hún læsti hann þá úti. Hann er samt hættur að fíflast með slönguna eftir að hann tengdi hana við háþrýstidæluna sem hann notar til að þrífa bílana. Hann ætlaði nefnilega að flýta fyrir sér eitt sumarið og vökva beðin með dælunni. Öll blómin flutu auðvitað úr beðunum – aumingja mamma hafði farið alla leið í Hveragerði til að kaupa þau. Hún hefndi sín með því að slá með blautri tusku í jakkafötin hans þannig að þau urðu öll í blettum korteri fyrir fund. Þann dag kafnaði ég næstum úr hlátri,“ segir Tobba. Ekki hrædd við höfnun Bloggið hennar Tobbu hefur vakið mikla at- hygli og er eitt mest lesna bloggið hér á landi. Í kjölfarið var henni boðið að stjórna stefnu- mótaþætti þar sem hún hjálpaði öðru fólki í makaleit að finna ástina og skrifaði bók byggða á eigin reynslu sem einhleyp, ung kona á Ís- landi. Hún segir farir sínar ekki sléttar af þeirri reynslu. Hún segir stefnumót vera feimnismál hjá íslenskum karlmönnum og að þeir séu hálf- gerðar gungur í þessum efnum. „Hérna geng- ur þetta út á að rúnta niður Laugaveginn og fara í bíó, það er svo glatað. Ég legg alltaf mik- ið upp úr því þegar ég fer á deit að gera eitt- hvað skemmtilegt, fara að veiða, í fjallgöngu, hot yoga eða bara eitthvað. Það verður allt svo miklu skemmtilegra og eðlilegra. Það líka minnkar pressuna. Það er svo mikið stress að fara á stefnumót; Vertu fyndin, vertu sæt, vertu ógleymanleg! Ég hef alltaf verið mjög ófeimin við að bjóða strákum á stefnumót. Nema þegar ég er ógeðs- lega skotin í einhverjum. Ég er ekki hrædd við höfnun en ég er hrædd um að verða ekki ást- fangin.“ Vissi ekki hvað Baggalútur var Tobba fann þó á endanum ástina. Hún og Baggalúturinn og borgarfulltrúinn Karl Sig- urðsson eru heitasta parið í dag, en hún segir það ekki hafa verið ást við fyrstu sýn. „Þegar ég kynntist Kalla fyrst var ég ekkert mjög spennt fyrir honum. Ég sagði honum að þetta væri ekki málið og við ættum ekki saman. Hann svaraði mér með SMS-i þar sem stóð að hann væri því algjörlega ósammála en það væri kannski ekki að marka, hann væri náttúru- lega hlutdrægur. Mér fannst það svolítið flott. Ég hugsaði: Heyrðu, hann er bara með bein í nefinu þessi!“ segir Tobba og brosir. Hún segir þau ná mjög vel saman þrátt fyrir að vera ólík- ir einstaklingar; Kalli sé miðbæjarrotta á með- an hún kann vel við sig í úthverfinu. „Ég vissi til dæmis ekki hvað Baggalútur var áður en ég kynntist honum,“ segir hún hlæjandi. „Hann hlustar á krúttgítartónlist og ég hlusta á teknó. Ég fer til einkaþjálfara klukkan sex á morgnana þegar hann er að skríða heim af Ölstofunni. Hann er í miðbænum og ég í Kópavogi og svo mætti lengi telja. Í fyrstu vildi hann ekki einu sinni koma að heimsækja mig þangað. Honum fannst Kópavogur bara asnalegur og sagði að hann ætti að vera úthverfi af Reykjavík. En við vegum hvort annað upp og eigum alveg sam- eiginleg áhugamál eins og að spila og fara á tónleika.“ Þreytt á að afsaka sig Tobba segir það vera mjög mikilvægt að fá stuðning frá sínum nánustu og hann fái hún frá Kalla. „Ég hafði áður verið að deita mann sem meikaði ekki fjölmiðla. Ef það birtist mynd af mér í blaði einhvers staðar þá gat hann ekki lesið það. Ég þurfti alltaf að vera að afsaka mig og hvað ég var að gera. Einhvern tímann var ég framan á Vikunni og honum fannst það bara fáránlegt. Að ég skyldi vera að opna mig svona og segja öllum allt. Ég var orðin taugaveikluð og var alltaf að afsaka mig fyrir hvernig ég væri.“ Hún segir Kalla alls ekki sekan um þetta. Hann hafi gaman af þessu og styðji hana í öllu sem hún tekur sér fyrir hendur. „Hann setur aldrei spurningamerki við neitt. Það er svo mikilvægt að hafa þennan stuðning þegar margir eru að gagnrýna þig úti í bæ. Þú verður að geta komið heim til þín án þess að það sé verið að gagnrýna þig þar líka.“ Berst fyrir því að fá að vera hún sjálf Hún gerði sér ekki grein fyrir hversu mik- il gagnrýnin yrði og hversu erfitt það yrði að takast á við hana. „Ég er búin að læra að mað- ur þarf að berjast fyrir því að fá að vera mað- ur sjálfur og það er hörkubarátta. Ég var í sjónvarpsviðtali um daginn og fékk tölvupóst frá einhverjum manni sem var að segja mér hvernig ég gæti lagað mig. Hann bauð mér að koma í ókeypis tíma til sín þar sem hann myndi hjálpa mér með framkomu og málfar, því honum þætti mikið til mín koma en hann hefði fengið sjokk við að sjá mig í sjónvarpinu. Ég lendi oft í þessu. Allir vilja laga mig, breyta og bæta.“ Hún segir það vera erfiðast þegar ókunnugt fólk gagnrýnir hana. „En þá sýg ég bara upp í nefið og segi við sjálfa mig: Ég er það sem ég er, vegna þess að ég er eins og ég er. Ég er mjög oft kjánaleg, mikil brussa og ég tala ekkert endi- lega rétt. Ég veit ekki hver forseti Rússlands er, ég er nokkrum kílóum of þung og kann ekkert í landafræði. En ég má samt líka lifa!“ Ég kom heim tíu kílóum þyngri, í plastbuxum og plasttopp í stíl. Allir vilja laga mig, breyta og bæta. Ricardo, bróðir Tobbu Þau Tobba voru miklir vinir. MYND ÚR EINKASAFNI
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Dagblaðið Vísir - DV

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.