Dagblaðið Vísir - DV - 23.11.2012, Blaðsíða 35

ræða klassíska jólatónleika þar sem
blandað verður saman barokk- og
miðaldatónlist og nýrri tónlist. „Þetta
eru svona jólin eins og maður man
þau í gamla daga,“ útskýrir Kristján.
Þóra Einarsdóttir og Auður Gunnars-
dóttir munu flytja lögin með Krist-
jáni ásamt barnakór Bústaðakirkju.
„Þetta eru pínulítið öðruvísi tón-
leikar. Hér er mikil áhersla á rokk
og ról og dægurlög. Ég hef sjálf-
ur tekið þátt í þessu og komið fram
með Jólagestum Björgvins og það
var skemmtileg reynsla líka. Mér
fannst bara vanta glæsilega jólatón-
leika sem minna á jólin, trúna, hjart-
að og hjartalagið, ástina og kærleik-
ann okkar á milli í söng. Ef fólk vill
lygna aftur augunum, hugsa um sig
og sína og guð almáttugan í gegnum
tónlistina þá kemur það á þessa tón-
leika.“
Flytur til Íslands fyrir ástina
Kristján ljómar allur þegar hann tal-
ar um tónleikana sem hann er að
skipuleggja og kann því vel að vera
á kafi í verkefnum á Íslandi. En að
aðal starfi sinnir hann söngkennslu
við Söngskóla Sigurðar Demetz.
Aðspurður hvort hann hafi verið
orðið mettur af söngnum úti, svarar
hann neitandi. „En ég get sagt það
með góðri samvisku að ég gerði það
fyrir mína ástkæru eiginkonu og hún
átti það margfalt skilið. Hún er búin
að standa með er eins og klettur
allan þennan tíma og það var komið
að því að sinna henni meira. Þannig
ég gerði það, og við öll með opnu
hjarta,“ segir Kristján en með þeim
til Íslands flutti dóttir þeirra sem nú
er 15 ára.
Hann viðurkennir þó að það sé
smá eftirsjá að Ítalíu. „Það kroppar
alltaf í mig. En eftir því sem ég finn
meiri hita héðan frá þá minnkar það
örugglega,“ segir hann og skellir upp
úr.
Grætur gleðitárum
„Konunni minn var farið að leiðast
og langaði í frekara nám. Hún er
búin að vera samstarfsmaður minn í
þessum harða bransa í 25 ár og í raun
minn persónulegi ráðgjafi. Hrunið
hafði vissulega þau áhrif að verkefn-
unum fór fækkandi um allan heim
og konan mín fór að velta fyrir sér
hvað hún ætti að gera við sinn tíma.“
Eiginkona Kristjáns, Sigurjóna
Sverrisdóttir, tók ákvörðun um að
fara í MBA-nám við Háskóla Íslands
sem hún lauk nýlega. Í kjölfarið fékk
hún vinnu hjá Ráðstefnuborginni
Reykjavík eða Meet in Reykjavík eins
og það heitir á ensku.
Kristján var búinn að gera það
gott á alþjóðamarkaði og það var tími
til kominn að Sigurjóna fengi líka að
blómstra í einhverju sem hún hefði
brennandi áhuga á. „Þetta var sam-
eiginleg ákvörðun og ég sé ekki eftir
henni. Hún blómstrar núna konan.
Síðan er það fjölskyldan og barna-
börnin, nú er ég orðinn afi fjögurra
barna. Þetta togar allt í mann. Þetta
er bara allt yndislegt og ég kominn í
„aksjón“.“ Hann er hamingjusamur og
segist ekki gráta yfir neinu, nema þá
gleðitárum af einskærri hamingju.
Ástríðan dreif hann áfram
Hamingjan fæst vissulega ekki keypt
fyrir peninga en umsetinn og vinsæll
tenór eins og Kristján hlýtur að hafa
verið sterkefnaður, eða hvað? Krist-
ján hikar við spurninguna.
„Þegar þú ert í þessum hópi at-
vinnusöngvara þá eru launin góð
en kúfurinn fer mikið af. Í fyrsta lagi
eru skattar háir svo þarftu að borga
umboðsaðilanum sinn hlut. Þú
kemur heim kannski með 30 til 40
prósent af laununum ef vel viðrar.
Þannig þó að tölurnar hljómi áhuga-
verðar í byrjun þá kvarnast mikið úr
þessu,“ segir Kristján sem var aldrei
fastráðinn við stóru óperu- eða leik-
húsin úti heldur starfaði sjálfstætt.
Hann segir ástríðuna fyrir söngnum
hafa drifið sig áfram.
„Ég er mjög hamingjusamur og
stoltur um leið að hafa þetta forskot
á sæluna að hafa verið með eftirsótt-
ustu söngvurum heims og það eru
forréttindi. Þannig ég get ekki verið
nema sáttur.“
Hann viðurkennir að það séu
töluverð viðbrigði að hafa skyndi-
lega söngkennsluna að aðalstarfi
en sönginn í bakhöndinni. „En ég
er með fína krakka og er búinn að
vinna í gegnum tíðina með þekktu-
stu tónlistarmönnum heims. Ég hef
lært mikið af þessu fólki og miðla því
til krakkanna hjá mér. Ég finn að þau
eru mjög þakklát fyrir það, þannig ég
vona að ég geti verið til mikils gagns
hér á Íslandi. Og veit það raunar.“
En það er ekki bara starfsvettvang-
ur Kristjáns sem hefur breyst. Hrunið
hafði mikil áhrif á hann fjárhaglsega
og breyttust aðstæður fjölskyldunn-
ar töluvert í kjölfarið. Síðan þá hefur
hann verið að endurmeta gildi lífsins.
Þurfti að breyta um lífsstíl
„Ég fékk að finna fyrir því og vel
það. Ég er bara mennskur eins og
við öll og ég slapp ekkert. Ég tapaði
miklu.“ Það var þó ekki svo slæmt að
ævisparnaður Kristjáns hefði horfið
á einu bretti, en var þetta engu að
síður dramatískt, eins og hann orðar
það sjálfur.
Aðspurður hvort hann hafi þurft
að breyta um lífsstíl í kjölfarið, svar-
ar hann játandi. „Ég þurfti að gíra
mig niður. Maður varð bara að gera
það. En ég ætla ekki að kvarta, það er
fjöldi fólks hér á Íslandi sem er í mjög
sorglegum aðstæðum.“
En lifði hann hátt fyrir hrun? „Nei,
en við lifðum góðu og skemmtilegu
lífi og gerum enn, bara öðruvísi.
Maður hugsar um sjálfan sig og þá
sem þykir vænt um mann og öfugt.
Styrkir ástina og vináttuna. Það hefur
meira vægi þegar upp er staðið.“
„Vona að ég sé betri maður“
Kristján telur að öll sú neikvæða
reynsla sem hann hefur upplifað í líf-
inu hafi kennt honum mikið. „Ég
vona ég sé betri maður eftir mín áföll
í lífinu.“ Hann telur sig sterkan og með
þykkan skráp, það sé ekki auðvelt að
brjóta hann niður.
„Eftir því sem þú ert stærri þeim
mun óvægnari geta árásirnar orðið. Þú
tekur í rauninni áhættu með sýnileik-
anum og það fylgir þessum pakka,
hvort sem þú ert í pólitík, viðskiptum
eða listum, þeim mun betur sem þér
gengur því varnarlausari ertu.“
Kristján veit líka að fólk lætur oft
orð falla án þess að hugsa, hann gerir
það stundum sjálfur. „Það sem ég segi
vegur svo kannski tíu sinnum þyngra
en þegar einhver annar gerir það, þó
hann segi sama hlutinn. Þetta getur
því verið mjög flókið.“
Hann segist vera jákvæður maður
frá náttúrunnar hendi, takist á við
áföllin beinn í baki og af æðruleysi.
„Ég læt engan og ekkert beygja mig.
Ekkert.“
Missti eiginkonu úr
krabbameini
Óvægin umfjöllun og fjárhagslegur
skaði eru þó ekki einu áföllin sem
Kristján hefur þurft að takast á við
um ævina. Hann þekkir af eigin raun
hvernig það er að missa ástvin úr
illvígum sjúkdómi.
„Ég missti aðra konuna mína úr
krabbameini og hef unnið mikið fyrir
slíkar stofnanir um allan heim og er
heiðursfélagi krabbameinsfélags á
Ítalíu,“ segir Kristján og viðurkennir
að málefni krabbameinssjúkra hafi
verið honum hugleikin síðan. Þau
voru saman í um tvö ár og þar af gift
í sjö mánuði, en þau giftu sig eftir að
hún veiktist. „Ég fylgdist með henni
frá því hún greindist og þar til yfir
lauk. Það var ofsalega sterk lífsreynsla,
og þó það sé skrýtið að segja það þá
held ég að ég hafi komið sterkari út úr
þeirri reynslu. Eins og við komum inn
á áðan með gildi lífsins, þau breyttust.
Maður lærir betur að meta vináttuna,
ástina og síðast en ekki síst heilsuna.
Hvað hún er mikils virði og við eigum
að halda í hana.“
Syngur fram í rauðan dauðann
Kristján telur þessa baráttu fyrir um
30 árum hafa hjálpað sér að takast á
við önnur áföll í lífinu af meira æðru-
leysi en ella. „Ég held að manngildið
hafi aukist hjá mér við þessa baráttu.“
Kristján segist sjálfur vera við
hestaheilsu, 64 ára að aldri, og ætl-
ar sér að syngja eins lengi og heilsan
leyfir. „Ég syng áfram í tíu ár eða
meira,“ segir hann sannfærandi.
Áður en leiðir skilja kyssir hann
blaðamann á báðar kinnar að
ítölskum sið í kveðjuskyni. Tekur
síðan kápu blaðamanns af stólnum
og færir hann í hana. Vekur uppá-
tækið athygli hjá kaffihúsagestum og
nokkrir brosa. En Kristján lætur sér
fátt um finnast, hann hlær og segist
reyna að halda í herramennskuna.
Svo er hann rokinn út í nóvember-
kuldann. n
Viðtal 35Helgarblað 23.–25. nóvember 2012
Kominn heim Kristján kom heim
til Íslands fyrir ástina sína, Sigurjónu
Sverrisdóttur. Hún hefur alltaf staðið eins
og klettur við hlið hans og verið honum
ráðgjafi. Kristjáni fannst tími til kominn að
hún fengi að blómstra. Mynd SiGtryGGur ari