Valsblaðið - 01.05.2013, Blaðsíða 77

Valsblaðið 2013 77
Félagsstarf
tímabilinu 38 km. „Ég trúi því ekki að ég
eigi enn eftir að hlaupa meira en tíu kíló-
metra,“ hugsa ég og skjögra síðan áfram.
Ég örvænti enn yfir að hafa ekkert
drykkjarvatn.
43 km – Óþekktur lækur uppi á
hálendinu – Tími 5:36
Finn loksins læk ofan í gili og fer á haus
ofan í hann áður en ég fylli á vatnsbak-
pokann minn. Vatnið úr læknum bragðast
ekkert sérlega vel, en er svo sannarlega
betra en ekkert. Þrátt fyrir að hafa fengið
að drekka líður mér samt ekkert betur.
Panikkástandið er horfið en þess í stað er
komin mikil reiði út í sjálfan mig fyrir að
hafa fengið þá fáránlegu hugmynd að
hlaupa meira en 50 kílómetra uppi á há-
lendinu.
Mistök: Á þessum síðasta hluta leið­
arinnar hefði ég átt að vera mun dug­
legri að taka inn næringu. Maginn var í
fullkomnu standi og mér hefði verið
óhætt að sturta í mig orkugelum til að
halda mér gangandi.
48 km – Kápan – Tími 6:24
Síðasta drykkjarstöðin. Ég drekk kók
sem bragðast sérdeilis vel. Hefði mátt
drekka meira. Er farinn að sjá fyrir end-
ann á þessu og byrjaður að hlaupa tölu-
vert hraðar. Næ að hlaupa af allnokkrum
krafti alla leið yfir Þröngá og inn í kjarr-
ið sem er síðasti spölurinn inn í Húsadal.
Orkan endist þó ekki alveg alla leið því
þegar ég á 1–2 kílómetra ófarna hægist
aftur á mér.
53 km – Marklína – Lokatími 7:01
Kem í markið einni mínútu frá markmið-
inu um að klára á undir sjö tímum. Vin-
gjarnleg kona tekur á móti mér og segir,
„viltu ekki fá þér sæti vinur, þú ert eitt-
hvað fölur.“
góðu standi og á ágætum tíma. Sam-
kvæmt áætlun drekk ég eitt glas af orku-
drykk á drykkjarstöðinni og held svo
áfram. Enn er töluverður snjór og veðrið
slæmt.
Þegar komið er í Jökultungur taka við
miklar brekkur sem erfitt er að hlaupa
niður. Útsýnið er stórkostlegt en ég hefði
betur látið vera að glápa á það, því ég
renn á rassinn í drullu. Rigningin þvær
það þó skjótlega af. Ég reyni að borða
eitthvað af orkustykkjunum sem ég hef
meðferðis, eins og ég hafði áætlað.
22 km – Álftavatn – Tími 2:43
Þegar í Álftavatn er komið er ég enn í
nokkuð góðu standi og sáttur með tím-
ann. Veðrið er hins vegar farið að fara í
taugarnar á mér, enda lítið farið að
skána. Ég drekk glas af orkudrykk og
borða hálfan banana og hleyp svo áfram.
26 km – Bláfjallakvísl – Tími 3:27
Með aðstoð reipis og björgunarsveitar-
manns veð ég yfir Bláfjallakvísl. Áin er
mjög köld og þegar ég er kominn yfir
langar mig helst af öllu að hlaupa áfram
til að halda á mér hita. Það get ég hins
vegar ekki því á bakkanum bíður farang-
urinn minn, sem ég hafði skilið eftir í
Laugardalshöll nokkrum dögum fyrr. Þar
er ég með þurr föt og skó til skiptanna.
Hjá farangrinum hitti ég Harald Har-
aldsson, annan Valshlaupara, og kasta á
hann kveðju.
Ég ákveð að nýta mér ekki þurru fötin,
enda eru þau ekki hlýrri en fötin sem ég
er í og skórnir eru að virka ágætlega svo
ég vil ekki skipta um þá. Nestið sem ég
hafði af rælni sett í hliðarvasa töskunnar,
rautt epli og lítill poki af Maarud flögum
með salti og pipar, koma sér hins vegar
mun betur en ég hafi fyrirfram áætlað.
Ég hakka í mig hvorutveggja, en þó ekki
nema um það bil helminginn því ég vil
ekki fá í magann.
Mistök: Ég veit eftirá að ég borðaði
ekki nóg á leiðinni. Ég hefði átt að borða
allt nestið og ekki halda aftur af mér.
Ég loka töskunni með farangrinum og
hleyp af stað. Við tekur langur, sléttur
kafli af svörtum, mjúkum sandi. Þetta er
erfitt yfirferðar og það hægist verulega á
mér. Á sandinum fer annar Valshlaupari,
Gísli Vilberg Hjaltason, fram úr mér.
Fyrirfram hafði ég búist við að veðrið
yrði orðið miklu skárra þegar hér yrði
komið sögu, en það er aldeilis ekki rétt.
Það er slydda og rok. Þegar nær dregur
Emstrum er ég farinn að skjálfa úr kulda.
Það er ekki þurr þráður á mér og vind-
jakkinn og stuttbuxurnar eru þung af
vætunni. Ég hugsa sjálfum mér þegjandi
þörfina fyrir að hafa ekki valið klæðnað-
inn betur.
Ég hleyp hægt og er þar að auki orðinn
skíthræddur, enda hef ég aldrei upplifað
það áður að skjálfa úr kulda og vera
móður af hlaupum á sama tíma.
38 km – Emstrur – Tími 4:40
Þegar ég við illan leik kemst loks í Emst-
ruskála íhuga ég alvarlega að hætta
keppni, enda að drepast úr kulda og tel
mig varla geta gengið, hvað þá hlaupið,
16 km til viðbótar.
Mistök: Ég afþakka þegar starfsfólk
drykkjarstöðvarinnar bíður mér áfyll­
ingu á vatnsbakpokann minn. Ég hélt
það væri nægt vatn eftir á honum, en það
reyndist vera röng ályktun.
Ég borða eitthvað af súkkulaði sem
starfsmenn hafa skorið niður í hæfilega
bita og hleyp, eða öllu heldur staulast, í
burt frá drykkjarstöðinni til að forðast þá
freistingu að setjast niður. Samkvæmt
áætlun tek ég saltpillu til að koma í veg
fyrir krampa, sem hefði verið fínt ef ég
hefði haft nóg vatn. Sem ég hef ekki.
Ég man ekki nákvæmlega hvenær það
var sem vatnsbakpokinn minn tæmdist,
en líklega var það ekki nema 2–3 kíló-
metrum frá Emstrum. Þá hef ég sem sagt
átt eftir tæplega tíu kílómetra í næstu
drykkjarstöð, við Kápuna. Þegar þarna er
komið sögu er ég orðinn það þreyttur að
ég hugsa alls ekki skýrt. Ég veit ekki
hvort mér er ennþá kalt, en ég er
allavega hættur að taka eftir kuldanum.
Það eina sem ég get hugsað um er að
komast einhvers staðar í drykkjarhæft
vatn. Ég er ekki þyrstur, en er byrjaður
að örvænta og raunar kominn í einhvers-
konar panikkástand.
42 km – Fyrsta maraþonið mitt – Tími
5:28
Ég lít á hlaupaúrið mitt og sé að ég er
búinn að hlaupa mitt fyrsta maraþon,
enda var lengsta hlaupið á undirbúnings-
Ráshópur 2 að leggja af stað
Ólafur, Haraldur með svarta húfu, Gísli
og Garðar í gula jakkanum.