Són - 01.01.2007, Side 75

Són - 01.01.2007, Side 75
„NÚ HEYRI’ EG MINNAR ÞJÓÐAR ÞÚSUND ÁR“ 75 Náttúran er sannur veruleiki hans, allt annað er blekking. Hann drekkur eilífð úr brunnum náttúrunnar, næring hans er eilífðin. Ljóð- mælandi heyrir kall heiðarinnar daga og nætur. Síðasta línan er einnig upphafið á annarri sonnettu og tengir sonnetturnar þannig saman. Önnur sonnetta hefst svo: Og daga og nætur hljómar hennar kall, sem heimtar mig að ási og bjargastall, svo huga mínum hvergi verður fritt, unz hjarta landsins slá ég finn við mitt. Ljóðmælandi finnur tengslin milli sín og landsins, náttúran kallar svo sterkt á hann að honum verður ekki rótt fyrr en hann finnur hjarta landsins slá við sitt. Í öðru erindi bregður fyrir rómantískri náttúru- mynd. Ljóðmælandi sér fjörð og fjall roðna við koss sólarinnar og hjarnið, sem hvílir á gnípum, „teygir andlit sitt að himins vörum“. Í þriðja erindi biður hvert grasstrá: „Komdu heim til mín, / með sætan ilm og mjúka mold ég bíð“. Hér er ákall náttúrunnar sýnt í verki. Grasið býður ljóðmælanda heim. Það mun bíða eftir honum og taka vel á móti honum þegar hann kemur, þegar hann sameinast moldinni. Í fjórða erindi kallar landið hann til sín og bernskuminningarnar í Dölum ákalla hann líka: Mig kalla ljósrauð kvöld, mitt land, til þín, mig kallar morgunsól í votri hlíð. Mig kallar bernskudalsins draumblá tíð. Í þriðju sonnettu hverfur ljóðmælandi aftur til minninga bernskudalsins sem voru draumi líkastar. Þá var hann heimakær smaladrengur sem heyrði á tal álfa. Á meðan draumurinn „svífur yfir vötn hugans“ stillist ólgan sem „fyrrum vall“ í huga hans. Draumurinn hverfur, en hann vill hverfa aftur til þeirrar kyrrðar sem hann fann í æsku. Hún endar svo: „en ég vil aftur sitja um sumarnótt / í rökkurkyrrð við fossins hvíta fall“. Í fjórðu sonnettu hefur langur tími liðið og myndum er brugðið upp af náttúrunni við fossinn. Rökkurkyrrðin er sú sama, en nú „föln- ar, máist, dagsins rauða blóð“. Rauði liturinn táknar lífskraftinn sem í deginum bjó en nú er orðinn lítill sem enginn. Myndhvörfin virka eins og dagurinn sé að þrotum kominn. Grösin, sem „hættu sér á klettsins fremsta pall“, eru hulin úðaryki og njóta sín ekki lengur. Fossinn sem áður var kraftmikill er orðinn daufur, hann „syngur ekki lengur styrks-
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116
Side 117
Side 118
Side 119
Side 120
Side 121
Side 122
Side 123
Side 124
Side 125
Side 126
Side 127
Side 128
Side 129
Side 130
Side 131
Side 132
Side 133
Side 134
Side 135
Side 136
Side 137
Side 138
Side 139
Side 140
Side 141
Side 142
Side 143
Side 144

x

Són

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Són
https://timarit.is/publication/1139

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.