Skírnir - 01.01.1981, Qupperneq 75

SKÍRNIR
EINFARAR OG UTANGARÐSMENN
73
Þessi svarta þögn er samofin galdrinum svarta sem á mann-
inum hvílir; hún er neikvæðið mikla sem býr í veru hans. Að
vegferðinni yfir sandinn lokinni mætir maðurinn örlögum sín-
um. Hann gengur inn í húsið við lindina og finnur — sjálfan sig:
Dyrnar voru opnar og maðurinn með svörtu augun lá þar á rúminu og
svörtu augun opin og beið og hann horfði í augun og sá að það var hann
sjálfur og tók upp hnífinn og rak hann á hol og dó. (23)
Lok frásagnarinnar samsvara fyrrgreindri tilvitnun í upphaf
textans:
Blóðið rann í rauðan poll sem þandist út í silfri mánans en þögnin svarta
umgerð þess þrengdi að og það varð sprenging og allt hvarf. (23)
Tómið eyðir lífi mannsins að leiðarlokum. í þessari frásögn
túlkar Thor raunveruleika mannvistarinnar á tragískan hátt:
Mannlífið er friðlaus eyðimerkurganga í skugga dauðans.
II.3 Allt i hinu eina
í Brimi kemur förumaðurinn svarteygði enn við sögu. Hann
er á gangi um götur Reykjavíkur að nóttu til:
Bara myrkur og stormur, hugsar maðurinn. Ekki neitt annað. Ég hef beðið.
Tíu þúsund ár hef ég beðið, hugsar hann. En þá er það ekki neitt. (31)
Þetta er gyðingurinn gangandi — holdtekja allra manna — á
rölti niður Klapparstíginn. Guð hefur svikið sáttmálann við sína
útvöldu þjóð — mannkynið. — Hin eirðarlausa för aftan úr
forneskju reynist hafa verið til einskis því að allt líf er vígt
myrkrinu — dauðanum. — Og maðurinn hugsar:
... bara stormur og myrkur. Ekkert annað. Þó er allt. En hann segir nú
við sjálfan sig í huganum: Bara myrkur og stormur. Endurtekur það án af-
láts. En veit að í því er allt. Allt.
Myrkur og stormur. (33)
í þessum þætti örlar á dulrænu viðhorfi. Það kemur þó betur
í Ijós í textum eins og Regni um nátt og Gamalli sögu. Þeir eru
augljóslega skrifaðir undir áhrifum frá taóískri hugspeki um