Skírnir - 01.01.1981, Side 186

184
SIGURÐUR LÍNDAL
SKÍRNIR
a.m.k. það síðarnefnda skína á bak við umrædd ummæli yðar .... Og mér
finnst eins og hlakki í yður yfir því að þetta muni verða til hagnaðar fyrir
Sjálfstæðisflokkinn. Ég þykist vita að innan Sjálfstæðisflokksins séu allmargir
menn sem ala sömu vonir. En sem betur fer munu þeir vera í miklum minni
hluta a.m.k. hvað höfðatölu snertir.
Hér túlkar Þórarinnorðin: að„viss skilyrði um stjórnarfar vort
innanlands" séu óhjákvæmileg eins og þau merki að Þjóðverj-
ar bindi viðurkenningu á fullveldi íslendinga og vináttu við þá
sérstökum þvingunarskilmálum um stjórnarfar og ályktar að
Gunnar hvetji með þeim til afsals á lagasetningarvaldi og sjálf-
ræði í liendur útlendinga.
í andmælum sínum6 sagði Gunnar til skýringar á tilvitnuðum
orðum í fyrsta lagi, að því færi
þannig fjarri, að það sé þýðingarlaust um verndun og tryggingu fullveldis
vors og um vináttu annarra ríkja í vorn garð, hvernig vér stjórnum málunt
vorum innanlands.
í orðum hans þarf ekki að felast annað en ábending um að
stjórnarfar í anda lýðræðis og þjóðernishyggju sé vísast til að
tryggja vináttu og viðurkenningu Englendinga og Þjóðverja,
og jafnframt látið í Ijós að það eigi bezt við íslendinga. Sérstök
rök verður því að tilgreina ef lesa á annað og meira út úr þeim
— en ljóst er af tilvitnuðum texta að það gerir Þórarinn ekki.
Hann gefur í skyn — en ætlast þó bersýnilega til að lesandinn
sé ekki í neinum vafa.
í annan stað kvaðst Gunnar hafa átt við það að ekki væri þýð-
ingarlaust um verndun og tryggingu fullveldis þjóðarinnar
hvernig framkoma íslenzkra stjórnmálaflokka er gagnvart þeim þjóðum er
vér þurfum að standa í vináttu við og njóta stuðnings frá.
Flokksmenn þriggja stærstu stjórnmálaflokkanna hér á landi
höfðu sameinazt undir forystu Hermanns Jónassonar um að
koma á „vægri ritskoðun“ — eins og höfundur orðar það (bls.
96) — 1938—39 í þann mund sem grein Gunnars birtist. Hafa
þeir þá allir viðurkennt rétt Þjóðverja til að hlutast til um ís-
lenzk utanríkismál ef kenning Þórarins er rétt og í framhaldi af
þessu flutti svo Hermann Jónasson sem dómsmálaráðherra