Skírnir - 01.01.1984, Blaðsíða 108

104 KRISTJÁN JÓNSSON SKÍRNIR
þó raunar aldrei orðið, því hún var orðin móðir, en engin móð-
ir hefir ennþá orðið meykelling; en aldrei giptist hún nje
gleymdi liinni fyrstu ást sinni til Sigurðar. Þannig leið tíðin,
(því hún dvelur eigi) þar til Sigurður sonur Helgu var orðinn 18
vetra gamall; var hann þá einn hinn efnilegasti maður í því hjer-
aði, tók hann sjer þá jörð og fór að búa, var móðir hans bústýra
hjá honum, gjörðist hann gildur bóndi og vel metinn af öllum.
Nú víkur aptur sögunni til Sigurðar unnusta Helgu, og var
þar fyrr frá horfið er Þórður hratt honum fram af jökulgníp-
unni, fleygðist hann þar ofan eins og tappur, og nam eigi staðar
fyrr en niðri á jafnsléttu; lá hann þar nokkra stund í svíma, en
var þó með öllu óbeinbrotinn, raknar liann bráðum úr rotinu,
og hugði að leita aptur heim í dalinn sinn; en með því hann var
ringlaður af fallinu og þoka var mikil, villtist hann og vissi eigi
hvert hann fór. Þannig var hann að flækjast í nokkra daga, villt-
ur, hryggur, ráðalaus og sjúkur, en þó skildi ekki sálin við hann
því hann var lífseigur og harður, því hvorki hafði Kaffe nje
brennivín gjört hann kveifarlegan. Að lyktum komst hann þó
til mannabyggða, en það var eigi æskudalurinn hans, heldur
sveit ein fyrir norðan, fjekk Sigurður allgóðar viðtökur á bæ
þeim, er hann bar að; dvaldist hann þar um hríð og hressti sig,
eptir það fjekk hann menn með sjer til að leita að dalnum,
tókst honum loks að finna hann, en þá var þar ekki kvikt í daln-
um og Helga og Þórður voru hvergi að finna; hugði Sigurður að
Þórður annaðhvort hefði numið Helgu burtu eða drepið; þótti
Sigurði það skaði mikill, en svo búið varð að standa, fór Sig-
urður aptur norður með fylgdarmönnum sínum og settist þar að.
Eptir mörg ár bar einhverju sinni svo við, að Norðlingar
nokkrir fóru suður á land og var Sigurður í för með þeim;
segir ekki af ferðum þeirra fyrr en þeir komu að bæ einum í N.
Þar voru þeir of nóttina, og var þeim gjörður góður beini, er
þess eigi getið hvað á borð var borið en hins er getið að eptir
máltíð var þeim borinn drykkur sá, er hafði þá náttúru, að þeir
sem drukku hann urðu vitlausir, og hefir hann þá náttúru enn
í dag, og kannast margir við það. Norðlingar eru hávaðamenn
miklir og láta mikið yfir sjer, og er þeir nú gjörðust ölvaðir tóku
þeir að bera sig mannalega, og virtu lítils hjá sjer hina sunn-