Skírnir - 01.01.1984, Blaðsíða 112
108 KRISTJÁN JÓNSSON SKÍRNIR
sofa, reis hann hljóðlega úr rekkju, klæddist og gekk út. Nú fór
mjer fyrst að detta margt í hug, og forvitnin óx um helming,
jeg spratt á fætur, hljóp sem fætur toguðu til bæjarins, þar sem
Kristín var, því þangað hjelt jeg, að Sigurður hefði farið. Þeg-
ar jeg kom þangað, sá jeg þau bæði úti á hlaðinu, Sigurð og
Kristínu, og reyndi jeg að hlusta á tal þeirra, en heyrði ekki
neitt, því hvað sem þau svo töluðu um, þá leit svo út sem þau
ekki vildu láta heyra það, því þau töluðu allt í hálfum hljóðum.
Þegar jeg hafði staðið þarna um hríð, kom dálítil regnskúr; jeg
var berhöfðaður og berfættur, og í nærklæðunum. Fjárhús eitt
stóð opið, rjett við bæjarvegginn, og þar leitaði jeg mér skjóls
en hve bilt varð mjer eigi þegar jeg sá, að Sigurður og Kristín
leituðu og skjóls í sama húsinu. Jeg skreið upp í garðann, og
lagðistþar niður,oghjeltniðri í mjer andanum.Nú gat jeg gjörla
heyrt, hvað þau töluðust við, og hirði jeg ekki um, að segja frá,
hvað það var, enda mun góðfús lesari geta því nærri. Að öðru
leyti fylgi jeg boðum skáldsins, sem segir: „Vei þeim, er skyggn-
ist inn í leyndardóm ástarinnar", og reyni til að bæta yfir þá
æskuyfirsjón mína, að hnýsast eptir því, sem mjer ekki kom við,
með því að skýra ekki nákvæmlega frá því, sem jeg heyrði.
En nú byrjar sagan. Þegar minnst varði, fann jeg að eitt-
hvað lítið hljóp yfir höfuðið á mjer, það fór um mig dauða-
hrollur, því jeg fann, að það var mús, en jeg hefi alla æfi hræðzt
rnýsnar eins og heitan eld; hefði mjer því [ekki] orðið verra við,
þótt jeg hefði verið snertur af höggormstönn. Jeg rauk á fætur
í dauðans ofboði, rak mig á garðabandið, og kom á höfuðið nið-
ur í króna, og fjekk hroðalegar blóðnasir, en þó komst jeg á fæt-
ur, og liljóp út svo fljótt, sem kólfi væri skotið. Kristín rak upp
hljóð, og jeg sá að þau komu í skyndi út á eptir mér, jeg vildi
fela mig, og hljóp upp á bæinn, og yfir kofa einn, sem hús-
mennskukerling ein átti, og hafði hún þar matvæli sín; kofinn
var hrörlegur, en jeg stje ógætilega til jarðar, svo að gat datt á
þekjuna, og jeg fjell inn í kofann; svo vildi til, að jeg datt ofan
í stóra skyrtunnu, og skorðaðist þar blýfastur af röptum og torfi,
er ofan fjell með mjer.
Kerling heyrði hark mikið í búrkofa sínum, sem ekki var langt
frá baðstofu, en hún var svefnstygg, eins og gamalt fólk opt er.