Skírnir - 01.09.1991, Blaðsíða 174

436
SVERRIR HÓLMARSSON
SKÍRNIR
að vefja allan heiminn í einn hnykil
og velta í átt að spurningu ógnarstórri.
Hér enduróma alkunnar línur úr ljóðinu „To His Coy Mistress"
eftir Andrew Marvell (1621-78), þar sem ljóðmælandinn hvetur
elskuna sína, sem er heldur óframfærin og feimin, til að sleppa sér
lausri og njóta ásta með honum meðan tími vinnist til (því að
gröfin er að vísu ágætis staður en fáir njóta þar ástaleikja) og segir:
Let us roll all our strength and all
Our sweetness into one ball.
En Prufrock getur ekki fetað í fótspor ljóðmælanda Marvells
fremur en í spor Hamlets. Og enn heldur hann áfram að nefna þá
sem hann langar að líkjast og segja: nei, ég er ekki hann. Þegar
hann sér hálfsköllótt höfuð sitt borið inn í setustofuna í skál tekur
hann það skýrt fram að hann sé enginn spámaður. Löngun hans
stendur þó ljóslega til þess að boða komu einhvers annars og
voldugra en þess snautlega lífs sem hann og aðrir setustofugestir
lifa, en í veruleikanum á hann það eitt sameiginlegt með Jóhannesi
skírara að hafa látið höfuð sitt fyrir tilstilli kvenkynsins.
Þetta líf finnst honum bera meiri keim af dauða en raunverulegu
lífi. Hann spyr sjálfan sig hvort hann geti snúið aftur úr þessum
dauða, risið frá honum eins og Lasarus og sagt tedrykkjukonunum
allan sannleikann. Það getur hann þó ekki og til þess benda einnig
þær ljóðlínur úr 27. kviðu Inferno Dantes sem eru yfirskrift
ljóðsins og hljóða svo í þýðingu:
Ef ég nú héldi að mitt andsvar beindist
til einhvers sem til jarðar sneri aftur
þá skylfi þessi logi aldrei framar.
En þar sem enginn hefur aftur snúið
yfir þetta heljardjúp á lífi
get ég svarað óttalaus við háðung.
Raddir fordæmdra í áttundu deild í áttunda gljúfri Vítis tala skjálf-
andi logatungum, enda sitja þar svikulir og fláráðir ráðgjafar og
taka út refsingu sína. Sá sem hér talar er greifinn Guido de Monte-