Morgunblaðið - 02.07.2015, Page 57

MINNINGAR 57
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 2. JÚLÍ 2015
✝ Ólafur Sig-urður Tóm-
asson fæddist í
Reykjavík 18. ágúst
1947. Hann lést á
heimili sínu, Leifs-
götu 5, 10. júní
2015.
Foreldrar Ólafs
voru hjónin Tómas
Gústaf Magnússon,
f. 23. okt. 1911, d.
17. jan. 1968, og
Sigríður Sigurðardóttir, f. 16.
maí 1920, d. 14. okt. 1987. Systk-
ini Ólafs: Valgerður, f. 10. maí
1943, d. 29. apr. 1995; Rannveig,
f. 17. júlí 1950;
Tómas Magnús, f.
23. maí 1954; Guð-
rún Helga, f. 9. júlí
1962.
Ólafur lauk prófi
í húsasmíði frá Iðn-
skólanum í Reykja-
vík og starfaði við
þá iðn alla tíð.
Ólafur var
ókvæntur og barn-
laus.
Útför Ólafs Sigurðar fer fram
frá Fríkirkjunni í Reykjavík í
dag, fimmtudaginn 2. júlí 2015,
kl. 13.
Við systkinin viljum með
nokkrum orðum minnast Ólafs
bróður okkar sem féll skyndilega
frá hinn 10. júní síðastliðinn. Nú
er aftur höggvið stórt skarð í
systkinahópinn en elsta systir
okkar Valgerður lést árið 1995.
Óli, eins og hann var alltaf kall-
aður, var vinmargur og þegar við
vorum að alast upp í Skeiðarvog-
inum var kjallarinn í húsi fjöl-
skyldunnar vinsæll samkomu-
staður hjá vinum hans og félögum
í handboltaliði ÍR. Þar voru ófá
fjörug teitin haldin þótt móður
okkar hafi sjaldnast verið jafn-
mikið skemmt og veislugestum.
Óli var af gamla skólanum.
Elvis og Bítlarnir voru hans
menn og komst engin tónlist í
hálfkvisti við þeirra tónlist, nema
kannski Johnny Cash og Van
Morrison.
Sama má segja um matars-
mekk hans. Hann var lítt hrifinn
af grænu salati en lambakjöt og
brúnaðar voru hans uppáhald og
engin máltíð fullkomin nema Ora
grænar væru á boðstólum.
Óli var menntaður húsasmiður
og var sannkallaður þúsundþjala-
smiður.
Hann var afskaplega bóngóður
og þau eru ófá verkin sem hann
hefur unnið fyrir ættingja og vini.
Fyrst og fremst var hann samt
afskaplega góður og skemmtileg-
ur maður sem þótti vænt um fjöl-
skyldu sína og vini og hans verður
sárt saknað.
Það er við hæfi að enda þetta á
lítilli vísu sem pabbi okkar samdi
þegar Óli fæddist:
Óli minn er ágætur
enda næsta fágætur.
Hann af öllum börnum ber
bæði erlendis og hér.
Við kveðjum Óla bróður okkar
með söknuði og hlýhug og þökk-
um fyrir samveruna.
Rannveig, Tómas og Guðrún.
Kæri Óli frændi. Ég á erfitt
með að lýsa andartakinu þegar
mér var sagt að þú værir fallinn
frá. Fréttin var óvænt og mér
varð orða vant.
Ég ætla þó að reyna mitt besta
til að koma saman nokkrum vit-
rænum minningarorðum um góð-
an mann – í þeirri röð sem mér
varð hugsað til þín þennan dag.
Fyrstu minningar mínar um
þig eru frá því ég var í leikskóla.
Þar vorum við spurð hvað við ætl-
uðum að verða þegar við yrðum
stór. Hjá mér kom aðeins eitt til
greina – smiður eins og Óli frændi
– og þá ákvörðun má væntanlega
rekja til leikfangaverkfærakist-
unnar sem þú gafst mér í jólagjöf.
Með bros á vör varð mér næst
hugsað til þess þegar þú smíðaðir
háaloftið í bílskúrnum hjá okkur í
Garðabænum. Þá vikuna aflýsti
ég öllum sleðaferðum og var með
þér frá byrjun verks til enda. Ég
var auðvitað sjálfum mér sam-
kvæmur og spurði þig um það bil
þúsund spurninga um hvað þú
værir að gera og af hverju. Ég
held að þú hafir haft gaman af
mér og þú svaraðir samviskusam-
lega öllum mínum spurningum
ásamt því að láta mig fá mismun-
andi og mismikilvæg verkefni.
Hvort það var tilraun til að ýta á
„mute“ kemur ef til vill í ljós síð-
ar.
Hvað minningar síðari tíma
varðar varð mér hugsað til golf-
hringsins í Þorlákshöfn þegar við
frændurnir öttum kappi við vin
þinn Jón Steinar og son hans
Hlyn. Það þótti mér afar
skemmtilegt og ég er handviss
um að þú hafir verið sama sinnis.
Innan um þessar fáu minning-
ar sem ég nefni hér eru svo að
sjálfsögðu margar fleiri skemmti-
legar minningar frá jólum, af-
mælum, páskum og öðrum dýr-
mætum fjölskyldustundum.
Á sama tíma og þessar minn-
ingar flugu í gegnum hugann kom
snögglega upp eftirsjá. Eftirsjá
vegna þess að hafa ekki spilað oft-
ar golf með þér. Eftirsjá vegna
þess að hafa ekki gengið í það
strax þegar þú baðst mig um að
hjálpa þér við að fá einkanúmer á
bílinn þinn sem var fyrsta númer
Tómasar föður þíns og afa míns.
Eftirsjá vegna þess að hafa ein-
faldlega ekki hitt þig meira. Þetta
kennir manni að bíða ekki með
hlutina. Ég ætla samt frekar að
eyða tímanum í jákvæðar hugs-
anir og við systkinin munum
halda minningu þína í heiðri með
brosi á vör.
Kæri frændi. Ég kveð þig með
miklum söknuði, meiri en þig
hefði grunað, og er um leið stoltur
af því að hafa kynnst þér og vera
frændi þinn. Fyrir mér varstu al-
gjör fagmaður. Hafðu þakkir fyr-
ir allt og allt.
Tómas M. Þórhallsson.
Sumarið 1959 fluttist fjöl-
skylda mín inn í Vogahverfi í
Reykjavík og fór ég þá um haust-
ið í 12 ára bekk í Langholtsskóla.
Í bekknum mínum sátu á fleti fyr-
ir ýmsir skólabræður sem áttu
næstu árin eftir að verða vinir
mínir og leikbræður. Einn af
þeim var Ólafur Tómasson. Við
náðum sérstaklega góðu sam-
bandi hvor við annan og held ég
að Óli hafi getað talist minn besti
vinur næstu árin.
Við vorum svo ásamt fleirum í
hópnum bekkjarbræður í Voga-
skóla þar til ég fór í landspróf-
sbekk haustið 1962 en hann hélt
áfram til gagnfræðaprófs og
lærði síðan húsasmíðar. Vináttan
var þó áfram hin sama. Við mynd-
uðum ásamt nokkrum fleiri leik-
bræðrum hóp sem innan tíðar tók
að staupa sig saman og ástunda
skemmtanalífið ótæpilega. Stóð
svo í allmörg ár og var þá aðal-
miðstöð okkar til samdrykkju og
undirbúnings Glaumbæjarferða á
heimili Óla í Skeiðarvogi 77, þar
sem hann hafði góða aðstöðu á
neðri hæð hússins. Síðar skildi
leiðir nokkuð, þó að vináttan héld-
ist alltaf söm. Núna síðustu árin
má segja að við höfum endurnýj-
að hin gömlu kynni með því að
fara saman út á golfvöll þegar
tækifæri bauðst, auk þess sem
hann tók að sér að vinna ýmis við-
vik fyrir okkur hjónin sem tengd-
ust starfssviði hans.
Ólafur var skemmtilegur og
vinsæll félagi. Hann var vel
greindur og bar gott skynbragð á
umhverfi sitt og málefni líðandi
stundar. Í árdaga var hann gjarn-
an hrókur alls fagnaðar og eins
konar miðpunktur í strákahópn-
um sem við tilheyrðum báðir.
Hann þroskaði holdafar sitt með
ótæpilegum málsverðum. Eitt
sinn man ég eftir að hann hallaði
sér aftur, eftir að hafa lagt væna
steik að velli, og mælti beint frá
hjartanu: „Matur, það er fín
fæða!“ Þessu hugarástandi
augnabliksins hefur ekki í annan
tíma verið betur lýst.
Óli kvæntist aldrei og bjó
lengstum einn í íbúð sinni í fjöl-
býlishúsi á Leifsgötu í Reykjavík.
Hann hélt samt góðu sambandi
við ýmsa gamla vini. Reyndar var
hann alveg fram á síðasta dag í
íhlaupavinnu við iðn sína með
gömlum skólabróður okkar, Sig-
urði Jónssyni, sem oft var nefnd-
ur „Freyja“, þar sem hann bjó um
langa hríð á Freyjugötu í Reykja-
vík! Óli hafði líka reglulegt sam-
neyti við ýmsa gamla vini,
kannski mest við Eyjólf Berg-
þórsson, sem dreif Óla reglulega
með sér til ýmiss konar athafna-
semi, m.a. fóru þeir saman í
ferðalög, auk þess að stunda golf-
ið af kappi.
Á þessari kveðjustund færi ég
Ólafi þakkir fyrir ótal samveru-
stundir og vináttu gegnum árin.
Systkinum hans og fjölskyldum
þeirra sendum við Kristín sam-
úðarkveðjur. Blessuð sé minning
vinar míns Ólafs Tómassonar.
Jón Steinar Gunnlaugsson.
Góður vinur minn Ólafur Sig-
urður Tómasson er fallinn frá.
Það mun hafa verið á árunum
1956-57 þegar ég átti heima í
Litla-Skerjafirði að ég mætti
stundum ljóshærðum dreng á
mínu reki á svæðinu við Melavöll-
inn og Þjóðminjasafnið og einnig
sá ég honum bregða fyrir í Mela-
skólanum. Aldrei tókum við tal
saman heldur létum nægja að
gefa hvor öðrum auga. Í minning-
unni hafði þessi drengur góðlegt
og hófstillt yfirbragð sem vakti
athygli mína. Á þessum árum var
mikið um búferlaflutninga og
einn daginn hætti honum að
bregða fyrir.
Svo líða árin og komið var fram
á vor 1974 þegar ég réð mig í
vinnu sem húsasmið hjá Kristni
Sigurjónssyni byggingameistara.
Þar var fyrir annar smiður á lík-
um aldri og ég. Hinn nýi vinnu-
félagi hét Ólafur og mér fannst ég
strax kannast við hann en í þoku-
móðu liðins tíma náði ég ekki
tengingu við fortíðina að svo
stöddu. Við urðum brátt ágætis
félagar enda fóru skoðanir okkar
og áhugamál saman á fjölmörg-
um sviðum. Það var einhverju
sinni er við vorum að gleðja okkur
heima hjá Óla Tomm, eins og
hann var alltaf kallaður, að talið
barst að Melaskólanum. Óli dreg-
ur þá upp úr pússi sínu gamla
ljósmynd af sér frá þeim tíma og
sýndi mér og þar var þá kominn
ljóslifandi drengurinn sem ég
lýsti hér að framan.
Upp frá þessu þróaðist vin-
skapur okkar næstu 40 árin án
þess að nokkurn hnökra bæri á.
Það yrði löng upptalning að lýsa
mannkostum Ólafs eins og þeir
vita sem kynntust honum ein-
hvern tíma á lífsleiðinni eða
þekktu hann vel og með það í
huga lýk ég þessari minningu.
Hvíl í friði kæri vinur. Að lokum
votta ég ykkur systkinunum,
systkinabörnum og öðrum vanda-
mönnum mína dýpstu samúð.
Ingi Þór Björgólfsson.
Ólafur Tómasson vinur minn
er látinn og að mér hrannast góð-
ar minningar frá æsku- og ung-
lingsárunum og ævintýrunum öll-
um sem við lentum í á
þrítugsaldrinum. Ég sé líka ótal-
mörgum andlitum úr stórum
vina- og kunningjahóp okkar
bregða fyrir. Við Óli vorum
bekkjarbræður í barna- og gagn-
fræðaskóla frá 10 ára aldri og
spiluðum saman 200-300 meist-
araflokksleiki með ÍR í handbolta
á árunum 1964 til 1975. Fórum í
margar keppnisferðir saman, röt-
uðum í mörg ævintýri, meðal ann-
ars í Skandinavíu, sem seinna
urðu að goðsögum í vinahópnum.
Akureyrarferðir okkar tóku þó
flestu fram og oftast urðum við
þar eftir í 1-2 daga. Við vorum
sjálfir áhyggjulausir á þessum ár-
um og létum foreldrum okkar og
ástvinum eftir að hafa áhyggjur.
Vorum fastagestir ásamt hundr-
uðum glæsilegra ungmenna á
okkar aldri í Glaumbæ og
Klúbbnum og þekktum marga
þar. Í þessum hópi var Óli Tomm
frægur fyrir sérstaka framgöngu
sína á keppnisvellinum og einstök
tilsvör og orðatiltæki í vinahópn-
um. Orðatiltækin og tilsvörin
voru perlur augnabliksins og
urðu oft að goðsögum sem ganga
enn.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að eiga í Ólafi náinn og nær-
gætinn vin. Þó að gleðin hafa oft-
ast ráðið ríkjum á yfirborðinu á
þessum árum gat lífið stundum
leikið okkur grátt. Þá komu kost-
ir Ólafs best í ljós, góð og hlýleg
nærvera, nærgætni og skilyrðis-
laus vinátta og stuðningur. Nær-
gætnina og umhyggjuna lærði
hann eflaust í því andstreymi sem
lífið bauð honum upp á. Að okkur
sem syrgjum Ólaf nú læðist tóm-
leiki og eftirsjá en óskirnar okkar
einlægu og góðu til þessa ljúfa
drengs munu alltaf fylgja honum.
Systkinum hans og ættingjum
vottum við samúð okkar.
Þórarinn Tyrfingsson.
Öðlingurinn Ólafur Tómasson
kvaddi allt of brátt, einungis 67
ára að aldri. Óli Tomm var mik-
ilvægur hlekkur í glaðværu og
samhentu gengi handboltamanna
í ÍR á árum áður. Líkt og aðrir
sem ólust upp í námunda við Há-
logalandið gamla vandi hann
komur sínar í braggann og hand-
boltinn varð hans íþrótt – og ÍR
var félagið hans alla tíð. Óli er
meðal allraleikjahæstu hand-
boltamanna félagsins fyrr og síð-
ar.
ÍR-liðið á ofanverðum sjöunda
áratugnum og öndverðum átt-
unda var skemmtilegur hópur
sem hélt líka vel saman utan vall-
ar. Árangurinn á handboltavellin-
um leið kannski örlítið fyrir það
hvað þessir ungu menn gösluðust
hratt um gleðinnar dyr, en á góð-
um degi stóðst liðið þeim bestu
fyllilega snúning. Á þessum árum
voru fastir leikdagar í handbolt-
anum, á miðvikudögum og sunnu-
dögum, og til þess var tekið hvað
ÍR-liðinu gekk miklu betur í miðri
viku en undir lok helgar.
Óli Tomm var mikill keppnis-
maður og gat verið harður í horn
að taka inni á vellinum – utan vall-
ar ævinlega einstakt ljúfmenni.
Hann var glaðlyndur að eðlisfari
og gat verið orðheppinn með ein-
dæmum. Varðveittir eru gaman-
samir annálar sem fluttir voru í
áramótaveislum ÍR-liðsins, þar
sem flugu kviðlingar og gaman-
mál. Óli var lykilmaður við samn-
ingu þeirra.
Eftir að handboltaferlinum
lauk tók Óli ástfóstri við golf-
íþróttina, og var jafn ástríðufullur
í þeirri íþrótt og handboltanum.
Hann eyddi mörgum stundum á
golfvöllunum og það var talið
einkar notalegt að leika með hon-
um í holli.
Ólafur starfaði alla tíð við
smíðar, eins og hann hafði mennt-
að sig til. Hann var víkingur til
vinnu og vel liðinn hvar sem hann
kom. Við vitum mætavel að dag-
arnir voru Óla misjafnlega ljúfir,
eins og svo mörgum okkar. Í
minningunni kjósum við að sjá
hann fyrir okkur glaðværan og
brosleitan, og erum þakklátir fyr-
ir ótal gæðastundir og notalega
samveru.
Vertu nú kært kvaddur, elsku-
legur.
Ágúst Svavarsson og
Vilhjálmur Sigurgeirsson.
Fallinn er frá góður vinur og
félagi. Við Óli Tomm höfum
þekkst í rúma hálfa öld, bæði í
leik og starfi. Báðir fluttum við
sem ungir drengir með fjölskyld-
um okkar í Heima- og Vogahverf-
ið þegar það hverfi var að byggj-
ast upp, ég í Sólheimana og Óli í
Skeiðarvoginn. Á heimili hans var
mér jafnan tekið með miklum
virktum og sem einum af fjöl-
skyldunni. Við Óli urðum strax
mjög nánir og höfum reyndar
verið alla tíð. Í gegnum öll árin
áttum við margar góðar stundir
saman, minningar sem nú leita á
hugann. Öll jóla- og áramótaboðin
í foreldrahúsum Óla í Skeiðarvog-
inum, margar ógleymanlegar
ferðir um landið okkar kæra, en
þar stendur Eyjaferðin ’69 upp
úr, íþróttaiðkun okkar og fé-
lagsskapurinn í ÍR, og samstarfið
við smíðarnar. Það hafa verið for-
réttindi að fá að starfa með svona
vandvirkum hagleiksmanni eins
og Óla Tomm. Þótt við værum
kannski ekki alltaf sammála um
lausnina vissum við okkar tak-
mörk og leystum ávallt úr öllum
málum friðsamlega. Húmorinn
var aldrei langt undan hjá Óla.
Hann var í raun það sem margir
kalla legend í þeim efnum. Í
gegnum tíðina hefur mjög mikið
verið vitnað í Óla um alls konar
skemmtilegar sögur, hnyttin til-
svör, vísur, framsetningu og
fleira. Allt skemmtilegheit þar
sem Óli Tomm hafði komið ná-
lægt. Eins og eitt sinni þegar
hann kynnti sig og sagði: „Komið
þér sælar, fröken, Ólafur Tómas-
son trésmiður frá Reykjavík.“ Óli
Tomm var vinur minn. Traustur
og tryggur, kletturinn í hafinu
sama hvað braut á. Nú að leið-
arlokum vil ég þakka fyrir vinátt-
una og alla samveruna, kæri vin-
ur. Minningarnar munu lifa. Hvíl
í friði.
Sigurður Jónsson.
Kær samferðamaður, Ólafur
Tómasson, varð bráðkvaddur á
heimili sínu hinn 10. júní. Ég
tengdist honum fjölskyldubönd-
um því hann var stóri bróðir fyrr-
verandi tengdadóttur minnar og
góður bróðir. Systkinin misstu
ung foreldra sína en samheldni
var ætíð mikil milli þeirra. Óli,
sem var alltaf einhleypur, hafði
einstaklega gott og náið samband
við fjölskyldu sína og var þeim
mikil hjálparhella, ekki síst var
hann góður við Ingibjörgu móð-
ursystur sína sem hann var sem
sonur.
Systkini og systkinabörn áttu
ávallt í honum mikla stoð og nutu
þau einnig hagleiks hans og verk-
lagni.
Ólafur lærði til smiðs og tók
þar til hendi þegar þurfti. Naut
ég um árabil færni hans og hjálp-
fýsi. Bjargaði hann húsinu mínu
frá því að drabbast niður, hjálpaði
mér við uppsetningu sýninga,
smíðaði fyrir mig ramma og
strekkti striga á blindramma,
gerði við keramikofnana mína –
og nýlega vann hann síðasta verk-
ið fyrir mig þegar hann setti ný
element í bræðsluofninn. Ef eitt-
hvað bilaði var eins víst að hann
gæti gert við það. Ef Óli tók að
sér verk þá vann hann það af alúð
og vandvirkni og var aldrei nein
fljótaskrift á hans handbragði.
Ólafur stundaði golf af metnaði
en framamaður var hann ekki
mikill. Hafði hann til að bera þá
viðkvæmni sem gerir þeirri
hörku og óbilgirni erfitt um vik
sem fleytir mönnum gjarna upp í
lífsbaráttunni. En hann gætti
þess þeim mun betur af heiðar-
leika og velvild sem honum var
trúað fyrir. Og hann var gæddur
þeirri lyndiseinkunn sem elur
ekki á kala né illvilja til samferða-
manna þótt harðskeyttari séu.
Elsku Gunna mín og Vala,
Tómas og Ranní, ég samhryggist
ykkur innilega, missir ykkar er
mikill. En ég vona að minningin
um öðling með gott hjartalag
megi ylja ykkur um hjartarætur
þegar tímar líða og sárasta sorgin
dvíni. Og víst er að ég mun ávallt
minnast Óla með kærleika og er
forsjóninni þakklát fyrir að hafa
kynnst þessum góða dreng.
Steinunn Marteinsdóttir.
Minning um góðan dreng lifir.
Að eiga saman uppeldisár í Vog-
unum sem unglingar þegar hverf-
ið var að byggjast upp eru
ógleymanlegir tímar. Það var nóg
að gera, Vogaskóli, Hálogaland
og sjoppurnar voru okkar leik-
vellir. Af öllu því fólki sem maður
kynnist á lífsleiðinni eru nokkrir
sem eru manni minnisstæðir og
Óli Tomm var einn af þeim. Hann
var að mörgu leyti kjölfesta í
vinahópnum og skilur eftir sig fal-
legar minningar. Þó svo að við
höfum ekki verið í nánum sam-
skiptum í mörg ár minnist ég
æskuáranna með þakklæti. Við
áttum ógleymanlegar stundir í
leik og starfi. Sendi ættingjum og
vinum hugheilar samúðarkveðjur
um leið og ég þakka þessum af-
bragðsgóða dreng fyrir þær
minningar sem hann skilur eftir.
Baldvin Jónsson.
Ólafur Sigurður
Tómasson
Ský eilífðardags
dregur fyrir sólu um
stund.
Við andlát Þóru
Guðjónsdóttur votta
ég innilega börnum hennar,
barnabörnum og ástvinum mína
dýpstu samúð. Fallin er frá mikil
sómakona og sannur gleðigjafi.
Hvar sem hún kom og hvar sem
hún birtist fylgdi henni ótrúleg
lífsgleði og ferskur andblær.
Ég átti því láni að fagna að vera
samstarfsmaður Þóru um árabil
hjá öldrunarþjónustu Reykjavík-
urborgar þar sem lífsþróttur
hennar, mannkærleikur, fé-
lagslyndi, fordómaleysi og virðing
birtist okkur samstarfsmönnum
hennar á hverjum degi. Við nutum
góðrar nærveru hennar og frá-
sagnar og ætíð sá hún góðu hlið-
arnar á tilverunni. Dag einn sagði
hún okkur eftirfarandi sögu: „Í
dag birtist hér gamall vinur minn,
myndarlegur maður. „En hvað þú
lítur vel út, Þóra mín,“ sagði hann
glaðlega, „þú hefur bara ekkert
Þóra Guðjónsdóttir
✝ Þóra Guðjóns-dóttir fæddist
4. október 1925.
Hún lést 14. júní
2015.
Útför Þóru fór
fram 29. júní 2015.
breyst í tímans rás.“
Ég varð að vonum
glöð og stolt að
heyra hrósið. Svo
bætti hann við:
„Verst þykir mér þó
hvað ég er farinn að
sjá illa.““ Svo hló
hún innilegum
hlátri.
En Þóra var ekki
einungis góður sam-
starfsmaður, hún
var einnig trúr vinur í gleði og
þraut. Vinir hennar áttu margar
eftirminnilegar stundir með henni
þar sem glaðværðin naut sín. Hún
hafði yndi af samveru með fólki og
það var auðvelt að ræða við Þóru
um allt milli himins og jarðar. Þar
var slegið á marga strengi og rætt
um trú og tónlist, þjóðmál, stjórn-
mál og knattspyrnu og hinstu rök
tilverunnar. Alltaf var hún jafn
glaðvakandi og áhugasöm og í öll-
um umræðum smitaði jákvætt
lífsviðhorf nærstadda. Hún vildi
öllum vel. Viðmót hennar varpaði
glaðlegu ljósi á lífið.
Ský dregur frá sólu á síðkomnu
sumri og sunna hellir hlýjum
geislum yfir land og haf. Og lífið
heldur áfram. Undir þeim geislum
þökkum við góðri konu samfylgd
og ógleymanlegar minningar.
Þórir S. Guðbergsson.