Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1971, Blaðsíða 136

afhentu sóknarnefnd Vopnafjarðarkirkju Ijóskross með eindreginni
ósk um að hann yrði settur á turn kirkjunnar.
Sóknarnefnd virti þessa veglegu gjöf og hugarfarið sem að baki
lá. Þó var það ekki fyrr en síðari hluta sumars 1967 að krossinn var
kominn þar sem hann nú er. Tveir fagmenn sáu um fráganginn, Ró-
bert Nikulásson smiður sem sá um að reisa vinnupall kringum turn-
inn, og Guðlaugur Gíslason verksmiðjustjóri festi krossinn með sín-
um járn- og logsuðutækjum.
Þær mæðgur gáfu kirkjunni ljóskrossinn til minningar um
Kristján. Mér virðist, að með þessari gjöf hafi þær viljað sýna að
i hugum þeirra sé bjart yfir minningunni um hinn látna mann.
Eg skil viðhorf þeirra. Kristján var innilega trúhneigður og
hafði yndi af tónlist. Þetta tvennt mótaði alla framkomu hans. Sum-
ir sögðu að hann væri gamaldags í trúarskoðunum. Sannleikurinn
var sá að hann var svo gæfusamur að glata aldrei sinni barnatrú.
Hún var staðföst og hrein, og hann sýndi hana í verki alla ævi. Það
fór ekki framhjá neinum sem kynntist Kristjáni að hann hafði til-
einkað sér þrjá mikilsverða kosti: prúðmennsku í framkomu, góð-
vild og gestrisni. Mátti segja að frá honum streymdi ylur, svo að
öllum leið vel í návist lians.
Þessu til staðfestingar eru þessi orð tekin úr bók Björgvins Guð-
mundssonar, Minningar. Þar segir um Kristján:
„Ég hef engan mann þekkt, sem hefur lagt eins mikla alúð við
að þroska sjálfan sig, enda var hann sannkallað göfugmenni.“ Þetta
eru fögur ummæli sögð af manni sem víða hafði farið og mörgu
kynnzt.
Áður er þess getið að Kristján hafi haft yndi af tónlist. Hefur
honum sennilega verið það í blóð borið. En hann var svo lánsamur
að alast upp á menningarheimili þar sem tónlist mun hafa verið
meira iðkuð en víðast annars staðar á Héraði á þeim tíma.
Hann ólst upp á Kóreksstöðum í Hjaltastaðaþinghá hjá hjónun-
um Birni Einarssyni og Guðrúnu Sveinsdóttur sem þar bjuggu lengi
góðu búi. Synir þeirra, Hallur og Sveinn, bjuggu eftir þau á Kóreks-
stöðum og Halldór í Kóreksstaðagerði. Einn bróðirinn hét Einar,
efnismaður mesti. Hneigðist hann mjög að söng og tónlist. Því mið-
132
MULAÞING