Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1976, Blaðsíða 146

144
MÚLAÞING
og það svo mjög, að ég snaraðist af baki með tófuna í
hendinni án þess að gera mér ljóst hvernig ég gæti náð
þessum silungum. Silungarnir syntu fram og aftur en
kvíslin var svo grunn bæði fyrir ofan og neðan lygnuna,
að þeir gerðu enga tilraun til að komast burt úr henni. Eftir
að ég hafði lítillega reynt til að grípa þá með hendinni er ég
hafði lausa kom mér í hug að reyna að sparka þeim upp á
land, því ekfld var þarna dýpra en svo sem vel í ökkla eða
mjóalegg. Þetta tókst mér eftir fáeinar tilraunir. Það næsta
sem ég gerði var að draga aðra hnakkólina frá hnakknum
og eftir allmikið basl kom ég henni í gegnum tálknaholuna
á silungunum og gat síðan fest hana við hnakkinn aftur. Allt
varð ég að gera þetta með vinstri hendinni því hin var teppt
í hnafckatakiniu á tófunni. Hestarnir höfðu hvergi farið en
kálfarnir rölt áfram lítinn spöl með ánni.
Hélt nú ferðalagið áfram út með ánni án frekari tafa og
þegar ég kom út á móts við Hólagil skildi ég við kálfana og
fór 'heim í Njarðvík, fcvaddi þar dyra og fékk mér poka til
að láta táslu í. Hún hafði lítið reynt að hreyfa sig eftir að
ég var kominn á hestbak með hana, en nokkuð kyndugt
hafði þó komið fyrir rétt eftir að ég var kominn á bak. Þá
virtist allt í einu draga úr henni allan mátt. Hún hékk niður
í hnakkatakinu eins og hún væri steindauð, hafði meira að
segjia lagt aftur augun. Er ég hafði horft á hana litla stund
sá ég að það rifaði aðeins í þau. Kom mér þá í hug að hún
hefði ætlað að reyna að leika á mig. En fljótlega færðist
líf í ihana eins og áður hafði verið.
Eftir þetta bar ekkert til tíðinda. Ég fór sem leið liggur
suður Njarðvíkurskriður og kom heim með kálfana tvo,
tvo væna silunga og tófuna bráðlifandi. Ekkert sá á henni
eftir tennur Seppa, þannig að aldrei hefur hann bitið fast
þegar hann var að reyna að ná á henni taki.
Þetta reyndist vera refur, og leit út fyrir að vera gamall
skolli, því að hann var með óhrjálegan feld og brotnar
tennur.
Ég hafði hann í búri um hríð og fargaði honum síðan.