Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1998, Qupperneq 18

Múlaþing
Unnusta Inga T.
Eftirfarandi sögu sagði Þórhallur Gunnlaugsson, símstöðvarstjóri í Vestmannaeyjum, greinarhöf-
undi eftir að þeir höfðu hlýtt á útför Inga í útvarpinu. Þórhallur starfaði um hríð á Seyðisfirði og tókst
góð vinátta með þeim Inga.
„Þannig stóð á, að von var á strandferðaskipinu, mig minnir það væri „Austri“, að sunnan. Með því
skipi átti Ingi von á vinkonu sinni sem hann sagði mér að væri unnusta sín. Við höfðum verið saman
þetta kvöld, hressir og kátir og biðum komu skipsins. Það var áliðið kvölds þegar skipið tilkynnti komu
sína með skipsflautunni. Það gerðu skipin alltaf við komu sína en við brottför var flautað fyrsta flaut
með einu pípi, eftir hálftíma kom annað flaut og þriðja og síðasta flaut var við brottför, þá flautað þrisv-
ar sinnum eða pípt, eins og það var venjulega nefnt.
Þegar skipið hafði boðað komu sína var ekki til setunnar boðið. Við risum úr sætum. Ölstofan sem
við sátum á var inn á Fjarðaröldunni en bryggjan, sem skipið lagðist að, var út á Fjarðarströnd, nánar
sagt Pöntunarbryggjan við Strandarveg. Það var vor í lofti og gróandi í sálarlífi okkar ungu mann-
anna. Ingi var ákaflega kátur og lék við hvem sinn fingur á leiðinni út eftir Búðareyrinni, enda vomm
við léttstígir á leiðinni út að Pöntunarbryggju. Skipið var lagst að bryggjunni þegar við komum þang-
að. Farþegar voru í þann veginn að stíga á land. Þama á bryggjunni stóðum við félagamir og fylgdust
með þegar farþegamir gengu í land. Ingi beið spenntur eftir að sjá og heilsa unnustu sinni en hún kom
ekki í land með farþegunum. Við biðum um stund, síðasti farþeginn virtist kominn í land. Ingi var
orðinn órór. Hann bað mig um að bíða sín meðan hann skryppi um borð til þess að spyrjast fyrir um
unnustu sína. Eg beið æðistund vinar míns á bryggjunni. Foksins kom hann. Mér brá þegar ég sá
hann. Aldrei hafði ég getað hugsað mér svo mikla breytingu sem orðin var á einum manni og Inga
þegar hann steig aftur á bryggjuna. Æ, ég vissi varla hvað ég átti að segja við vin minn, svo var honum
bmgðið. Spurði þó hvort unnusta hans hafi hætt við að koma: „Nei“, sagði Ingi, „en hún ætlar ekki
að koma hér í land.“ Meira sagði hann ekki. Ég gekk með honum heim til hans. Öll glaðværð var
horfin. Við þögðum báðir. Ég sá að vinur minn var særður. Við kvöddumst. Ég gekk heim, þungt
hugsandi.
Við Ingi áttum eftir að dveljast á Seyðisfirði enn um nokkurt skeið og oft hittumst við. Hann virtist
að mestu hafa endurheimt gleði sína, áður en við skildum, a.m.k. áttum við saman skemmtilegar
samvemstundir áður en leiðir okkar skildu. Svo var það eitt sinn, áður en samverustundum okkar lauk,
að ég spurði Inga, með hálfum huga þó, um unnustu hans, hvað hefði svo til borið að hún vildi ekki
stíga á land á Seyðisfirði og hitta unnusta sinn. Ingi svaraði dapur í bragði: „Hún hélt áfram ferð sinni
með nýjum unnusta sem einnig var með skipinu. Þau héldu áfram ferð sinni til Vopnafjarðar, eða
Húsavíkur. Þau ætluðu ekki að láta mig sjá sig á Seyðisfirði. En ég vildi hafa tal af henni og tókst
það með milligöngu stýrimannsins. Þau höfðu læst klefa þeim sem þau héldu til í en opnuðu þegar
stýrimaðurinn krafðist þess. Ég segi ekki frá hvað okkur fór á milli á þessari örlagastundu en ég fékk
þá staðfestingu á uppsögn. Mér leið illa þá en það veit ég með vissu að henni leið ekki betur en mér“,
sagði Ingi.
Þórhallur bætti við frásögn sína: „Mér hefur oft dottið í huga að þetta atvik um borð í strandferða-
skipinu á Seyðisfirði, sem mig minnir að væri „Austri", og hér að framan er getið, hafi haft viðvarandi
áhrif á alla tónsmíði Inga, að sú milda angurværð, sem mér finnst einkenna sum lög hans, eigi rót sína
V að rekja til þessara örlagaríku samfunda elskendanna um borð í „Austra“.“ .
16