Jökull - 01.12.1981, Síða 91

Mynd 8. I snjóhúsi á
Hofsjökli á páskadag
1944. Stefán,
Magnús, Kjartan, Árni
°g Gunnar, en Björn
blundaði úti í tjaldi þá
stundina.
dráttartaugarnar. Víða var líka svo bratt að
binda varð skíðin á sleðana og halda við þá,
því ekki var ráðlegt að láta þá ráða ferðinni,
þar sem skyggni var hverfandi. Einu sinni
rofaði það mikið til að sá tii fjallatoppa í
Alftabrekkum langt í fjarska á hægri hönd.
Ekki sást annað til fjalla fyrr en komið var
niður af jöklinum. Gengið var fram í myrkur
og tjaldað nokkuð norðan Blágnípu einhvers
staðar yfir Blöndukvíslum. Skriðmælir sýndi
31 km. Til náða var fyrst gengið kl. 2 um
nóttina eftir æfintýralegt ferðalag. Alla leið
var gengið eftir áttavita, því ekki sá til kenni-
leita með vissu. Hliðarhallinn sagði til sín og
vísaði að því leyti veginn. Fjarri fór að snjórinn
væri sléttur og munu flestir hafa fengið mátu-
lega skelli, en engan sakaði.
Ymislegt gat að sjálfsögðu hent í slíkri ferð,
bæði alvarlegt og spaugilegt. Eitt sinn er
annar dráttarmanna eins sleðans var að lag-
færa dráttartaug sína og hafði spennt frá, þá
hafði hinn rennt af stað með sleðann aftan í sér
og hvarf út i sortann. Sá sem eftir stóð varð því
að bíða þess að mistökin kæmu í ljós, því þess
átti að gæta vel, að menn yrðu ekki viðskila.
Hinir sleðarnir tveir voru á eftir og stönsuðu
menn, þegar séð var, hvað skeð hafði. Röðuðu
ntenn sér nú í beina línu þvert á gönguleiðina,
en brátt kom hinn staki dráttarmaður í ljós á
bakaleið með sleðann í drætti, en sóttist
gangan að sjálfsögðu seint, því nokkuð var á
fótinn. Þetta átti að sjálfsögðu ekki að geta
skeð, en allt fór þarna vel.
Það spaugilega við þetta var það, að eftir á
var aðallega rökrætt um möguleika þess, sem
rann einn burt með sleðann, til þess að bjarga
sér, ef hann hefði orðið algjörlega viðskila við
félaga sína, en fyrir utan skóflu, svefnpoka og
liklega einhver eldunartæki, hafði hann nær
allan varaforða þann, sem átti að skilja eftir,
að hluta daglega, en það var bæði smjör og
nokkur rúgbrauð, en annað ekki af mat-
vælum. Hann átti því ekki að þurfa að svelta
og hann gat gjört sér snjóhús. En hvað með
hinn, sem stóð einn eftir allslaus, ef hinir sleð-
arnir hefðu ekki komið í réttri stefnu á hann?
Hann gat Iítið gert annað en að bíða og vona.
Um hann var fátt rætt.
Áþriðjudag var skafrenningur á jöklinum, en
er á daginn leið og vestar dró, sást að birta tók
í suðri og eins og hendi væri veifað datt á
Mynd 9. Á Kjalvegi 1944. F. v. Björn,
Magnús, Stefán, Gunnar, Árni og kjartan.
JÖKULL 31. ÁR 89