Jökull - 01.12.1989, Blaðsíða 106

Kveðjuorð
EBERG ELEFSEN
Fæddur 20. maí 1926
Dáinn 15. nóv. 1989
Ég kynntist Eberg sumarið 1977, sem sumarmað-
ur á Vatnamælingum Orkustofnunar og varð okkur
strax vel til vina. Eberg var greindur og skemmti-
legur og hvarvetna hrókur alls fagnaðar. Hann var
minnugur vel og kunni fjölda sagna og vísna, sem
oft styttu manni stundir og léttu lund.
Eberg hafði hafið störf við vatnamælingar raf-
orkumálastjóra rúmum tveim áratugum áður eða í
maí 1956. Hann féll vel inní starfið því hann var
gæddur ýmsum kostum, sem nauðsynlegir reyndust
við uppbyggingu og rekstur vatnshæðarmælikerfis-
ins. Hann var bæði samviskusamur og nákvæmur og
gerði sér strax grein fyrir því, að gæta þyrfti ýtrustu
nákvæmni við mælingamar og úrvinnslu þeirra.
Síðast en ekki síst var honum ljóst mikilvægi þess að
nákvæm og heilsteypt skráning gagna ætti sér stað
og örugg varðveisla væri tryggð fyrir komandi tíma.
Um það leyti sem Eberg kom til starfa höfðu þegar
verið reistir síritandi vatnshæðarmælar í nokkrum
helstu vatnsföllum landsins. Ymsir byrjunarörðug-
leikar hrjáðu rekstur þeirra og lagði Eberg sitt af
mörkum við endurbætur þeirra og við frekari þróun
aðferða við byggingu mælanna. Verulegur árangur
náðist og er það að öðrum ólöstuðum útsjónarsemi
og verklagni Ebergs að þakka.
A þessum tíma stóð einnig fyrir dyrum uppbygg-
ing vatnshæðarmælakerfis á hálendinu, sérstaklega á
vatnasviði Þjórsár og Hvítár. Öll skilyrði voru þar
erfiðari, sérstaklega voru ferðalög torsótt og veðrátt-
an öll harðari. Verkefni þetta kallaði á trausta sam-
vinnu þeirra vatnamælingamanna og reyndi bæði á
dug þeirra og hugmyndauðgi. A vetrum kom þeim
til aðstoðar Guðmundur Jónasson ásamt snæreið
sinni. Talaði Eberg oft um þær góðu minningar sem
hann átti frá þessum ferðum.
Eberg var sjálfur ágætur ferðamaður og fólst
styrkur hans sérstaklega í vönduðum undirbúningi,
aðgætni og þolinmæði gagnvart duttlungum náttúr-
unnar. Oft fannst manni að honum tækist að láta
tímann vinna með sér, þannig að ferðir urðu átaka-
litlar og árangursríkar, en lausar við hrakfarir og
basl, sem oft einkennir ferðir manna um hálendið.
104 JÖKULL, No. 39, 1989