Iðjuþjálfinn - 01.06.2015, Page 6

6
Undirrituð hitti Valerie í lok vinnudags í Þjónustumiðstöð
Sjálfs bjargar þar sem hún starfar sem
yfiriðjuþjálfi. Ég kom mér fyrir með
mín tæki og tól og setti mig í stellingar
blaðamannsins.
Getur þú byrjað á að segja okkur
aðeins frá því hver Valerie er ?
Ég er iðjuþjálfi sem lærði grunnnámið
í Ástralíu og vann þar fyrst eftir að ég
útskrifaðist en svo fór ég til Bretlands
og vann þar í níu mánuði áður en ég
kom til Íslands. Síðan hef ég að mestu
unnið hér hjá Sjálfsbjörgu, nema í tvö
ár þegar ég fór aftur til Ástralíu að
vinna. Grunnnám tók ég í Melbourne
í La Trobe háskóla þar, svo tók ég
meistaragráðu í International University
Florida, USA ásamt fleiri iðjuþjálfum
frá Íslandi þegar verið var að undirbúa
nám í iðjuþjálfun hér á landi.
Á hvaða tíma er þetta?
Ég kom fyrst til Íslands í árslok 1990
og var þá búin að vinna í eitt og hálft ár
sem iðjuþjálfi í Ástralíu (á geðsviði) og í
Bretlandi. Var að vinna í bráðaþjónustu
á spítala í Bretlandi en hef svo unnið hér
með fólki með hreyfihömlun. Þegar ég
fór út til Ástralíu aftur 1998 þá vann ég
í endurhæfingarteymi hjá sveitarfélagi
sem var jafnstórt og Reykjavík. Ég var í
hlutastarfi þar og var líka að kenna sem
lektor í gamla skólanum mínum. Áður
en ég fór út var ég í stundakennslu við
Háskólann á Akureyri (HA). Svo kom
ég til Íslands og fór aftur að vinna hjá
Sjálfsbjörgu. Starfið hafði þá breyst,
það voru fleiri iðjuþjálfar og starfsemin
orðin öðruvísi. Ég er einnig lektor í
hlutastarfi við HA og hef verið það í
mörg ár, í dag kenni ég einu sinni til
tvisvar á ári við HA. Núna er ég að
kenna meira í útlöndum, með Guðrúnu
Árnadóttur, A-ONE námskeið sem ég
ákvað að setja í forgang en aðalstarfið
mitt er hér hjá Þjónustumiðstöð
Sjálfsbjargarheimilisins. Fyrir utan þetta
á ég eitt barn, mann og kött.
En af hverju Ísland?
Humm, þetta var bara tilviljun, ég
hitti manninn minn þegar hann var að
ferðast úti og þá ákváðum við, þegar ég
var í Bretlandi, að halda tengslum og ég
kæmi í heimsókn til Íslands. En ef það
væri ekki fyrir Pétur, eiginmann minn,
þá hefði mér aldrei dottið í hug að koma
hingað. Það er kannski ekki óskastaða
að þurfa að fara að læra eitthvert annað
mál, ég vildi bara halda mig við enskuna
(segir Valerie og hlær).
En hvað varð til þess að þú valdir
þetta starfssvið eða þetta nám,
iðjuþjálfun?
Besta vinkona mín í menntaskóla
ætlaði í iðjuþjálfun. Ég ætlaði ekkert í
iðjuþjálfun, var með eitthvað allt annað
í huga en svo fór hún að ræða um
þetta, ég var óákveðin en hún sagði „já
komdu með mér, þetta er erfitt nám en
við reynum bara saman”. Hvernig hún
sagði frá náminu og lýsti því að einhver
í hennar fjölskyldu hafði nýtt þjónustu
iðjuþjálfa varð til þess að ég sagði já já
og spurði „er þetta einhver gráða sem
maður fær?“ Ég var upptekin af því
þarna úti að fá gráðu og þetta nám gaf
BSc gráðu og ég sótti um og komst inn,
en það er mjög erfitt því margir sækja
um og plássin fá. Þegar ég byrjaði voru
120 nemendur á fyrsta ári en það eru
mörg þúsund sem sækja um. Ég var
heppin og hún líka, við fórum í gegnum
þetta nám saman og það er í rauninni
henni að þakka. Ég var að hugsa um
að verða kennari en var mjög ánægð
með námið. Ég var pínulítið týnd fyrst
eins og allir sem byrja í háskóla, það
er svo erfitt og stórt stökk frá því að
vera í menntaskóla þar sem engin er að
fylgjast með því hvort maður mæti eða
ekki.
Þú lærir úti en ert búin að
kenna lengi hér heima og þekkir
iðjuþjálfanámið hér mjög vel. Ef
við berum saman námið í Ástralíu
og hér, hver finnst þér vera helsti
munurinn?
Ég held að munurinn sé að þar eru svo
miklu fleiri nemendur, það eru engan
vegin þessi persónulegu tengsl sem þú
nærð hér við kennara. Í Melbourne er
þetta staðarnám þar sem nemendur eru
120 í bekk og kennari heldur fyrirlestur
fyrir þá og kannski fleiri, því sumt er
samkennt og þá er ekki þetta svigrúm
til að kynnast nemendum og spjalla við
þá. Þú færð miklu minna „feedback“
frá kennaranum, miklu minni stuðning í
vettvangsnáminu. Ég myndi segja að hér
eru nemendur mjög heppnir því að þeir
fá meiri tengsl við kennara. En margt er
mjög svipað en þó mismunandi áherslur,
Viðtal við
Valerie Harris