Þjóðmál - 01.12.2010, Síða 82

80 Þjóðmál VETUR 2010
og af blaðamönnum Hearst-klíkunnar, sem
stjórnuðu gulu pressunni í Bandaríkjun um .
Og svarar sér sjálfur: „Nei, það er verra,
ef eitthvað er, að vera háður eigendum
(Murdochum) en pólitíkusum . Sumir
stjórn málaflokkar og talsmenn þeirra hafa
þó einhverjar hugsjónir, en eigendur snúast
kringum peningana sína og hagsmuni (og
reyna, ef því er að skipta, að koma höggi á
þá sem voga sér að fara gegn þeim) .

Gullkálfurinn (eins og The Sun), hann er
þeirra hugsjón .
Þeirra vanþóknun, ef því er að skipta,
þeirra velþóknun .
Matthías er ekki í vafa um, að yfirþyrmandi
eignaraðild Baugs að fjölmiðlunum hafi
breytt samfélaginu til hins verra . Gegn
meng un hugarfarsins séu fá góð ráð, því
að rógurinn lifi ekki án endurtekninga .
Hann vitnar í Morgunblaðsgrein, þar
sem skáldið Einar Már talar um að auð-
mennirnir í Baugsgroup hafi kennt Davíð
Odsssyni um fjármálakreppuna og óspart
notað fjölmiðla sína til þess . – „Þessa
fáránlegu gremju hafa jafnaðarmenn, til
dæmis leiðtogi þeirra Ingibjörg Sólrún,
étið eftir auðmönnunum sem tala um fjöl-
skylduofsóknir þegar reynt hefur verið að
taka á afbrotum þeirra og siðleysi,“ segir í
grein Einars Más, en síðan talar hann um
að „ýmsir listamenn hafa gerst hirðskáld
þeirra“ . Þegar hér er komið sögu hverfur
Matthías til Bessastaða . Þar voru engir
meiri aufúsugestir en útrásarvíkingarnir, –
væringjar hins nýja tíma . Og hann bætir
við: „Fjölmiðlafrumvarpið og örlög þess
voru liður í þeim háskalega leik sem leiddi
til þess að húsið brann og eftir standa þær
brunarúsir sem nú blasa við .“
Matthías horfir til ævistarfs síns, segir, að
hann hafi verið í fastri vinnu nærfellt í hálfa
öld, sinn eigin herra og frjáls af öllum nema
sjálfum sér . Vinátta og gagnkvæmt traust
geti ráðið úrslitum um samband ritstjóra
við eigendur fjölmiðilsins, ef þeir:
. . . gera sér einhverja grein fyrir þanþoli
góðrar blaða mennsku .
Slíkir eigendur eru sjaldséðir, en ég
átti í ritstjóratíð minni því láni að fagna
að njóta þroska þeirra . Þeir voru á móti
kommún isma eins og ég og þeir vildu fá
sinn arð .
Það var allt og sumt!

Ég hygg, að við blaðamenn á Morgunblað­
inu á tíma Matthíasar höfum aldrei verið
í vafa um, hver átti síðasta orðið um rit-
stjórnarstefnu þess!
Vinirnir Matthías og Styrmir hafa aldrei
getað sætt sig við að kvótakerfi sé nauðsynlegt
til að takmarka sóknina á fiskimiðin . Þó
hefur það gefist vel, sérstaklega eftir að
viðskiptin með kvótann voru gefin frjáls .
Smám saman hefur tekist að gera sóknina
sjálfbæra, betur er farið með hráefnið en áður
og tekjur þjóðarbúsins af sjávarútvegi eru
vaxandi, enda hefur sú atvinnugrein verið
rekin á heilbrigðum grundvelli . Guði sé lof!
Auðvitað er gaman að gleyma sér yfir þeim
gömlu og góðu dögum, þegar sóknin var
frjáls og gæla við „hugmyndir trillukarlsins
um kvótalaust frelsi og sjálfsbjargarviðleitni
hörku og vonar“ . En við getum ekki snúið
tímahjólinu til baka, sem betur fer . Karlar
eins og Jóhann gamli á Grenivík og Toggi
Mara á Húsavík eru horfnir og Sigurður
Þ . er ekki lengur kaupmaðurinn á horni
Lauga vegar og Vitastígs .
Það er athyglisvert að lesa það, sem Matth-
ías hefur að segja um umsókn Ís lands að
Evrópu samb andinu . Hann vísar í við horf
og samtöl sín við Bjarna Benedikts son fors-
ætis ráðherra í bók sinni Félaga orði og er
gagn legt að rifja það upp til fyllri skilnings
á skrif um Matthíasar nú . Ég staldra við árin