Þjóðmál - 01.09.2012, Síða 71

70 Þjóðmál haust 2012
hafa villst af leið, hann hafi ekki almennil ega
vitað lengur fyrir hvað hann stóð, hafi bar-
ist fyrir völd um frekar en hug sjónum . „Það
hlaut að fara illa,“ sagði hann, og bætti við:
Hrunið varð þegar Sjálfstæðisflokkurinn
var ekki lengur sá sem hann var, valda-
fíknin hafði byrgt sýn, það vantaði orðið
í flokkinn bakfiskinn, íhaldsgildin: traust,
ábyrgð, góða dómgreind, efa, varðstöðu
um siði og venjur, sem reynst hafa
þjóðinni vel í aldanna rás .
Jakob vill framgang stjórnmálamanna sem
greina mun á réttu og röngu og gera það
sem er rétt í hverju efni, þó þrýst sé á þá að
gera annað og hvað sem straumum í sam-
félaginu líður . Hann segir slíka menn lík-
lega til að njóta trausts almennings .
Því næst fór Jakob allmörgum orðum um
að miða þyrfti stjórnskipan landsins við
fjölmenni þess, að 300 þúsund manna þjóð
þyrfti að sníða sér stakk eftir vexti á öllum
sviðum .
Hann lauk síðan máli sínu með kraft-
miklum lokaorðum:
Ég vil hægriflokk sem teflir fram fólki sem
hægt er að treysta í hvívetna, fólki með
báða fætur á jörðinni, sem lætur ekki loft-
kastalasmiði rugla sig í ríminu og býr yfir
sterkri siðferðiskennd og ríkri ábyrgðar-
tilfinningu . Traust, ábyrgð, heilbrigð
skyn semi, ásamt djúpum skilningi á
íslensk um aðstæðum, eru hugrenninga-
tengslin sem ég vil að fólk tengi ósjálfrátt
Sjálf stæðis flokknum .
Óli Björn Kárason var síðasti fram-sögu maður fundarins . Hann hóf
ræðu sína með því að vitna í erindi sem
Davíð Oddsson, þáverandi borgarstjóri í
Reykjavík, hélt í tilefni 60 ára afmælis Sjálf-
stæðis flokksins 25 . maí 1989 og birtist í
Morgun blaðinu 31 . maí sama ár . Þar ræðir
Davíð „kalkaðar kennisetningar“ vinstri-
flokk anna, úrræðaleysi þeirra, skammsýni,
frest u nar áráttu og hugmyndafræði ríkis-
hyggju og miðstýringar . Óli Björn gat þess
ekki fyrr en í lok tilvitnunar sinnar í 23 ára
gamalt erindi Davíðs, hver hefði látið orðin
falla og hvenær . Slíkt stílbragð þjónaði aug-
ljósum tilgangi: engu var líkara en að orð-
unum væri beint að núverandi ríkisstjórn
Jóhönnu Sigurðardóttur og þegar ljóstrað
var upp að svo væri ekki, varð skýrt í hugum
fundar gesta að fátt hefði breyst, að hægt
væri að endur nýta aldarfjórðungs gamla
gagnrýni á vinstri flokkana en hitta samt
sem áður beint í mark .
Óli Björn lýsti því næst áhyggjum sínum
af því að of margir drægju rangan lærdóm af
atburðum síðustu ára:
Í angist sinni og án hugsunar játa menn
að skýring á hruni fjármálakerfisins sé að
finna í hugmyndafræði Sjálfstæðis flokks-
ins, í trú hans á einstaklinginn, í bar áttu
fyrir tak mörkuðum ríkisafskipt um, lágum
skött um og frelsi . Þannig hafa sjálf stæðis-
menn verið hraktir út í horn, lamdir og
barðir, og margir eru ráðvilltir og þora
jafn vel ekki að kannast við sína dýpstu
sann færingu .
Hann sagði að því miður hefði krafan um
uppgjör og endurskoðun náð að smita
marga innan raða Sjálfstæðisflokksins og
svipt þá pólitísku sjálfstrausti . Skilaboð hans
til fundargesta var að nú væri kominn tími
til að spyrna við fótum, öðlast sjálfstraust
að nýju og hefja harða baráttu fyrir
hugsjónum sjálfstæðisstefnunnar, hvort
sem menn berðust fyrir henni undir merkj-
um frjálshyggju eða íhaldsstefnu . Forsenda
slíkrar viðspyrnu, að mati Óla Björns, felur
vissu lega í sér að gleyma ekki því sem vel
hef ur verið gert, en einnig, og ekki síður,