Félagsbréf - 01.05.1960, Síða 19

FÉLAGSBRÉF
17
En um leið og kvæðið er persónulegt getur það verið Island, sem talar
á stund hins endurheimta frelsis, skáldið og landið verða eitt.
Önnur persónuleg kvæði skáldsins, hin eldri, eru ekki heildarsýnir yfir
farinn veg eins og þetta upphafsljóð, sem er líkt og samnefnari þeirra allra,
heldur ort sem á vegaskilum, þar sem önnur leiðin liggur til hinnar horfnu
hamingju genginna daga, en hin til þeirrar framtíðar, sem skáldið
þráir að verði sönn ímynd hinnar fyrri sælu, þau virðast velflegt vera ort
meðan sagan, sem rakin er í upphafskvæðinu, er enn að gerast, þau eru
ort í hinu „djúpa rjóðri“, þar sem var „reimt og dimmt“. Lítum á nokkra
staði í þessum kvæðum:
Um farna stigu fölur roði dvín
en framundan er dimm og stjarnlaus nótt
og von mín hvílir vænginn smá og ein
í vegalausu rökkri tveggja heima.
_____ (Um farna stigu)
Sjá, dimmfölt drúpir limið
á draums míns feigu naðurkviku trjám,
sem nísta í húmi harms og tjóns
hjarta mitt gráum rótum,
gráum gljúpa og rauða
gróðurmold hjarta míns.
_____ (Vef hlýjum heiðum örmum)
Ég hvíli einn við opin hallarrið
í ugg og von, mér blæða heitar undir
sem engin nema ísold bjarta, þú
mín unga þrá, má græða;
(Nú greiðist þokan sundur)
Og kvæðið Leit hefst þannig:
Ég leita hvítra gleymdra daga, geng
grárokkið hraun
Og í lokakvæði bókarinnar, Það kallar þrá, lætur skáldið fjarskann, sem
hallar á hann, segja:
-----— Rístu af velktum beði, bú þig
á braut úr sofnu fangi!