Félagsbréf - 01.06.1961, Side 34

32
FÉLAGSBRÉF
erfitt að ná í mig. Auk þess neita ég því ekki, að stundum er ég
'blátt áfram neyddur til að láta mig týnast, svo að ég geti einbeitt
mér að ritstörfum.
BÓKAIÍTGEF.: Ég skil þetta — og mér þykir afar leitt að vera að ónáða
yður á heimili yðar. En núna má segja, að ég geri það bara í lífsnauðsyn.
RITHÖF.: Allt í lagi. Tölum ekki meira um það. En ég man ekki betur
en að við værum dús í gamla daga, er það ekki rétt?
BÓKAÚTGEF.: Jú, það er rétt. En nú eruð þér orðinn heimsfrægur rit-
höfundur, svo að mér ber að auðsýna yður virðingu.
RITHÖF.: Frægð er hjóm, vinur minn. Við skulum held ég láta okkur
hafa það að vera dús áfram. (Ytir til lians vindlakassa). Má bjóða
þér vindil?
BÓKAÚTGEF.: Þakk, ef ég má kannske taka hann með mér heim?
RITHÖF.: Já, auðvitað, gerðu svo vel. (Bókaútgefandinn stingur vindli í
vasann. Rithöfundurinn kveikir sér í vindli — bœtir viS). Já, ég man.
Þú varst mjög örlátur við mig á vindla hérna á árunum, þegar ég
var á sífelldu rjátli til þín í erindisleysu með ljóð nhn og smásögur.
BÓKAÚTGEF.: Já, því miður bar ég ekki gæfu til að skilja list yðar — —'
eh list þína þá. í raun og veru er það alveg ófyrirgefanlegt af mér,
enda sýp ég seyðið af því nú.
RITHÖF.: En blessaður vertu, þetta er ekki annað en það, sem alltaf
hefur viðgengizt. Samtíðin skilur aldrei nema mjög fáa af snillingum
sínum, og þá aðeins þá, sem auðmeltastir eru. Það er lögmál.
BÓKAÚTGEF.: Það voru líka þeir tímar þá. Fólkið hafði mestan áhuga
á að fá til lestrar myndskreytt og marglit blöð. En þessi tegund út-
gáfustarfsemi hafði fyrst rutt sér til rúms á vesturhveli jarðar. En
það kom fljótlega að því, að fólk vildi líka fá þetta hér á landi. Við
urðum önnum kafnir við að prenta þetta og gefa það út, fólkið reif
þessar bókmenntir út, hráblautar úr prentsmiðjunum.
RITHÖF.: Já, þú meinar þetta, sem í þá daga var kallað glæparit og
hasarblöð og þess háttar dót?
BÓKAÚTGEF.: Já, ég meina það. En þetta var sjáðu, eins og þú manst,
áður en bókaútgefendur tóku höndum saman við yfirstjórn mennta-
mála og kennslumála um að þroska smekk fólksins og í öðru lagi
um að koma í veg fyrir innflutning á óhroðanum. En eina afsökun
okkar hókaútgefenda er sú, að fólkið vildi í þá daga helzt ekki nerna