Félagsbréf - 01.06.1961, Side 47

FÉLAGSBRÉF
45
Talið er, að synir Þorsteins í Ási hafi með ofríki sínu hrakið þá Magnús
Jónsson sýslumann og bræður hans þrjá brott úr héraðinu. Vera má að
Sigfús sveigi að því í eftirfarandi vísum:
Horskir menn, sem heimsins mekt
sér höfðu mest til búna,
en það þykir mér undarlegt,
eru þeir burtu núna.
Voru menn, og vissa ég það
volduglegir í mörgum stað,
höldafjöldinn hné þeim að,
heimurinn og fortúna.
Eru þeir burtu núna.
Ljóð Sigfúsar bera glögg merki samtíðar sinnar öðrum þræði. Hann ber
sig aumlega undan freistingum heimsins en gleðst þó í laumi yfir veraldar-
innar prjáli og fegurð náttúrunnar.
Þegar sólarbirtu ber
á blankan turn og skíragler,
á kvennaskara og kóngaher,
kaupskip, segl og reiða,
guðvefspell og glæsta höll,
grænan lund og sléttan völl,
steindan múr og strætin öll,
stál og lilju breiða, —
guðlegt yndi greini eg frítt
' það gengur vltt
og gerir ei nokkurn leiða.
Hann er mannlegri flestum eða öllum samtíðarmönnum sínum í kenni-
Riannastétt, og í sumum vandlætingarljóðum hans bregður fyrir kímni,
sern er fátíð á þeirri öld.
Átt hef ég við hold og heim
heldur margt að spjalla,
minnst var ég á móti þeim,
mjög vel þótti mér falla.