Félagsbréf - 01.06.1961, Síða 49

FÉLAG-SBRÉF 47
Sá var minni sálu trúr,
sem sigurinn vann á jörðu.
Þannig liðu árin í ljóðagerð og baráttu við fátækt og vos. Ekki voru
bæjargöngin háreist á Stað í Kinn þegar séra Sigfús bar þar fyrst að garði
og þar verður ekki breyting til bóta. Öll þjóðin berst í bökkum. Hallæri
og plágur, eldgos, ísar og harðræði bætast við kúgun og miskunnarlaust
skilningsleysi konungsvaldsins. Dauðinn einn linar þjáningar þessarar
vesælu þjóðar.
Sigfús skáld gjörist nú gamall maður og farinn að heilsu. Öldin fer
senn að kveðja.
Daginn fyrir Þorláksdag árið 1597 rís hann sjúkur úr rekkju. Hann
staulast fram dimm og hrörleg bæjargöngin og styður sig við raka moldar-
veggi. Með hjálp góðra manna kemst hann í kirkju. Að lokinni bæn er
hann aftur studdur til bæjar. Hann staðnæmist á hlaðinu og horfir yfir
sveitina. Skammdegissólin bjarmar dauflega yfir Þingey. Ullarfoss í klaka-
böndum. Fönn yfir landi. Þá hefur hann raust sína gamla og hása og mælir
fram sitt síðasta Ijóð:
Ó, drottinn kær
ég þakka þér
miskunnarheit
mörg í þessum reit.
Hef ég nokkra stund
hér á kirkjufund
orði þínu þént,
þú hefur mér kennt.
Fólkið hefur mér
hlýtt svo sem þér
í helgri trú
orðið hjálplegt nú.
Þinn set ég frið
yfir þetta lið.
Guð drottinn sjá
svo geng ég frá.