Félagsbréf - 01.12.1961, Blaðsíða 42

36
FÉLAGSBRÉF
síku, því að ég brenn af ást sökum jómfrúar þessarar, sem augu mín hafa
enn ekki litið; og ef þér setjið yður á móti áformi mínu mun ég eldast
einmana í höll yðar og þér eignist engar sonardætur.
Hinn ráðagóði Odysseifur svaraði:
— Án efa hefur einhver guð blásið þér í brjóst löngun þessari. Síðan
ég innti þér frá kóngsdótturinni sem þó lín sitt í fljótinu, afrækir þú hina
safamiklu rétti, sem fram eru reiddir á borði voru, og svartir baugar
safnast kringum augu þín. Taktu með þér þrjátíu háseta á örskreiðu skipi
og far að leita þeirrar, sem þú þekkir ekki, og án hverrar þú unir ekki lífi.
En hlýða mun að ég telji fyrir þér hættur sjóferðarinnar. Ef þig hrekur
fyrir veðrum til eyjar Pólýfemusar, varastu að stíga þar á land; en ef
fárviðri varpar þér upp að ströndinni, fel þig þá og reyn ekki að sjá
jötuninn, en flý á braut jafnskjótt og skipi þínu er fært á haf. Ég sprengdi
auga hans forðum daga, en þótt blindur sé er hann enn þá ógurlegur. Forð-
astu einnig ey Lótófaga, en komir þú þar á land, skaltu varast að bergja
blómi því, er þeir munu bjóða þér, því það mun týna minni þínu. Óttast
einnig Eyju, ríki hinnar ljóshærðu Kirku, sem með sprota sínum breytir
mönnum í svín. Ef hin illu örlög vilja samt sem áður að þú verðir á vegi
hennar, þá er hér gras eitt, og er rót þess svört en blómið hvítt sem mjólk.
Kalla guðirnir það Mólý, en það gaf mér Hermes Gullinsproti. Munt þú
með því fá varizt meinvélum hinnar ágætu gyðju.
Odysseifur bætti hér við nokkrum heilræðum varðandi eyju Sírena, eyju
Helíosar og eyju Lestrýgóna. Að lokum mælti hann:
— Legg þér, son minn, orð mín á minni, því ég vil ógjarna að þú
ratir eins og ég í hin hörmulegu ævintýri.
— Ég mun minnast þeirra, sagði Telemakkus. Áuk þess sem mér eru
leiSar allar hindranir, jafnvel unaSsemdir, er hefta för mína til eyjar hins
margspaka Alkinóusar.
Nú hélt Telemakkus af stað með hjartað fullt af draunmm um Násíku.
HraSur vindur bar hann af leið, og er hann kom undir ey Pólýfemusar
varð honum forvitni á að sjá risann, sem faðir hans hafði kúgað áSur
fyrr. Hann sagði við sjálfan sig:
— Áhættan er ekki stór, úr því að Pólýfemus er blindur.
Hann gekk einn á land og skildi skipiS eftir liggjandi í vík nokkurri;