Félagsbréf - 01.12.1961, Blaðsíða 45

FÉLAGSBKÉF
39
og legði til þeirra grimmdarlega reyndu þeir þó að sleikja nakta fœtur
hennar.
í þrjú ár dvaldi Telemakkus hjá gyðjunni.
En dag einn fann hann til blygðunar og óendanlegrar þreytu. Honum
varð ljóst að hann hafði ekki hætt að elska dóttur Alkinóusar, meyjuna
bláeygu og saklausu, sem hann hafði aldrei séð.
En hann hugsaði:
— Ef ég vil fara, verður gyðjan gröm og breytir mér í eitthvert kvikindi,
og ég mun eigi að heldur sjá Násíku.
— En Kirka var einnig orðin þreytt á lagsmanni sínum. Hún tók að
liata hann, af því hún hafði elskað hann. Og þess vegna reis hún nótt eina
úr purpurarekkju sinni, tók sprotann og greiddi honum högg á hjartastað.
En Telemakkus varðveitti vöxt sinn og svip. Það var vegna þess að ein-
mitt í þeirri andrá var hann að hugsa um Násíku og hjarta hans var fullt
af ást.
Telemakkus fann aftur bát sinn og ýtti úr vör; og í þriðja sinn fékk
hann veður mikil og hrakti nú til eyjar Lótófaga.
Það voru menn fágaðir, fullir andagiftar, góðlyndir mjög og jafngeðja.
Konungur þeirra bauð Telemakkusi að bergja á lótusjurtinni.
— Hennar vil ég ekki neyta, anzaði hin unga hetja; því hún er blóm
gleymskunnar, og ég vil muna.
— Það er þó mikil blessun að gleyma, mælti konungur. Sökum þessa
hlóms, sem er okkar eina fæða, vitum við ekki af þjáningum, söknuði, þrá
og öllum þeim ástríðum sem hrjá dauðlega og óhamingjusama menn. En
annars þröngvum við engum til að smakka hið himneska blóm.
Telemakkus lifði nokkrar vikur á vistum sem honum hafði tekizt að
bjarga úr skipreikanum; síðan varð hann að gera sér að góðu fisk og
skeldýr, þar sem engir ávextir eða dýr góð til átu voru á eynni.
— Er það svo, sagði hann dag einn við konunginn, að lótusblómið láti
menn gleyma jafnvel því, sem þeir þrá, og því, sem þá þjáir mest?
— Vissulega, sagði konungurinn.
— Ó, sagði Telemakkus, það mun ekki fá mig til að gleyma hinni fögru
Násíku. í