Félagsbréf - 01.12.1961, Blaðsíða 44

38
FÉLAGSBRÉF
— Ég vil heldur aS þér étið mig. En eitt mun ég harma við dauða minn,
og það er að hafa ekki litið hina fögru Násíku.
Hann sagði af létta frá ást sinni og hugarangri og allt í einu sá hann
í auga Kýklópsins tár á stærð við graskershöfuð.
— Far, sagði risinn, far að leita þeirrar sem þú elskar. En vegna hvers
færðir þú þetta ekki fyrr í tal?
— Ég sé reyndar, hugsaði Telemakkus, að ég hefði betur getið þess í
upphafi. Sex árum hef ég glatað vegna glópsku minnar. En satt er það,
að blygðunarsemi hefur aftrað mér frá að birta leyndardóm minn fyrr.
Ég hefði aldrei leyst frá skjóðunni, ef ég hefði ekki haldið að ég ætti að
deyja.
Plann smíðaði sér bát, því að skipið, sem hann hafði skilið eftir í vík-
inni var horfiö fyrir löngu. Síðan hélt hann að nýju út á hið djúpa haf.
Annaö fárviðri rak hann til eyjar Kirku.
í jaðri mikils skógar sá hann hvar kona sat í rólu úr vafningsjurtum,
blómsveigum og fléttum og vaggaði sér værSarlega.
Hún bar höfuSbúnað settan rúbínum, augabrúnir hennar voru mjóar
og mættust yfir augunum, varir hennar voru rauðari en nýveitt und; brjóst
hennar og armar voru gul eins og saffranjurt; var hún í gagnsæjum kjól
með jasintulit, skreyttum demantsblómum, og hrosti undir rauðjörpum
haddinum sem féll um hana alla. Töfrasprotinn hékk við belti hennar eins
og sverð.
Hetjan unga leitaði undir skikkju sinni að grasinu Mólý, jurtinni svörtu
og hvítu, sem faðir lians hafði gefið honum að skilnaði. Hann fann að
hún var þar ekki lengur.
— Ég er glataður, huðsaÖi hann, hún mun snerta mig sprotanum og
ég fæ á mig gervi svína þeirra, er á akarni alast.
En Kirka talaði til hans blíðri röddu:
— Komdu með mér, ungi útlendingur.
Hann slóst í för með henni og brátt komu þau til hallar liennar, sem
var hundraö sinnum fallegri en höll Odysseifs.
— Alla leiðina gegnum skóginn og dalverpið komu svín og úlfar snuðr-
andi í spor hinnar fjölkunnugu gyðju; það voru menn sem forðum höfðu
oröiö skipreika við eyna, og þó að hún hefði í höndum langa járnstöng