Félagsbréf - 01.12.1961, Blaðsíða 53

FÉLAGSBRÉF
47
Hvorki meinlætamenn né hetjur. En mér þykir vænt um þá vegna þess, að
þeir kunna að lifa lífinu. Ég vil ekki fara heimskulegar að ráði mínu en
þeir. Maður lifir ekki nema einu sinni. Zina hefur rétt fyrir sér. Við skul-
um horfast í augu við staðreyndirnar. Það er kominn tími til að skera
upp eins og til var sáð.
Og heitið á leikritinu er einmitt: „ÞaS er kominn uppskerutími.“ Nikolai
er vitanlega ekki málpípa skáldsins, enda hefur Ovetshkín vaðið fyrir
neðan sig og lætur leik sinn enda á mjög uppbyggilegan hátt. En
orð hans verða ekki aftur tekin, almenn óánægja manna og leiði á slag-
orðum og hetjulegum heitstrengingum endurspeglast í nútíðarbókmennt-
um Rússa. Og reyndar ekki aðeins leiði þeirra, heldur líka þrá eftir eðli-
legu lífi, sem Krústjoff sjálfur segir, að allir Rússar geti lifað. Þessi
sterka hamingjuþrá fólksins brýtur því engan veginn í bága við þá stefnu,
sem Krústjoff fylgir í innanríkismálum.
Hetjumar eru ekki lengur guðum glœstar.
Tilhneigingin til að kveða niður hátíðleika og ósanna tilfinningasemi,
þessa vansköpuðu tvíburadrauga, gerir líka vart við sig hjá kvikmynda-
mönnum. Eins og listdómari í pólska tímaritinu Zycie Literackie komst að
orði, þá eru „sovézkir kvikmýndamenn aftur farnir að sýna raunsannar
myndir af mannlífinu, og skapa ekki lengur guðum glæstar hetjur.“ ■—
Myndir eins og ÓSur hermannsins eftir Gregori Tchukrai, sem átti verð-
skulduðum vinsældum að fagna á Vesturlöndum, Sólin skín jajnt yfir alla
eftir Konstantín Voinoff og Þegar jallbyssurnar þagna eftir Zegnel, standa
djúpum rótum í rússneskri kvikmyndahefð og eru fyllilega sambærilegar
við eftirtalin snilldarverk: Tshapaieff, sem byggt er á sögu eftir Dosto-
jevski, LeiSin til lífsins og Potemkin, sem gerðar voru á blómaskeiði rúss-
neskrar kvikmyndalistar.
Myndin, sein mest hefur verið skrifað um síðastliðna mánuði er BréfiS,
sem ekki var sent, er Mikael Kalatozoff stjórnaði með sama leikara- og
tækniliði og í Þegar trönurnar fljúga, þeirra á meðal Tatiana Samöilova og
myndatökumanninum Úronssevski. Aðalpersónurnar eru demantsleitar-
menn í Síberíu.
Sumum gagnrýnendum fannst persónurnar dregnar of fáum dráttum
og efni myndarinnar í heild, sem sótt er í sögu eftir V. Ossipoff, ómann-
legt. En Kalatozoff hlaut aftur á móti einróma lof fyrir frábæra leikstjórn.