Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Síða 53

Jack Davis
Málagjöld
Munda hafði elt hvítu mennina þrjá frá því snemma morguns.
Hann hataði þá. Hatur hans var þó blandið ótta. Fyrir því voru tvær
ástæður. A síðasta tungli hafði flokkur hvítra manna eitrað eitt af
aldagömlum vatnsbólum þeirra með þeim afleiðingum að nokkur af
ættmennum hans dóu á kvalafullan hátt. En þetta voru ekki menn-
irnir sem báru ábyrgð á því. Hann hafði ljósmyndað þung fótspor
drápsmannanna með innra auga sínu og þær myndir geymdi hann til
hinsta dags. En hann vissi að þeir voru af sama sauðahúsi. Hann vissi
líka að hópurinn stefndi inn á vatnslaust landsvæði.
Steikjandi sumarhitinn brenndi sig beint inn í sálir hvítu mann-
anna. Fjórum vikum áður höfðu Liles og félagar farið sömu leið. Þó
að þeir hefðu farið þvers og kruss um eyðimörkina í bráðum tvær
vikur höfðu þeir ekki hitt á slóð hinna landkönnuðanna enn.
Wargoton, leiðtogi hópsins, vissi að til að lifa af yrðu þeir að finna
vatn innan tuttugu klukkustunda. Hann var hávaxinn maður og
spengilegur, skeggjaður og mjög sólbrúnn. Sama lýsing átti við um
félaga hans tvo, Lorrest og Wicknell.
Eitt kameldýranna hafði drepist vikuna áður. Þær tvær skepnur
sem eftir lifðu báru nú allan farangurinn, skorinn niður í brýnustu
nauðsynjar. Þeir héldu kyrru fyrir yfir hádaginn, í mesta hitanum.
Þeir kunnu á eyðimörkina og vissu að vænlegra væri að spara
kraftana með því að ferðast árla morguns og síðla dags.
Wargoton hristi brúsann sem geymdi þann dýrmæta vatnsdreitil
sem eftir var. Hann leit á félaga sína tvo þar sem þeir sátu í hnipri við
hlið hans, í sex feta löngum skugganum af klettinum að baki þeim.
Hann var rámur.
51
L