Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Page 80

En í augnhæð á ganginum, þar sem hún stendur með ruslapokann,
er gluggaræma hulin bergfléttu. Á nóttunni læðist hún fram úr rúm-
inu hjá honum til að opna lítið fag í þessum glugga og hann seinna til
að loka því - og hérna leggur skáhallur sólargeisli til atlögu. Lauf í
öllum litbrigðum eldsins flökta við rúðuna og banka í hana.
„Sjáðu. Maður gæti haldið að þetta væri steint gler, ekki satt?
Sjáðu," segir hún allt í einu upphátt. „Ég mun aldrei gleyma þessum
g!ugga."
Hann gæti verið stytta eða skuggi af styttu, skörp brún í lampa-
ljósinu. Ekkert bendir til að hann hafi heyrt.
Vespur skríða veinandi um gluggarúðurnar. Ein þeirra flýgur
hikandi umhverfis höfuðið á henni. Sú er með gula fætur og sargar
blöðin hennar þegar hún kippir til löngum röndóttum belgnum. Hún
lemur hana með dagblaði og sópar henni á gólfið, hrædd að koma við
hana ef dauð vespa kynni enn að stinga, snerti maður broddinn.
Síðan sest hún við borðið undir lömpunum, tekur fram skrifblokkina
og pennann og heldur áfram að pára, þó að hún sjái að höndin skjálfi.
„Ekki að vera hjá mér."
Hún brosir. „Auðvitað langar mig að vera hjá þér. Þú veist það."
„Eg hélt þú værir að skrifa sögu og vildir Ijúka við hana."
„Ég var að því. Ég er biíin með hana."
78