Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Síða 83

Það lá alltaf sofandi köttur undir runna í bakgarðinum þegar við
opnuðum útidyrnar á morgnana. Við tókum hann að okkur vin-
konurnar. Við rifumst um það í hvorri kjöltunni hann ætti að liggja
meðan við horfðum á sjónvarpið.
*
Vinkona mín er laglaus. En einu sinni söng hún „Blue Moon",
viðlag og vers, talaði það öllu heldur laglausri röddu úr aftursæti bíls
á leið upp Punt Road og niður aftur og yfir ána, á leiðinni norðurúr;
og kærði sig kollótta.
*
Á námsárunum bjó vinkona mín í húsi skammt frá háskólanum.
Rúmið hennar var undir glugganum í framherberginu niðri. Dag einn
kom faðir hennar í heimsókn. Hann barði að dyrum. Það birtist
enginn svo hann kíkti inn um gluggann. Sú sjón sem við honum blasti
varð til þess að hann hrökklaðist öfugur burt. Það var nokkurs konar
hjartaáfall, sagði vinkona mín.
Vinkona mín fór vanalega í gönguferð um nágrennið á daginn.
Hún kom til baka með fangið fullt af grösum. Hún fann vasa í
rykföllnum skápunum. Skreytingarnar sem hún gerði úr laufunum
voru stílhreinar og nosturslegar.
*
Áður en við festum ráð okkar fór ég heim til vinkonu minnar og
hjálpaði henni að mála baðherbergið. Málningin var appelsínugul og
svo var einnig bómullarkjóllinn sem ég var í. Hún hló, því það eina
sem hún sá af mér þegar ég stóð í baðherberginu voru útlimirnir og
höfuðið. Þegar það var orðið dimmt tylltum við okkur við eldhús-
81