Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Blaðsíða 52

hugsunina. Hún mundi fara inn og leita fyrir sér innst í skúffu-
hornum, þar sem hún fyndi ef til vill krumpaðar handþurrkur. En
lokuð hús hinna dauðu skelfdu frú Hogben, það varð hún að viður-
kenna. Þetta þunga loft, ljósið síað gegnum brúnan hör. Það var eins
og maður væri að stela, þó að svo væri ekki.
Og svo þessi Whalleyfjölskylda að læðast þetta.
Þau óku og óku, munaði engu að pallbíllinn og fólksbíllinn nudd-
uðust saman.
„Sá sem aldrei hefur fengið mígreni," kjökraði frú Hogben og leit
undan, „getur ekki ímyndað sér hvernig það er."
Maðurinn hennar hafði heyrt þetta áður.
„Merkilegt að þú skulir ekki losna við það," sagði hann. „Það á víst
að eldast af manni."
Þó að þau væru ekki að fara fram úr Whalleyhjónunum ætlaði
hann að freista þess í lengstu lög að láta sem ekkert væri. Hann sá
Wal Whalley halla sér fram, þó ekki svo langt að maður sæi ekki
hárin ryðjast upp úr hálsmálinu að framanverðu. Konan hans kýldi
hann í öxlina. Þau voru að syngja eitt af sínum eigin lögum. Gómar
hennar vel votir.
Svo þau óku og óku.
„Mér gæti orðið illt, Leslie," sagði frú Hogben með andköfum og
fiskaði upp minni vasaklútinn.
Tvíburar Whalleyhjónanna hlógu gegnum skollita hárlokkana á
enninu.
Aftur á palli sneri þessi fýldi Lum sér í gagnstæða átt. Meg Hogben
horfði eins langt út í bláinn og hún mögulega gat. Hafi einhverjar
merkjasendingar farið á milli þeirra fór svo lítið fyrir þeim að
vindurinn feykti þeim burt. Meg og Lummy sátu og héldu um hnén,
sem veittu huggun þótt hvöss væru. Þau létu hökuna síga eins neðar-
lega og hægt var. Þau horfðu niður, eins og þau hefðu séð nóg að
sinni, og vildu njóta þess sem þau höfðu orðið vísari.
Hinn heiti kjarni vissunnar náði smátt og smátt yfir höndinni þar
sem þau juku hraðann og vindurinn þandi símalínur og girðingar og
flatti grasið gráa sem reisti sig ævinlega við aftur aftur aftur.
50