Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Qupperneq 25

hennar, léðu henni ögn af sínu eigin blóði, stráðu hana skarlatsrauð-
um dílum. Það voru aðeins augun sem streittust á móti. Þau voru
ekki grá í venjulegum skilningi. Lorrae Jensen, sem var bláeygð, sagði
að augun í henni væru eins og í stúrnum ketti.
Sex eða sjö krakkar úr 2. bekk, Lorrae, Edna, Val, Sherry, Sue Smith
og Sue Goldstein, héldu hópinn í leyfum, þó að Meg undraðist það
stundum. Þau höfðu komið við hjá henni á þriðjudagskvöldið.
Lorrae sagði: „Við ætlum að fara í laugina í Barranugli á fimmtu-
daginn. Sherry þekkir stráka sem eiga sportbíla. Þeir lofuðu að fara
með okkur í bíltúr þegar við kæmum upp úr."
Meg vissi ekki hvort hún átti heldur að vera glöð eða skömmustu-
leg. ^
„Ég get það ekki," sagði hún. „Frænka mín var að deyja."
„Oooo!" sögðu þau og drógu seiminn.
Þau flýttu sér í burtu, eins og þetta hefði verið smitandi.
En umlandi.
Meg fann að hún hafði öðlast tímabundið mikilvægi.
Svo nú var hún ein með sitt dauðans mikilvægi, í tárablóms-
runnunum, daginn sem átti að jarða Daise frænku. Hún var orðin
fjórtán ára. Hún mundi eftir hamraða gullhringnum sem Daise
frænka hafði heitið henni. Þegar ég verð farin, hafði frænka hennar
sagt. Og nú var hún farin. Meg grunaði, þykkjulaust, að ekki hefði
unnist tími til að spá í hringinn, og að mamma hennar hirti hann, og
bætti honum í safnið sitt.
Svo birtist þessi Lummy Whalley, innan um kamfórulaufin á móti
henni, hristandi upplituðu hárlokkana sína. Hún þoldi ekki stráka
með hvítt hár. Reyndar þoldi hún ekki stráka, og kærði sig ekki um
að ruðst væri inn í einkalíf sitt. Lum þoldi hún síst af öllum. Daginn
sem hann kastaði hundaskítnum i hana. Ælan ruddist upp í kok. Oj!
Þó að þetta hefði verið gamall skítur og hann hefði bara skoppað rétt
sem snöggvast yfir hörund hennar, svo þurr að hann skipti ekki
verulegu máli, hafði hún farið inn og grátið vegna þess, ja, stundum
vildi hún hafa vissa reisn.
Nú tóku Meg Hogben og Lummy Whalley ekki hvort eftir öðru,
ekki einu sinni þegar þau horfðu í áttina.
23