Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Síða 32

klútnum. Af forsjálni tók hún með sér tvo klúta - þann fína með
blúndunum ætlaði hún að hafa til handargagns við gröfina.
„Nú veður illgresið yfir allt," gall í henni, „nú þegar það fær að
hafa sína hentisemi."
Svo mundaði hún óæðri vasaklútinn.
Myrtle Morrow hafði alltaf verið viðkvæmari en systir hennar.
Myrtle hafði skilið Biblíuna. Utsaumurinn hennar, hekluðu dúllurnar
hennar, höfðu unnið til verðlauna á sveitasýningum. Engum tókst að
lokka aðra eins tilfinningu úr píanólunni. Það var Daise sem var öll í
blómunum þó. Þetta er mosarós, hafði Daise sagt, velti orðunum eftir
tungunni, svo lítil að hún stóð vart út úr hnefa.
Þegar frú Hogben var hætt að gráta sagði hún: „Stelpur átta sig
ekki á því hvað þær eru hamingjusamar fyrr en um seinan."
Þegar aðrir farþegar bílsins voru ávarpaðir með þessum hætti
svöruðu þeir ekki. Þeir vissu að til þess var ekki ætlast.
Hogben bæjarfulltrúi ók í áttina að Barranugli. Hann hafði hagrætt
hattinum sínum áður en hann lagði af stað. Hann afmáði bros sem
hann sá í speglinum. Þótt hann tæki ekki lengur þá áhættu á endur-
kjörsmyndunum að voga sér út úr fortíðinni tókst honum oft vel upp
í argaþvargi nútíðarinnar. En nú, við erfiðar aðstæður, gerði hann
skyldu sína. Hann ók og hann ók, framhjá barrviðarsprotunum, sign-
um undan gulli sínu, framhjá blyskvistunum, hinn bleiki sykur þeirra
orðinn að myglu.
Niðri á haugunum kýttu Whalleyhjónin um það hvort þau ættu að
drekka bjórinn strax eða bíða þorstans.
„Geymdu hann þá bara!" Mamma Whalley sneri sér undan. „Til
hvers var verið að kaupa kaldan bjór fyrst maður á að bíða þangað til
hann hitnar?" sagði hún. „Eg sem hélt að bjórinn væri ástæðan fyrir
því að við komum hingað."
„Oo, hættu nú!" segir Wal. „Haugarnir eru vinna, ekki satt? Hvort
sem við erum með bjór eða ekki. Ekki satt? Hvaða dag vikunnar sem
er."
Hann sá að hún var orðin fýld. Hann sá móta fyrir síðum brjóstum
hennar innan undir kjólnum. Beljukjáninn! Hann hló. En opnaði
flösku.
30