Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Blaðsíða 49

um Lettanum sínum og horfði gegnum þykk gleraugun fram á
veginn. Honum létti þegar hann sá að hann yrði kominn heim á
slaginu hálffjögur, og fengi tebolla hjá konu sinni. Honum var í mun
að vera stundvís, heiðvirður, á sínum stað.
Hann ók varlega og sneiddi hjá dýnunni sem haugarnir höfðu
spúið undir vírinn og inn á miðjan veg. Kaupmanninum varð hugsað
til þeirra dularfullu atburða sem orðið höfðu á haugunum í gegnum
tíðina. Stúlkur æpandi, þröngar síðbuxurnar rifnar í tætlur. Hand-
leggur í sykursekk og líkaminn sem hann tilheyrði hvergi sjáanlegur.
Samt fundu sumir frið innan um hroðann - aldraðir útigangsmenn
með daufar, líflausar fiskaglyrnur sem ljóstruðu engu upp um það
sem þeir höfðu reynt, og konur með blátt spritthörund sem hengsl-
uðust í dyrum skúra úr berki og ryðguðum járnplötum. Einu sinni
hafði gamall útigangsmaður skriðið inn á haugana til að rotna að því
er virtist, og gerði það áður en sent var eftir lögregluvarðstjóranum,
til að skoða það sem við fyrstu sýn virtist vera baggi af illa þefjandi
tuskum.
Herra Gill jók hraðann ofurlítið.
Þau óku. Þau óku.
Lum Whalley, sem var einn aftan á pallbílnum, hallaði sér fram á
tómum kassanum, læsti hendurnar milli hnjánna, og mundi nú ekkert
eftir því að Darkie sat stundum svona. Nú var Lum sinn eigin herra.
Andlitið á honum hafði ummyndast í vindinum. Það kunni hann vel
að meta. Það var gott. Hann setti ekki lengur fyrir sig draslið sem þau
voru að drösla heim, ryðflögurnar féllu á fætur hans, hálfmyglað
teppið gerði tilraun til að loðfóðra nasir hans. Eða foreldra sína - sem
voru að tala saman eða rífast, maður vissi aldrei hvort - að baki
honum frammi í bílnum.
Whalleyfjölskyldan var reyndar að syngja. Sína eigin útsetningu.
Þau sungu alltaf sínar eigin útsetningar og drengirnir litlu tóku undir.
Vísaðu mér veginn heim á leið,
ekki er ég of þreyttur til að fara í rúmið.
Ég fékk mér svolítið neðan í því áðan,
og þá flögraði hugmynd inn í húmið...
47