Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Blaðsíða 41

Hún hafði lesið það í bók, og var ekki fullkomlega sannfærð, en
stundum mátti bjargast við kenningar.
„Ef mann langar til," sagði hún og tróð holu í grýtta jörðina.
„Maður getur ekki allt."
„Víst!" sagði hún. „Víst getur maður allt!"
Hún sem hafði aldrei litið á strák, ekki beint framan í hann, horfði
nú á hann sem aldrei fyrr.
„Það er bölvuð vitleysa," sagði hann.
„Ja," viðurkenndi hún, „það eru takmörk."
Þá yggldi hann sig. Var aftur orðinn tortrygginn. Þetta gáfutal
hennar. Öll þessi ljóð.
En til að ná sambandi hefði hún látið gáfurnar lönd og leið. Hún
var ekki stolt af þeim lengur.
„Og hvað ef þú giftist? Þú út um allt land á trukknum. Hvernig
heldurðu að konunni þinni lítist á það? Föst heima yfir krakkaskara."
„Sumir taka konuna með sér. Darkie tekur konuna sína með og
krakkana. Ekki alltaf, náttúrlega. En annað slagið. í stuttar ferðir."
„Þú sagðir mér ekki að herra Black væri giftur."
„Get ekki sagt þér allt, er það? Ekki í einu."
Honum virtust konurnar í trukkunum flestar vera grannar og
dökkar á hár. Þær horfðu sjaldan á móti, en þurrkuðu sér um hend-
urnar í pappírsþurrku þar sem þær biðu þess að eiginmaðurinn kæmi
til baka. Sem hann hlaut að gera fyrr eða síðar. Hann gekk þá þvert
yfir plan bensínstöðvarinnar til að taka við yfirráðum eignar sinnar.
Fór sér hægt, ofurlítið yggldur og strauk gula skeggbroddana. Lét
ekki svo lítið að horfa. Leit ef til vill sem snöggvast til hliðar. Hún var
sú grennsta, sú dekksta sem hann hafði nokkurn tíma kynnst, flottust
allra þeirra kvenna sem sátu og horfðu út um gluggana á trukkunum.
Á meðan röltu þau af stað, á milli ryðgaðra dósanna á haugunum í
Sarsaparilla. Hann braut nokkrar greinar og henti bútunum frá sér.
Hún sleit mjótt lauf af grein og bar það upp að vitunum. Hún hefði
vel getað hugsað sér að finna lyktina úr hárinu á Lummy.
„Meira hvað þú ert ljós á hörund," varð hún að segja.
„Sumir fæðast ljósir," viðurkenndi hann.
Hann fór að kasta steinvölum í klett. Hann var stæltur, sá hún.
Allar þessar uppgötvanir á augabragði, hún var farin að titra í hnjá-
liðunum.
39