Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Page 70

Beverley Farmer
Maðurinn í þvottahúsinu
Henni er illa við að ónáða hann en stundum neyðist hún til þess,
vegna þess að inngangurinn í íbúðina hans liggur um vinnuher-
bergið. Nú þegar hann er staðinn upp frá bókunum til að laga kaffi
frammi í eldhúsi getur hún þó farið í kuldaskóna og kápuna og leitað
í skápnum að svarta plastpokanum sem þau nota undir óhreina tauið,
án þess að ónáða hann. „Ég verð í mesta lagi tvo tíma," segir hún
þegar hann kemur fram aftur. Hún heldur pokanum á loft svo hann
sjái hvað stendur til.
„Ertu viss?" Hann lyftir brúnum. „Það hlýtur að vera komið að
mér." Þau pössuðu vel upp á þetta fyrst eftir að hún flutti inn.
„Alveg viss. Ég þarf að fara meira út. Hitta fólk." Hún ypptir öxl-
um yfir augnaráði hans. „Mig langar til að kynnast mannlífinu í
Bandaríkjunum eins vel og ég mögulega get, hvort sem er."
„Ekki að vera hjá mér."
Hún brosir. „Auðvitað langar mig að vera hjá þér. Þú veist það."
„Ég hélt þú værir að skrifa sögu og vildir ljúka við hana."
„Ég var að því. Ég er búin með hana. Þú veist að þú hefur ekki tíma
til að fara, og ég vil gjarnan fara."
Hann stendur þarna án þess að brosa og heldur á könnunum
tveimur. „Ég lagaði kaffi handa þér," segir hann.
„Takk." Hún tyllir sér á rúmið og dreypir á sjóðheitu kaffinu á
meðan hann horfir til himins úr stólnum sínum, snýr frá henni.
Glugginn er uppi yfir götunni og á bjartari dögum en þessum
blasir sólarlagið við í öllu sínu veldi. Hann vinnur ævinlega við
gluggann en snýr að veggnum, dökk vangamynd.
Hann segir: „Sjáðu hvað það er að verða dimmt."
68