Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Blaðsíða 19

Þetta er ekki í fyrsta skipti sem henni er skemmt á þennan hátt.
Einn daginn settist hún niður, hugðist „gráta sér til hugarhægðar",
eins og hún orðaði það - og kötturinn gamli nuddaði sér upp við
kjólinn hennar og „grét líka". Þá gat hún ekki annað en hlegið.
Dagrenningin hlýtur að vera á næsta leiti. Það er afar heitt og
mollulegt í herberginu, það gerir eldurinn. Krókódíll horfir enn til
veggjar öðru hverju. Skyndilega uppveðrast hann allur; hann fikrar
sig ofurlítið nær þilinu, og um hann fer spennuhrollur. Hárin rísa á
hnakkadrambinu, og stríðsglampinn skín úr augunum gulu. Hún veit
hvað þetta þýðir, og grípur um prikið. I einu borðanna neðarlega í
þilinu eru sprungur beggja vegna. Lítil illileg augu, björt og
perlulaga, tindra í einni sprungunni. Snákurinn - hann er svartur
þessi - skríður hægt út, á að giska eitt fet, og tifar höfuðinu upp og
niður. Hundurinn liggur kyrr, og konan er sem dáleidd. Snákurinn
þokar sér feti lengra. Hún hefur prikið á loft, og skriðdýrið, sem
virðist allt í einu verða hættunnar vart, stingur höfðinu inn í
sprunguna hinum megin á borðinu og flýtir sér að draga afturendann
til sín. Krókódíll stekkur, og kjálkarnir smella saman. Hann grípur í
tómt, því nefið er stórt og snákurinn svo til alveg niðri undir kverk.
Hann leggur til atlögu á nýjan leik um leið og afturendi snáksins
birtist. Nú hefur hann snákinn og dregur hann út einar átján tommur.
Bomm, bomm, prik konunnar lemur gólfið. Krókódíll dregur hann
lengra út. Bomm, bomm. Enn rykkir Krókódíll í hann og dregur hann
nú allan út - þetta er svartur ruddi, fimm feta langur. Snákurinn
reigir hausinn í árásarstöðu, en hundurinn hefur náð taki á óvininum
uppi undir hálsi. Þetta er stór og þungur hundur, en býr yfir snerpu
minni hunda. Hann hristir snákinn eins og hann deili erfðasyndinni
með mannkyninu. Elsti strákurinn vaknar, grípur prikið sitt, og
reynir að komast fram úr rúminu, en móðir hans ýtir honum til baka
með harðri hendi. Bomm, bomm - bakið á snáknum er kramið á
nokkrum stöðum. Bomm, bomm - hausinn er mélaður, og Krókódíll
hefur skrámað snoppuna á ný.
Hún tekur lemstraðan snákinn upp með prikinu, ber hann að
arninum og kastar honum á eldinn; bætir síðan meiri eldiviði á, og
horfir á snákinn brenna. Drengurinn og hundurinn horfa líka á. Hún
leggur höndina á höfuð hundinum, og stríðsglampinn slokknar í
17