Víkurfréttir - 13.12.1984, Side 34

JÓLABLAÐ
VÍKUR-fréttir
Teppa- og
húsgagnahreinsun
Tek að mér teppa-, bílstóla- og húsgagna-
hreinsun, með nýrri háþrýstivél.
Upplýsingar í síma 1765.
Brynjolfur hf.
óskar starfsfólki sínu og sjó-
mönnum á uiðskiptabátum
GLEDILEGRA JÓLA
og þakkar þeim uei unnin störf
á liðnu ári.
„Heimtum of mikið af of fáum
- Flutt á 35. þingi A.S.Í. af Ernu Gunnarsdóttur úr Keflavík
íí
Ég aetla að gera mitt til
þess að reka það slyðruorð
af okkur konum, að við
sitjum A.S.Í. þing án þess
að segja nokkuð. - En hvar
á að byrja ? - Af nógu er að
taka. -
Fjármála óstjórn undan-
farinna ára hefurveriðalveg
óskapleg, og nú súpum við
seyðið. Erum komin á bekk
með Tyrkjum, ítölum og
Portúgölum, sem vanþró-
uðustu þjóðir Evrópu í
peningamálum.
Hvaða fiskveiðiþjóð í
veröldinni önnur en við
íslendingar, hefur fellt
gengið í hvert sinn er
sjómenn hafa fengið kjara-
bót ? - Og hverju var svo
verið að bjarga ? - Útgerð
og fiskvinnslu ? Nei, ekki
alveg. Það var ekki lengi að
skila sér. Olía veiðarfæri og
Sendum öllum íbúum
Votnsleysustrandar-
hrepps,
suo og öðrum
Suðurnesjamönnum
bestu jóls- og nýársóskir
Sveitarstjórn
Vatnsleysustrandarhrepps
Sendum öllum íbúum
Miðneshrepps,
suo og öðrum
Suðurnesjamönnum
bestu jóia- og nýársóskir
Sueitarstjórn
Miðneshrepps
allar aðrar rekstrarvörur,
hækkuðu auðvitað í hvert
sinn aö ótöldum öllum
erlendu lánunum, sem
stórhækkuðu við hverja
gengisfellinguna, þannig
að skip sem átti að kosta um
20 milljónir hækkaði átveim
árum upp í 60, og sama
gildir um öll okkar þjóðar
og persónulán og allt sem
við þurfum að kaupa til
heimilisreksturs. Hvað hafa
þessir fjármálaspekingar
okkar verið að hugsa ?
Jóhannes Norðdahl seðla-
bankastjóri, sagði á
ársfundi bankans í apríl
síðastliðinn að „skulda-
byrði þjóðarbúsins út á við
væri eitt megin vandamál
efnahagsstöðu íslendinga".
Hver efast nú um það?
Hefði ekki verið nær að
huga að þessu fyrr og gera
ekki gjaldmiöil okkar nær
alveg verðlausan?
Svo eru það láglauna-
stéttirnar. Um þær mætti
tala langt mál. Við erum ein
mesta láglaunaþjóð á
norðurhveli jarðar og eru
eigendur erlendra stór-
fyrirtækja farnir að sækja
hingað í auknu mæli
vegna lágra launa og
raforku.
Ég ætla svo að nefna
fiskvinnsluna, því hana
þekki ég af eigin raun. Er
húsmóðir sunnan úr
Keflavík og hef undanfarin
mörg ár unnið í fiski, þeirri
atvinnugrein sem helst
enginn vill stunda.
Fólkið á að læra og læra,
alltaf verið að lengja námið,
allir að verða stúdentar og
helst að fara í háskóla.
Jafnvel þarf háskólanám til
þess að verða hjúkrunar-
konur, kennarar og fl. o. fl.
En því miður fyrir
þjóðina, þá lifum við
aðallega á fiskveiðum og
fiskvinnslu, einmitt því sem
enginn vill vinna.
En hvernig er það? Er þá
ekki það fólk verðlaunað,
sem stendur í ströngu við
að afla þjóðinni gjaldeyris?
Nei, aldeilis ekki. Alltaf á
lægstu töxtunum og í
febrúar samningunum
féllum við algerlega á
botninn, með frá tæpum 60
kr. á tímann, sem er
móðgun við fullþroska fólk
og langt fyrir neðan þau
lágmarkslaun, sem greiða
mátti á íslandi.
Það er eins og verið sé að
hegna okkur fyrir að vinna
fiski nn. Þetta gerir
bónusinn, segir fólk. Já,
bónusinn. Gera menn sér
grein fyrir hvað er að vinna
í bónusi. Hann er aukaálag,
bæði andlegt og líkamlegt
og ákaflega slítandi, og
margt er þannig staðlað að
lítill eða enginn bónus
næst, þrátt fyrir aukið álag.
Svo skulum við gera okkur
grein fyrir því, að margt er
unnið án bónuss. Sumir
greið engan bónus í
saltfiskvinnslunni og í
skreiðarvinnu heldur ekki.
Það eru mörg handtökin í
þessari vinnslu allri, oft í
erfiði, kulda og vosbúð,
áður en frysti fiskurinn er
kominn til Bandarikjanna,
saltfiskurinn til Portúgals
og skreiðin til Nígeríu.
Hvernig væri að bónus-
inn yrði tekinn upp sem
víðast í þjóðfélaginu?
Greiða bara lága tíma-
kaupið okkar og svo fengi
fólk greiddan bónus eftir
afköstum. í öllu sparnaðar-
talinu og gloppunum, mætti
áreiðanlega spara stórfé.
Byrja t.d. í ráðuneytunum
og öðrum rikisfyrirtækjum.
í öllum okkar samning-
um, gegnum tiðina, hefur
fiskvinnslufólkið fengið of
hátt kaup, að mati atvinnu-
rekenda og stjórnvalda,
jafnvel svo að allt þjóðar-
búið var í voða. Ég gleymi
ekki sjónvarpsþætti fyrir
nokkrum árum, þegar
forsætisráðherra sat fyrir
framan alþjóð og bað fólkið
í fiskinum að stilla
kröfunum í hóf. Já, við erum
mikilvægt fólk.
Það á skilyröislaust að
meta þessa vinnu til fjár, í
samræmi við þann þjóðar-
auð sem hún skapar.
Ég er hlynnt skatta-
lækkunarleið í samningum,
ásamt lagfæringu á lægsta
kaupinu, því allir þekkja
kauphækkunarleið undan-
farinna ára, þegar þessar
krónur eru teknar aftur um
leið og meira til, með
gengisfellingum, hækkuðu
vöruverði og þjónustu. En
tryggja þarf að kaupmáttur
haldist og stjórnvöld standi
við sitt, en komi ekki aftan
að fólkinu með bakreikn-
inga. Ég varð því fyrir
vonbrigðum með nýju
samningana því gamla
sagan var endurtekin, en
hinsvegar fagna ég að
afnema skuli tvöfalda kerfið
að hluta, þviþaðerhróplegt
óréttlæti.
Hvað veldur því að
frændur vorir Færeyingar
geta greitt sinu verkafólki
168 kr. á tímann ég
endurtek 168 kr. á sama
tíma og við (slendingar
fáum 60 - 74. Samterflutt út
á sömu markaði og jafnvel
að Islendingar flytji út fyrir
Færeyinga? Hverju er um
að kenna? Allt of mikilli
fjárfestingu hér og óstjórn í
fyrirtækjum og síðast en
ekki síst óstjórn valdhafa í
peningamálum. Við ættum
að senda menn til Færeyja
til að læra.
Svo er ein hugleiðing í
lokin. Viðerum aðeins 230-
40 þúsund manns. Hugsum
okkur að ein lítil hafnarborg
á Bretlandseyjum ætti og
ræki allt sem við eigum.
Allan fiskiskipaflotann og
fiskvinnslufyrirtækin. Allan
kaupskipaflotann og
hafnarmannvirkin um land
allt. Allar okkar virkjanir og
stóriðjufyrirtækin. Land-
búnaðinn. Allt vegakerfið
allt skóla- heilbrigðis og
tryggingakerfið o. sv. frv.
Þetta er nú ekki nein smá
upptalning. Ég held að það
yrði einni 240 þúsund
manna borg algerlega
ofviða. Má ekki rekja allt
efnahagsöngþveiti okkar
Islendinga einfaldlega til
þess að við heimtum of
mikið af of fáum.