Morgunblaðið - 27.11.2015, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. NÓVEMBER 2015
✝ Sigríður fædd-ist á Blönduósi
20. febrúar 1958.
Hún lést á sjúkra-
húsinu á Hvamms-
tanga 18. nóvember
2015.
Móðir hennar
var Ingibjörg Daní-
elsdóttir, f. 23.
mars 1931, d. 26.
ágúst 1989. Faðir
hennar var Lárus
Þ. Valdimarsson, f. 29. nóv-
ember 1928, d. 31. júlí 2015.
Stjúpfaðir: Baldur Skarphéð-
insson, f. 17. október 1930.
Alsystkini: Þórir Magnús Lár-
usson, f. 19. janúar 1954, maki
Svanhildur Hall, f. 4. apríl 1972.
Þórdís Lárusdóttir, f. 19. nóv-
ember 1955. Grímur Valdimar
Lárusson, f. 31. mars 1959. Hálf-
systkini Finnur Lárusson, f. 29.
desember 1966, maki Merrilyn
Jane Lárusson, f. 30. nóvember
1968. Hafliði Kristján Lárusson,
f. 22. janúar 1970, maki Cather-
ine Alaguiry, f. 27. mars 1976.
Pétur Þröstur Baldursson, f. 17.
júní 1969, maki Anna Birna Þor-
steinsdóttir, f. 16. júlí 1972.
göngu sína sótti Sigríður fyrst í
Víðihlíð og síðan í Laugar-
bakkaskóla. Tvö síðustu árin
var hún í Gagnfræðaskóla Sauð-
árkróks þaðan sem hún lauk
gagnfræðaprófi. Þá tók við einn
vetur í framhaldsdeild við
Reykjaskóla í Hrútafirði.
Á uppvaxtarárum sinnti hún
ýmsum landbúnaðarstörfum
sem féllu til í sveitinni. Vann á
sumrin við gistiheimili á
Blönduósi, Hótel Eddu á Reykja-
skóla, auk þess að starfa nokkur
sumur við Staðarskála.
Sigríður lauk stúdentsprófi
frá Verslunarskóla Íslands 1980.
Kennaraprófi B.ed. frá Kenn-
araháskóla Íslands 1984. Sótti
fjölda námskeiða á sviði
kennslu, ferðaþjónustu og ýmiss
konar handverks auk þess að
ljúka jógakennaraprófi og prófi
í Bowentækni.
Leiðbeinandi við Grunnskól-
ann á Borðeyri veturinn 1980-
1981. Grunnskólakennari við
Laugarbakkaskóla í Miðfirði
1984-2000. Sumarstörf við
tamningar jafnframt kennslu og
eitt sumar vann hún við tamn-
ingar í Þýskalandi. Ferðaþjón-
ustubóndi á Gauksmýri 1997-
2015. Í stjórn
Hestamannafélagsins Þyts um
tíma, í stjórn Grettistaks o.fl.
Sigríður verður jarðsungin
frá Hvammstangakirkju í dag,
27. nóvember 2015, klukkan 14.
Kristín Heiða Bald-
ursdóttir, f. 29. júní
1970, maki Guð-
mundur Guð-
mundsson, f. 10.
nóvember 1969.
Maki Sigríðar er
Jóhann Albertsson,
f. 24. júlí 1958.
Börn þeirra: 1)
Hrund, f. 14. júní
1987, sambýlis-
maður Gunnar Páll
Helgason, f. 7. desember 1984.
2) Albert, f. 8. júní 1993, unnusta
Ása Karen Baldurs, f. 7. desem-
ber 1992.
Sigríður fæddist á Blönduósi
en ólst upp fyrstu þrjú ár ævi
sinnar á Skagaströnd þar sem
foreldrar hennar bjuggu. Eftir
að foreldrar hennar skildu flutt-
ist hún að Þórukoti í Víðidal þar
sem hún ólst upp. Fyrst með
móður sinni og móðurbróður,
Pétri Daníelssyni, sem var henni
afar kær. Árið 1968, þegar Sig-
ríður var 10 ára, giftist Ingi-
björg móðir hennar aftur seinni
manni sínum, Baldri Skarphéð-
inssyni sem gekk þeim systk-
inum í föðurstað. Barnaskóla-
Sigga systir var 12 ára þegar
ég fæddist og hún sagðist fara að
heiman ef enn eitt barnið fædd-
ist. En það lenti svolítið á henni
að passa mig og Pétur bróður.
Við vorum oft svolítið baldin.
Sigga var mikið uppáhald þeg-
ar árin liðu, alltaf kát og góð við
mig. Tilhlökkunin var mikil þegar
hún kom í heimsókn. Ég man eitt
sinn þegar hún kom keyrandi á
appelsínugulu bjöllunni sinn og
þá var kallað „Sigga er að koma “
svo var hlaupið af stað til að taka
á móti henni.
Gleðin var mikil þegar Sigga
og Jói komu norður og settust
þar að. Þá átti ég eftir tvo vetur í
grunnskóla og fannst mér það
ómetanlegt að geta farið í heim-
sókn til hennar á kvöldin. Hún
hjálpaði mér að læra, alltaf
studdi hún mig en skammaði mig
líka eins og eldri systur gera.
Eftir að mamma okkar féll frá
þá vorum við ekki bara systur,
hún var minn besti vinur og móð-
ir í senn.
Elsku Sigga, þú varst mér allt
og er ég ævinlega þakklát fyrir
að hafa verið með þér í sumar.
Setið og drukkið kaffi eða kakó
og horft á fallega útsýnið frá
Sjávarborg.
Þín er sárt saknað en minning
þín lifir. Þín systir,
Kristín Heiða.
Elsku Sigga mín.
Nú er komið að kveðjustund
hjá okkur og mikið er það skrýt-
ið.
Ég er svo heppin að hafa sem
barn fengið að kynnast þér eftir
að Baldur frændi og mamma þín
kynnast og þið systkinin flytjið í
Þórukot.
Ég er fjögurra ára gömul þeg-
ar ég man fyrst eftir þér og nú
síðustu mánuði hafa minningar-
brotin frá þessum tíma farið í
gegnum huga minn.
Þegar ég dvaldi á sumrin í
Þórukoti lærði ég margt af þér og
var ég sem skugginn þinn. Þú
varst fyrirmynd mín í uppvext-
inum og ég gat alltaf leitað til þín.
Fyrir mér gast þú allt. Dugnað-
urinn var svo mikill hjá þér en
samt varst þú bara rétt eldri en
ég, en þú gerðir allt eins og full-
orðin, og í þá daga þótti það ekk-
ert tiltökumál að börn ynnu mik-
ið.
Þú varst gleðigjafi, jákvæð,
drífandi, ákveðin, mikill húmor-
isti og hafðir mikla útgeislun. En
nú er komið að ferðalokum.
Ég hugsa með hlýju til fjöl-
skyldu þinnar og sendi ykkur
mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Takk fyrir allt, elsku Sigga
mín.
Kristín Árnadóttir.
Það er oft hendingum háð
hvernig ævi manna þróast. Sagt
er að þú veljir þér ekki fjölskyldu
en vini getir þú valið. Þannig má
segja að vinátta okkar hjóna við
hjónin Sigríði og Jóhann á
Gauksmýri hafi þróast. Atvikin
voru þannig að okkar vegir lágu
saman. Fyrst í starfi og síðan
með djúpri vináttu, virðingu og
gleði. Við áttum því láni að fagna
að „hitta“ þau hjón. Ég tel víst að
við hjón höfum valið þau Sigríði
og Jóhann, húsbændur á Gauks-
mýri í Húnaþingi vestra að vin-
um. Ég þykist vita að það sé
gagnkvæmt.
Eftir langa, harða en hug-
djarfa baráttu við krabbann hef-
ur vinkona okkar hjóna Sigríður,
eða Sigga eins og hún var kölluð í
okkar hópi, orðið að láta undan.
Sumir lifa lífinu eins og hljóður
fjallalækur, sem læðist milli
steina. Aðrir eins og voldug elfur.
Enn aðrir eins og dansandi lækir
sem sameinast í fyssandi berg-
vatnsá, sem dansar á leið til sjár-
var. Sigga var eins og kröftug
bergvatnsá þegar hún veiktist. Á,
sem hefði í áranna rás átt eftir að
kyrrast þegar nálgaðist ósinn.
Svo varð því miður ekki.
Hvað kemur helst í hugann
þegar litið er yfir farinn veg og
samvistir við Siggu? Ofarlega í
huga eru útreiðar í fjallinu ofan
við Gauksmýri með þeim hjónum.
Reiðskjótarnir voru tveir glæsi-
legir fyrstuverðlauna stóðhestar
og glæsileg sýningameri. Riðið
var hratt og hart og Sigga í far-
arbroddi á rauðum glófextum
stóðhesti. Það dró í sundur, þó við
karlarnir gerðum okkar besta að
halda í við hana. Þegar riðið var í
hlað varð mér að orði „Sigga þú
ríður eins og brjálaður Sunnlend-
ingur á lánshesti“. Siggu þótti
lofið gott.
Þegar Siggu er minnst koma
strax í huga lýsingar eins og
dugnaður, hlutirnir gerðir eitt
hundrað og tuttugu prósent,
kraftur, þrautseigja, heiðarleiki,
glæsileiki, smekkvísi, góð móðir
og góð eiginkona, vinur vina og
starfsfólks, vinur dýra, stórra
sem smárra, og harður reiðmað-
ur. Þessi listi gæti verið mikið
lengri og allur af jákvæðum
meiði.
Það var aðdáunarvert að fylgj-
ast með uppbyggingu Gauksmýr-
ar úr hinum þokkalegasta bónda-
bæ, sem þau hjón keyptu, og í
glæsilegt og vinalegt sveitasetur
og hótel, ásamt fallegu stóði reið-
hesta. Það er ljóst að þar fóru
dugnaðarforkar. Sigga var þar
allt í öllu og féll aldrei verk úr
hendi. Skipti þar ekki máli hvort
sem var í harðri byggingarvinnu,
smekklegum skreytingum, mót-
töku og þjónustu við gesti, hesta-
mennsku eða öðru sem sinna
þurfti. Þá var hún börnum sínum,
Hrund og Alberti, hvorutveggja
frábær móðir, kennari og vinur.
Nú kveðja hana sérlega mann-
vænleg ungmenni með drjúgt og
vel skammtað veganesti, hvoru-
tveggja frá móður og föður. Þá
voru þau hjón einkar samrýmdir
vinir.
Nú þegar Sigga er komin yfir
móðuna miklu, þykist ég sjá hana
ríða glæsilega og hratt, höttóttri
verðlaunahryssu.
Við hjón sendum Jóhanni,
Hrund og Alberti, sem og
tengdabörnum og fjölskyldu inni-
legustu samúðarkveðjur. Þá ber-
um við þeim einnig innilegustu
samúðarkveðjur frá stórfjöl-
skyldunni á Hrísum í Fitjárdal.
Bjarni S. Ásgeirsson.
Sigríður Petra Friðriksdóttir.
Haustið 1981 settumst við vin-
irnir á skólabekk í Kennarahá-
skólanum. Við strákarnir vorum
rúmlega 20 í árganginum en
stelpurnar um 100. Við vorum
ung, kraftmikil og kannski líka
fyrirferðarmikil, a.m.k. fannst
sumum af okkar virðulegu kenn-
urum það. Við höfðum lag á því að
hafa gaman af lífinu og njóta þess
að vera til. Fljótlega fóru þau Jói
og Sigga að gefa hvort öðru auga
og voru orðin par í öðrum bekk.
Mikilvægur þáttur í skóla-
starfinu voru fótboltaæfingar
sem fóru fram í íþróttahúsi
Kennaraháskólans en svo vel
vildi til að æfingarnar voru eftir
skóla á föstudögum. Nokkrar
stelpur voru að spila með okkur
strákunum, auðvitað var Sigga
ein þeirra enda mikil keppnis-
manneskja og gaf náttúrlega
ekkert eftir í baráttunni um bolt-
ann. Sigga hafði orð á því að Jói
væri kannski meiri séntilmaður
en við hinir þegar kom að tækl-
ingunum. Og þarna sýndi Sigga
það sem hún átti síðan eftir að
sýna fram á síðustu stund, kraft,
ósérhlífni og seiglu.
Á þriðja ári voru Jói og Sigga
síðan orðin ráðsett, bjuggu sam-
an í lítilli íbúð og þangað var jafn-
an gott að koma.
Eftir útskrift úr Kennarahá-
skólanum höfðum við, eins og
gerist, minna samband en áður
en aldrei slitnaði þráðurinn. Þau
fluttu nær heimaslóðum Siggu,
að Laugarbakka, og síðar keyptu
þau Gauksmýri og byggðu þar
upp hestabúgarð, hótel og ferða-
þjónustu. Sigga setti mark sitt á
hótelið með smekklegum skreyt-
ingum. Þar voru jafnan miklar
annir en alltaf var tími fyrir gesti
hjá Siggu – líka eftir að þessi
löngu og erfiðu veikindi hófust.
Sigga var glaðlynd og góð heim
að sækja.
Nú er komið að kveðjustund,
við eigum minningu um kraft-
mikla og glæsilega konu, metn-
aðarfullan og farsælan kennara,
veitulan gestgjafa og góðan vin.
Jói, Hrund og Albert. Samúð-
arkveðjur okkar allra, minning
hennar lifir.
Heimir Freyr og
Kristinn Marinó.
Sigríður Lárusdóttir, eða
Sigga Lár á Gauksmýri eins og
ég kallaði hana, er látin eftir erfið
veikindi. Leiðir okkar Siggu Lár
lágu saman haustið 1997 er ég
flutti norður að Reykjum í
Hrútafirði.
Ég fór í 10. bekk í Laugar-
bakkaskóla, þar sem ég kynntist
þeim heiðurshjónum, Jóa og
Siggu á Gauksmýri. Jói var
skólastjórinn minn, Sigga kenndi
okkur íslensku og heimilisfræði
ásamt öðru tilfallandi og gerði
það af sinni tæru snilld, eins og
allt sem hún gerði uppi í skóla eða
heima á Gauksmýri. Við fjöl-
skyldan vorum svo heppin að
vera með hrossin okkar þar.
Aldrei var ég spurður í hesthús-
inu, nema þá í gríni, hvort ég væri
búinn að læra heima. Ekki grun-
aði mig er ég útskrifaðist úr 10.
bekk, hinn 28. maí vorið 1998, að
ég ætti ekki eftir að hitta Siggu
mína af neinu viti meira á þessari
jörð, en leið mín lá suður á bóg-
inn.
Ég sé fyrir mér brosið á þér,
Sigga mín, þig hlæjandi að gera
einhverja handavinnu, útbúa mat
eða moka skít, fara á hestbak og
svo margt fleira. Stundum er
sagt að vegir Guðs séu órannsak-
anlegir og þeir eru það svo sann-
arlega. Þú verður alltaf uppá-
haldsíslenskukennarinn minn, ég
sakna þín svo sárt, ég gat alltaf
verið ég sjálfur í kringum ykkur
Jóa. Jói og Sigga skiptu um
starfsvettvang og settu með
miklum myndugleika á laggirnar
sveitasetrið Gauksmýri. Það
verður skrítið að koma norður og
hitta Siggu ekki í eldhúskrókn-
um. Við hittumst hinum megin,
Sigga.
Því svo elskaði Guð heiminn, að hann
gaf son sinn eingetinn, til þess að hver
sem á hann trúir glatist ekki, heldur
hafi eilíft líf.
(Jóh. 3.16.)
Elsku Jói, Hrund, Albert og
fjölskyldur, missir ykkar er mik-
ill.
Ég votta ykkur öllum mína
dýpstu samúð á þessum erfiðu
tímum. Hvíl í friði.
Þinn nemandi og vinur,
Vilhjálmur Karl Haraldsson.
Látin er vinkona mín, Sigríður
Lárusdóttir, fóstra mín í nærri
heilt ár þegar ég hleypti heim-
draganum til að öðlast færni og
þekkingu á leyndardómum
hestamennskunnar.
Það var sannarlega tekið vel á
móti þessari ungu Reykjavíkur-
stúlku á Gauksmýri þar sem
hennar beið dvöl meðal
ókunnugra í sveit. Þar var á borð
borinn hollur íslenskur sveita-
matur sem borgarbarnið hélt í
fyrstu að væri sýnishorn ís-
lenskrar matarmenningar fyrir
útlenda gesti staðarins og þar
sem ómissandi nútímatækni, á
borð við farsíma- og netsamband,
var frekar slitrótt.
En vinnan, kennslan, fólkið og
umhverfið heillaði, ekki síst fyrir
tilstilli Siggu sem var vakin og
sofin yfir velferð okkar starfs-
nemanna í leik og starfi. Hún var
okkur ungu stúlkunum góð fyr-
irmynd og leiðbeinandi, hvatti
okkur til þess að taka virkan þátt
í félagslífinu á Hvammstanga og
það var fyrir hennar tilstilli að við
vorum tíðir gestir í sundlauginni,
spiluðum badminton af miklum
móð og létum okkur hvorki vanta
á þorrablót né söngvakeppni
bæjarins.
En drifkraftur Siggu sneri
ekki eingöngu að okkur starfs-
nemunum og hestamennskunni.
Á sama tíma beindi hún kröftum
sínum, ásamt Jóa, í að byggja
upp glæsilegt ferðaþjónustufyr-
irtæki með einstaka smekkvísi og
snyrtimennsku að leiðarljósi og
þar sem listrænir hæfileikar
hennar fengu að njóta sín og
settu svip á staðinn, innanhúss
sem utan.
Vinkonu minnar, Sigríðar Lár-
usdóttur, minnist ég með mikilli
væntumþykju og þakka henni
hlýja, góða og skemmtilega nær-
veru við unga hestastúlku.
Fyrir þá vináttu er ég þakklát.
Jóa, Hrund, Alberti og öðrum
ástvinum votta ég mína innileg-
ustu samúð.
Ragnheiður Ásta
Sigurðardóttir.
Ég var mjög lánsöm fyrir 13
árum að kynnast Sigríði Lárus-
dóttur á Gauksmýri og eiga hana
fyrir vinkonu.
Sigga var í senn frábær kenn-
ari, fróðleiksfús, kraftmikil, hæfi-
leikarík og stórhuga frumkvöðull.
Fagurkeri mikill og listfeng, gat
búið til fallega list úr margskonar
efniviði, oft úr sjálfri náttúrunni.
Mikið náttúrubarn, þekkti hvern
fugl og hverja þúfu. Alltaf fór ég
vitrari og léttari í lundu af hennar
fundi.
Ég var ein af mörgum sem
fóru á reiðnámskeið hjá Siggu,
einnig kenndi hún jóga og var
alltaf að bæta við sig þekkingu.
Á minni lífsfæddri ævi hef ég
kynnst mörgu duglegu fólki, en
hjónin Sigga og Jói bera þar af.
Þvílíkir dugnaðarforkar og sam-
stiga alla tíð. Höfðingjar heim að
sækja og alltaf gaman að eiga
gleðistundir með þeim og fjöl-
skyldunni.
Sveitasetrið Gauksmýri er
hótel þar sem dekrað er við gesti
í hvívetna og öllum líður vel.
Reiðtúrar niður að Gauksmýrar-
tjörn og fuglaskoðun auka fjöl-
breytnina.
Við Sigga gátum hlegið dátt og
áttum undurmargt sameiginlegt.
Það var eins og við hefðum alltaf
þekkst.
Við gátum spjallað um heima
og geima endalaust. Reiðtúrar,
gönguferðir og hláturjóga gáfu
lífinu lit, en vináttan var mikil-
vægust.
Með þakklæti kveð ég sanna
vinkonu eftir erfið veikindi.
Við Helgi sendum Jóhanni,
Hrund, Albert og öllum ástvinum
innilegar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Sigríðar
Lárusdóttur.
Selma Ósk Kristiansen.
Það er erfitt að setjast niður
og skrifa minningargrein um eina
af mínum bestu vinkonum, hana
frú Sigríði.
Við Sigga erum búnar að
þekkjast í 39 ár, eða síðan við
hittumst fyrst í Versló, hún
mætti nokkrum dögum of seint
vegna fótbrots á meðan ég kom of
seint vegna utanlandsferðar. Það
var erfitt fyrir okkur að koma
nokkrum dögum á eftir hinum
sem höfðu þegar fengið forskot
til að kynnast sín á milli en í stað-
inn urðum við vinkonur strax.
Alla tíð síðan hélst þessi vinskap-
ur og ekki spillti fyrir þegar
hennar eiginmaður reyndist svo
vera frændi minn, hann Jóhann.
Það eru ófáar ferðirnar sem
við fjölskyldan höfum farið til
þeirra Siggu og Jóa. Fyrst á
Laugarbakka og síðan á Gauks-
mýri.
Það hafa verið þvílík forrétt-
indi að fá að eiga svona sveita-
sælu til að heimsækja og minnast
strákarnir allra góðu stundanna
sem við áttum saman í sveitinni.
Þegar ég þurfti hvíld frá
hversdagslegu amstri vissi ég
fátt betra en að koma á Gauks-
mýri og taka þar þátt í daglegu
lífi, fyrir utan hestana sem ég
leyfði Siggu að eiga fyrir sig.
Ekki spillti fyrir að fara á allar
þær samkomur sem voru í héraði
þar sem Sigga naut sín vel.
Sigga var alltaf allt í öllu og er
hún mér mjög minnisstæð
atorkusemin í henni. Þegar aðrir
voru komnir í svefn mátti heyra í
Siggu við saumaskap eða annað
föndur.
Gauksmýri ber vott um þessa
óþreytandi eljusemi í formi ým-
issa muna sem Sigga gerði sjálf
eða lét útbúa eftir sinni hönnun.
Hún gat búið til ótrúlegustu hluti
úr því sem til féll svo sem gadda-
vír, steinum og ýmsu öðru.
Fyrir mér var Sigga „hesta-
hvíslari“, ótrúlega nösk við allt
sem viðkom hestum og það má
sjá á hestabúgarðinum, með
meiru; Sveitasetrinu Gauksmýri,
sem hún byggði upp með Jóa og
börnum sínum. Því miður þurfti
Sigga að takast á við mjög erfitt
verkefni sem lagði hana að lok-
um.
Það var sárt að horfa á þegar
hún gat ekki lengur verið þátt-
takandi í öllu sem henni var dýr-
mætt og varð að fá sér sæti á hlið-
arlínunni.
Ég mun ætíð sjá Siggu fyrir
mér uppáklædda og fína, eins og
venjulega, með bjarta brosið á
leið í kaupstaðinn, eins og ég kall-
aði Hvammstanga.
Sumir hverfa fljótt úr heimi hér,
skrítið stundum hvernig lífið er.
Sigríður
Lárusdóttir
Morgunblaðið birtir minningargreinar
endurgjaldslaust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin að
hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstu-
degi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri greinar
eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við síð-
una.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstandendur
senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar mega einnig koma fram upplýsingar
um foreldra, systkini, maka og börn. Ætlast er til að þetta komi aðeins
fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í minningargreinunum.
Undirskrift | Minningargreinahöfundar eru beðnir að hafa skírn-
arnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Myndir | Hafi mynd birst í tilkynningu er hún sjálfkrafa notuð með
minningargrein nema beðið sé um annað. Ef nota á nýja mynd skal
senda hana með æviágripi í innsendikerfinu. Hafi æviágrip þegar verið
sent er ráðlegt að senda myndina á netfangið minning@mbl.is og láta
umsjónarmenn minningargreina vita.
Minningargreinar