Morgunblaðið - 27.11.2015, Síða 27

Eftir sitja margar minningar,
þakklæti og trú.
(IG)
Elsku Jói, Hrund, Albert, Erla
og fjölskylda. Við vottum ykkur
okkar dýpstu samúð,
Gyða, Bjarni, Níels, Ólöf
og Óskar.
Fyrir rúmum 25 árum kynnt-
umst við Siggu Lár þegar við
hjónin réðum okkur til vinnu við
Laugarbakkaskóla í Miðfirði.
Fljótlega tókust góð kynni með
okkur og skólastjórahjónunum
Siggu og Jóa og voru þau meðal
okkar nánustu vina. Við áttum
margar góðar stundir í hesthús-
inu við ýmiss konar hrossastúss
og skemmtun. Börnin voru alltaf
í kringum okkur og Sigga sá til
þess að þau fengju verkefni við
hæfi. Þetta voru góðir tímar og
enn betri þegar við fluttum svo á
Syðri-Gauksmýri, þar sem við
brösuðum saman við ýmislegt.
Hún var orkumikil og glaðsinna
og vildi láta hlutina ganga. Við
undruðumst það oft hvaðan
Sigga fengi alla þessa orku því
hún var yfirleitt með fjölmörg
verkefni í gangi í einu og skrapp
svo á hestbak þess á milli. Garð-
urinn við skólastjórabústaðinn á
Laugarbakka og svo seinna um-
hverfið á Gauksmýri ber þeim
hjónum fagurt vitni og þar dró
Sigga vagninn í hugmyndum og
framkvæmd. Sigga var hrein-
skiptin og sagði við mann það
sem henni fannst. Fyrir nokkrum
árum fór heilsan hjá Siggu að
bila, hún greindist með krabba-
mein sem var fjarlægt. En það
var samt alltaf eitthvað sem hún
fann fyrir en enginn fann eða
greindi fyrr en allt of seint. Á
þessum tíma leitaði hún lækninga
en fékk ekki þá hjálp sem hún
þurfti. Við fylgdumst með þess-
um veikindum hennar úr fjarska
þar sem við vorum flutt aftur suð-
ur. Í þau skipti sem við hittum
hana sagði hún okkur veikinda-
söguna sína og manni fannst hún
eiginlega ótrúleg. Hún varð samt
fyrst ótrúleg þegar hún svo
greindist að nýju með illvígt
krabbamein fyrir um ári og við
það varð ekki ráðið. Í símtali sem
við áttum þegar hún var á leið í
sína aðra lyfjagjöf sagði hún að
ég yrði að skrifa veikindasöguna
hennar og að þetta yrði að vera
gamansaga því það myndi enginn
trúa því hvernig þetta hefði allt
verið í raun og veru. Þegar við
heimsóttum hana á Hvamms-
tanga í ágúst síðastliðnum var
hún orðin mjög veik en persónu-
einkenni hennar ljómuðu sem
fyrr. Hún spurði okkur frétta af
okkar fólki og sagði okkur svo af
sínu fólki og þeirra högum. Þann-
ig var Sigga alltaf. Vildi fylgjast
með og spurningarnar hennar
voru ekki eingöngu settar fram
fyrir kurteisis sakir heldur af
áhuga. Í öllum hennar veikindum
hefur Jói staðið við hlið hennar
sem klettur og stutt hana og
hjúkrað svo vel að það er með
eindæmum. Við erum afar þakk-
lát fyrir að hafa átt Gauksmýr-
arhjónin fyrir vini í 25 ár. Þó svo
að fjarlægðin hafi aukist og heim-
sóknunum fækkað þá finnum við
alltaf hvað það var kært á milli
þegar við hittumst, tíminn flýgur
hratt þegar það er gaman og þá
er jafnan mikið spjallað. Við eig-
um fjölmargar minningar um
Siggu, t.d. á hlaupum, á göngu-
skíðum, á hestbaki, við elda-
mennsku og bakstur, við gítar-
nám, við föndur, við kennslu, í
hesthúsverkum og svona mætti
lengi telja.
Allar þessar minningar eru
gleðilegar minningar og fyrir það
er okkar fjölskylda þakklát. Það
er sárt að kveðja og það er sárt að
sakna en minningarnar verma.
Ástvinum öllum sendum við
samúðarkveðjur og þá sérstak-
lega Jóa, Hrund og Albert.
Fyrir hönd fjölskyldunnar á
H4,
Þorvarður
Guðmundsson.
MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. NÓVEMBER 2015
✝ Hörður Þóris-son fæddist í
Reykjavík 11.
ágúst 1965. Hann
lést á heimili sínu,
Hátúni 12 í
Reykjavík, 18. nóv-
ember 2015.
Foreldrar Harð-
ar eru Þórir Þor-
geirsson, íþrótta-
kennari og oddviti
á Laugarvatni, f.
14.7. 1917, d. 25.6. 1997, og
Esther Matthildur Kristins-
dóttir, íþróttakennari og hús-
móðir, f. 22.2. 1932.
Systkini Harðar eru Rósa
Þórisdóttir, f. 1955, búsett í
Kópavogi. Fyrrverandi maki
er Kjartan Þorkelsson. Dætur
þeirra eru Matthildur, maki
Ármann Ingi Sigurðsson, og
eiga þau Kjartan Ólaf og
óskírðan son. Dóttir Matthildar
er Katrín Lilja Egilsdóttir.
Inga Hrund, maki Rúnar Mar-
arvatni. Eftir grunnskólanám
vann hann ýmis störf á Laug-
arvatni, s.s. garðyrkjustörf, við
bensínafgreiðslu, garðslátt og
almenna verkamannavinnu hjá
sveitarfélaginu. Hörður var
liðtækur í ýmsum íþróttum,
t.d. körfubolta, borðtennis og
botsía, á meðan kraftar leyfðu,
en Hörður var með MMD-
vöðvarýrnun sem ágerðist með
árunum.
Hörður flutti til Reykjavíkur
árið 2000 og vann í Örtækni í
nokkur ár. Þegar hann þarfn-
aðist meiri þjónustu flutti hann
í Sjálfsbjargarheimilið í Hátúni
12. Þar naut hann góðrar
umönnunar, eignaðist góða
kunningja og vini. Laugarvatn
átti sérstakan stað í hjarta
hans alla tíð og fór hann þang-
að alltaf þegar tækifæri gafst.
Hörður eignaðist góða vin-
konu, Sigrúnu Pétursdóttur,
þjónustufulltrúa í Trygginga-
stofnun ríkisins.
Útför Harðar fer fram frá
Seljakirkju í dag, 27. nóvem-
ber 2015, og hefst athöfnin kl.
15.
inó Ragnarsson,
þau eiga Ásdísi.
Börn Rúnars eru
Guðjón Ingi og
Sunna Rós.
Hrönn Þóris-
dóttir, f. 1957, bú-
sett í Ólafsvík,
maki Hrafn
Arnarson, þau
eiga Þórhildi og
Kristin.
Gerður Þór-
isdóttir, f. 1959, búsett á
Kirkjubæjarklaustri, maki
Lars Hansen, þau eiga Söru,
Aron og Jakob Þóri. Kærasta
Arons er Kristín Margrét
Norðfjörð.
Þórir Þórisson, f. 1962, bú-
settur í Garðabæ, maki Mar-
grét Rósa Kristjánsdóttir, þau
eiga Tinnu Maren. Dóttir Mar-
grétar er Karen Rut Gísladótt-
ir, maki Ólafur Már Sigurðs-
son, þau eiga Sigurð Egil.
Hörður ólst upp á Laug-
Kæri bróðir, það er komið að
ferðalokum. Það var á brattann
að sækja og undir það síðasta
einungis fært með aðstoð. Þetta
tók mikla orku af líkama og sál
alla tíð.
Þessu tókstu af miklu æðru-
leysi, og alltaf var stutt í grínið
þrátt fyrir allt.
Nú er hvíldinni náð.
Af voninni vaxa úr grasi
viðkvæm, þau blómin smá.
En í lífinu öllu er asi
og enga miskunn að fá.
Framan af fegin þau dansa
fagnandi stíga sín spor.
Af gleði titra og glansa
í golunni allt sitt vor.
Öll þrá að þroskast og dafna
og þyrstir í sólaryl.
Í smáum stíl kröftum að safna,
syngja og hlakka til.
Að lokum þau leggjast niður,
laufin þau stór og smá.
Að eilífu fundinn friður
í fegurð og sælu þá.
(ÞÞ.)
Þórir Þórisson.
Í dag kveðjum við kæran
bróður. Við minnumst þess hve
innilega við eldri systkinin
fögnuðum fæðingu hans. Hann
var okkar uppáhald. Við systk-
inin fimm lékum okkur mikið
saman í skemmtilegu umhverfi
á Laugarvatni. Ekki var til leik-
skóli í þá daga svo við gátum
notið þess að vera heima að
leika okkur. Hörður var þægi-
legur og ljúfur drengur, en æði
þrjóskur alla tíð. Þrjóskan hef-
ur oftar en ekki komið honum
til góða í erfiðri lífsbaráttu.
Hörður lauk grunnskóla og
vann ýmis störf á Laugarvatni
eftir það.
Hann vann lengi í Kaupfélag-
inu við bensínafgreiðslu, í gróð-
urhúsunum og við almenn störf
hjá hreppnum. Á sumrin, að
loknum vinnudegi, sló hann
garðinn við Reyki og hætti ekki
fyrri en hver blettur hafði verið
sleginn.
Á veturna sá hann um snjó-
mokstur við húsið og ekki var
hætt fyrr en allt var búið.
Hörður var keppnismaður og
stundaði körfubolta og seinna
meir borðtennis og botsía.
Hann var mikill spilamaður og
eftir að hann flutti til Reykja-
víkur árið 2000 sótti hann
reglulega bingó og spilakvöld í
Sjálfsbjargarhúsinu í Hátúni.
Iðulega kom hann heim með
vinninga, sem hann naut að
gefa systkinabörnum. Hann var
barngóður og þolinmóður við
frændsystkinin, sem nutu þess
að spila við hann, þegar hann
var í heimsóknum um jól, páska
eða á ættarmótum. Þá var líka
dregið fram púsl og sitthvað
fleira til að dunda við.
Hörður vann í Örtækni í
nokkur ár eftir að hann flutti til
Reykjavíkur, en þá þegar var
sjúkdómur hans farinn að hafa
áhrif á starfs- og hreyfigetu
hans. Hörður var með ólækn-
andi sjúkdóm, MMD, sem veld-
ur vöðvarýrnun smátt og smátt.
Síðastliðið vor lá Hörður á
sjúkrahúsi í mánuð með
lungnabólgu og mátti vart á
milli sjá hvor hafði vinninginn
þá. Kom þá örugglega þessi
einkennandi þrjóska honum til
hjálpar því hann hafði vinning-
inn og náði hann sér mjög vel á
strik.
Eftir röð afmæla og hátíða í
fjölskyldunni var sú síðasta í
ágúst þegar hann bauð fjöl-
skyldu og vinum til veislu í til-
efni fimmtugsafmælis síns.
Veislan hans var mjög
skemmtileg og Hörður afar
ánægður.
Laugarvatn átti sérstakan
stað í hjarta hans og mætti
hann alltaf á ættarmótin sem
haldin hafa verið í júlí ár hvert.
Á stórhátíðum naut hann til-
breytingar hjá systrum sínum
úti á landi, gjarnan ferjaður
með einkabílstjóra í bílnum
hans, sem var stolt hans fram á
síðasta dag. Síðustu jól treysti
hann sér ekki í langar ferðir út
á land.
Eftir þetta góða og viðburða-
ríka sumar og haust kom kallið
skyndilega. Hann fór í friðsæld
að morgni 18. nóvember, alsæll
eftir bingó kvöldið áður. Þar
lék hann á als oddi ásamt vin-
konu sinni, Sigrúnu Pétursdótt-
ur, sem reyndist honum sálu-
félagi og vinur í raun síðustu
árin.
Starfsfólk Sjálfsbjargarheim-
ilisins fær sérstakar þakkir fyr-
ir umönnun og vinsemd. Íbúum
þökkum við vináttu og stuðning
við Hörð.
Við systkinin þökkum Herði
samfylgdina. Hvíl í friði.
Rósa, Hrönn, Gerður.
Ég ætla í örfáum orðum að
minnast Harðar Þórissonar
mágs míns frá Reykjum á
Laugarvatni. Fyrstu kynni okk-
ar Harðar voru þegar ég fór að
venja komur mínar til systur
hans Gerðar, á Laugarvatni.
Hörður tók mér ekki opnum
örmum í fyrstu en það breyttist
þó fljótt þegar í ljós kom sam-
eiginlegur áhugi okkar á ýms-
um málum.
Þar er fyrst að telja skóg-
rækt og landgræðslu almennt.
Hörður var mikill áhugamaður
um trjárækt og stundaði hana
af miklu kappi á landspildu sem
fjölskyldan átti í Laugardaln-
um.
Flestum plöntunum hafði
hann komið til sjálfur. Hörður
var gjafmildur og ósjaldan
færði hann okkur fallegar trjá-
plöntur til að setja í garðinn.
Því fylgdi hins vegar töluverð
ábyrgð að þiggja falleg tré af
Herði, því að hann vildi gjarn-
an fylgjast með hvernig þeim
vegnaði og hvernig væri um
þau hugsað.
Honum mislíkaði ef ekki var
farið að ráðum hans um grei-
naklippingu eða annað. Við
Hörður áttum auðvelt með að
ræða hin ýmsu hugðarefni önn-
ur, og góð kímnigáfa hans
gerði umræðurnar alltaf
skemmtilegar.
Það má segja að gott skap
og léttur húmor hafi verið sér-
gáfa Harðar.
Hann átti þannig auðvelt
með að gantast með eigin
heilsuleysi og var æðruleysi
hans gagnvart aðstæðum sínum
aðdáunarvert. Aldrei gætti
beiskju, hvað þá uppgjafar, í
fari hans. Eflaust áttu þessir
eiginleika Harðar stóran þátt í
því hve börnin sóttust eftir fé-
lagsskap hans, en hann var alla
tíð eftirsóttur spilafélagi í hópi
systkinabarnanna, sem biðu
komu hans með spilastokkinn
tilbúinn.
Ég minnist allra jólanna sem
Hörður dvaldi hjá okkur með
hlýju og söknuði.
Lars Hansen.
Elsku Hörður minn. Þegar
kynni okkar hófust var þriðju-
dagur, þá var bingókvöld í fé-
lagsheimili Sjálfsbjargar og
þar varst þú og ég settist við
sama borð ásamt fleirum. Við
horfðum hvort á annað svona af
og til og svo fórum við að
spjalla saman.
Þú nefndir að þú héldir
heimili með móður þinni og
keyrðir á milli á þínum bíl. Ár-
in liðu og það fór eitthvað að
þróast meira okkar á milli, ég
bauð þér heim til mín, sem þú
þáðir.
Við áttum yndislega kvöld-
stund saman, töluðum saman,
horfðum á sjónvarpið, héldumst
í hendur og svo kom fyrsti
kossinn frá þér og þegar þú
fórst kvaddir þú mig með kossi.
Árin liðu og enn vorum við
að hittast á hálfs mánaðar
fresti í bingó, en oft töluðum
við saman í síma eða fórum á
skemmtun, t.d. þorrablót eða
haustfagnað í félagsheimili
Sjálfsbjargar.
Ég man að þegar þú varst að
vinna hjá Örtækni var ákveðið
að vinnufélagarnir færu á
Frostrósir og þú vildir auka
miða og bauðst mér með, það
var sýning sem aldrei gleymist.
Svo þegar jólin nálguðust
skiptumst við á pökkum, ég gaf
þér t.d. bókina Útkall, sem þú
varst að safna eða spennusögu
sem þér fannst skemmtilegt að
lesa, mynddisk, geisladisk eða
púsluspil sem þér þótti vænt
um að fá. Fyrir þremur árum
gafst þú mér hring í jólagjöf
sem ég er alltaf með og þegar
ég horfi á hann hugsa ég til þín.
Þegar þú fórst út á land eða
á Laugarvatn til ættingja
hringdir þú oft til mín til að
láta mig vita hvað þú yrðir
lengi, það þótti mér vænt um.
Í sumar áttir þú stórafmæli
og auðvitað bauðst þú mér, ég
var hálf feimin að mæta því það
var í fyrsta skipti sem ég hitti
mömmu þína og fjölskyldu, en
þau tóku vel á móti mér.
Sjúkdómurinn versnaði ár
frá ári og þú fluttir í Sjálfs-
bjargarhúsið svo þú gætir feng-
ið umönnun þar og ég kom
þangað nokkrum sinnum.
Daginn áður en þú kvaddir
þennan heim var bingó sem ég
stjórnaði og þú varst á borði
sem var nálægt mér ásamt
fleirum. Þú sagðir við mig:
„Komdu með réttu tölurnar“,
ég svaraði:
„Ég skal reyna“, en þegar
síðasta umferð var spiluð voru
nokkrir með bingó og þú varst
einn af þeim svo ég þurfti að
fara yfir spjöldin til að athuga
hvort þau væru öll rétt og þið
þurftuð að draga spil. Þú varst
ekki með hæsta spilið í þetta
sinn.
Þegar við kvöddumst með
kossi sagði ég við þig: „Sjáumst
eftir hálfan mánuð“ og þú svar-
aðir „Já“.
Ég var að vinna þegar Rósa
mágkona þín kom til mín næsta
dag og sagði: „Hörður er lát-
inn“ og mér brá svo mikið að ég
áttaði mig ekki á hvað hún
sagði við mig. Við fórum inn á
kaffistofu og töluðum saman á
meðan ég var að jafna mig, og
þá fattaði ég að ég á ekki eftir
að sjá þig meira.
Ég kveð þig, elsku Hörður
minn, og þakka þér fyrir öll ár-
in sem við vorum saman. Ég
votta móður þinni, systkinum,
frændsystkinum, sem þér þótti
svo vænt um, og öðrum and-
standendum mína dýpstu sam-
úð.
Megi góður Guð geyma þig
og megir þú hvíla í friði. Þín
vinkona,
Sigrún Péturs.
Elsku Hörður.
Þegar við systurnar vorum
yngri fórum við reglulega í
heimsókn á Laugarvatn. Við
vorum fyrstu barnabörnin á
Reykjum og fengum því ótak-
markaða athygli allra heimilis-
meðlima, sérstaklega frá þér.
Við minnumst þessara tíma
með mikilli hlýju þar sem við
fengum 10 ára forskot á hina
krakkana.
Þú gafst þér alltaf tíma til að
leika við okkur og vorum við
því ekki gamlar þegar þú hafðir
kennt okkur hin ýmsu spil og
ber þá helst að nefna Rommí og
Kleppara. Að sjálfsögðu vannst
þú oftar en ekki, enda með ein-
dæmum heppinn í bæði spilum
sem og í bingói.
Við systur nutum einmitt
góðs af bingóvinningunum þar
sem jólagjafirnar innihéldu oft-
ar en ekki búsáhöld sem mörg
hver eru enn í fullri notkun.
Við fengum að leika okkur
með bílabrautina þína inni á
gangi, fletta í teiknimyndabók-
unum og seinna lesa unglinga-
bækurnar þínar. Einnig varstu
alltaf tilbúinn að horfa á Nonna
og Manna með okkur. Ein jólin
plataðirðu okkur meira að segja
til þess að pakka inn jólagjöf-
unum okkar.
En nú er komið að kveðju-
stund og verst þykir okkur að
þurfa að kveðja þig áður en þú
fékkst tækifæri til að kynnast
nýfæddum börnum okkar. Við
þökkum þó fyrir góðu stund-
irnar í sumar og treystum því
að afi hafi tekið vel á móti þér.
Matthildur og Inga
Hrund Kjartansdætur.
Hörður Þórisson lést á
heimili sínu, Hátúni 12, þann
18. nóvember. Hann var alltaf
mjög glaðlyndur þrátt fyrir
erfið veikindi og gat oft séð
spaugilegar hliðar á ýmsu.
Hörður naut alla ævi mikils
stuðnings af fjölskyldu sinni.
Hann hafði yndi af því að leika
og spila við frændsystkin sín.
Þetta kom vel fram í jólaboð-
um og ættarmótum fjölskyld-
unnar. Þá var oft setið langar
stundir og spilað á spil eða ein-
hver borðspil.
Það var með ólíkindum
hversu heppinn hann var í spil-
um. Í hvert skipti sem hann
tók þátt í bingó fékk hann einn
eða fleiri vinninga. Í Hátúni
undi Hörður hag sinum vel.
Þar hafði hann félagsskap og
tók virkan þátt í því sem starf-
semin bauð upp á.
Hann hafði mikil samskipti
við systkini sín, sem heimsóttu
hann og buðu honum í heim-
sókn til sin.
Hörður var oft hjá okkur
Hrönn á hátíðum og kom yf-
irleitt a.m.k. einu sinni í heim-
sókn á sumrin. Það var mikið
tilhlökkunarefni hjá Kristni og
Þórhildi að fá frænda sinn í
heimsókn og njóta samverunn-
ar með honum, en síðastliðin
jól voru þau fyrstu sem hann
sagðist ekki treysta sér til að
koma til okkar.
Í minningunni er Hörður
hlýlegur, glaðlyndur og barn-
góður maður sem gaf okkur og
öðru samferðafólki sinu mikið.
Blessuð sé minning hans.
Hrafn Arnarson.
Elsku frændi, nú er komið
að því að kveðja. Hörður var
okkar besti spilafélagi. Gamli
tebollinn hans lýsir honum full-
komlega: heimsins besti
frændi. Það var aðal að fá að
spila við þig og þú gast setið
tímunum saman að spila við
okkur öll. Það var sama hvað
það var, rommí, félagsvist eða
ólsen, þú kunnir öll spilin og
kenndir okkur allt sem þú
kunnir.
Á Laugarvatni varstu með
gömlu tölvuna þína og síðan
sátum við og horfðum á þig
spila tölvuleiki.
Aðalsportið var þegar þú
leyfðir okkur að prufa. Þar
voru líka allar Tinnabækurnar
og Andrésblöðin þín, sem var
svo gaman að fá að skoða.
Það er margs að minnast.
Góðlátleg stríðni þín þegar þú
vannst okkur í spilum. Það var
alltaf svo stutt í grín og glens
og mikil væntumþykja sem þú
sýndir okkur systkinabörnum
þínum.
Þú stóðst með okkur og
varst alltaf með okkur í liði ef
systurnar voru eitthvað að
stjórna og skipa fyrir. Í gegn-
um árin sýndir þú okkur
krökkunum ótrúlega þolin-
mæði.
Skaplyndi þitt og viðhorf til
lífsins var nokkuð sem allir
ættu að taka sér til fyrirmynd-
ar. Við eigum ekki að taka lífið
of alvarlega en vera ánægð
með það sem við höfum.
Við erum þakklát fyrir allar
góðu stundirnar í gegnum árin
og að hafa átt með þér frábær-
an dag í fimmtugsafmælinu
þínu í sumar.
Við erum heppin að hafa
fengið að eiga þig sem frænda
og hugsum með hlýju til minn-
inganna um þig.
Guð geymi þig, elsku Hörð-
ur, þín verður sárt saknað.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Þórhildur, Kristinn,
Sara, Aron, Jakob
Þórir, Karen Rut
og Tinna Maren.
Hörður Þórisson