Dagblaðið Vísir - DV - 25.06.2015, Side 56

Helgarblað 25.–29. júní 201540 Fólk Viðtal
L
ífið gjörbreyttist árið sem ég
varð fimm ára. Þá lentu for-
eldrar mínir í bílslysi sem
varð til þess að þau urðu bæði
öryrkjar. Síðan hefur mamma
farið í 43 aðgerðir og pabbi, sem
veiktist í kjölfar slyssins, lést fyrir ári
síðan. Það fór allt á hraðri niðurleið
til fjandans eftir þetta,“ segir Sigríður
Jóhannsdóttir, 25 ára kona í Grinda-
vík.
Tólf ára á götunni
Sigríður hefur siglt marga krappa
báruna en ákvað að koma opinber-
lega fram með sína sögu í von um
að verða öðrum víti til varnaðar. Eft-
ir einelti í skóla leiddist hún ung út
í neyslu og var ekki nema tólf ára
þegar hún var komin á götuna þar
sem hún upplifði skelfilega hluti. Í
dag er Sigríður einstæð móðir sem
berst daglega við fíkn sína og á sér
þann draum heitast að geta boðið
syni sínum upp á eðlilegt fjölskyldu-
líf.
Neyslan flóttaleið
Hún segir aðstæður hafa verið
slæmar á æskuheimilinu. „Ég þurfti
að þroskast hratt og sá mikið um
litlu systur mína. Ég sagði alltaf já
við öllu og gerði allt sem þurfti að
gera en þegar ég varð tólf ára fékk
ég nóg, setti niður fótinn og byrjaði
í neyslu. Fyrsta skiptið sem ég dóp-
aði prófaði ég rítalín í nefið. Stuttu
seinna rak mamma mig að heiman,“
segir Sigríður sem fann loksins hóp
sem viðurkenndi hana. „Neyslan
varð minn flótti. Ég eignaðist vini og
ég fann hvað mér leið miklu betur
undir áhrifum. Öll vandamál hurfu
og ég þurfti ekki að hugsa um neitt
annað en það sem ég var að gera
og þá sem voru með mér. Leiðin lá
hratt niður á við og þrettán ára var
ég komin í daglega neyslu. Ég not-
aði allt sem ég komst í en spraut-
aði mig þó aldrei, sem betur fer. Ég
hékk oft með sprautufíklum og hafði
oft tækifæri til að sprauta mig en var
hrædd við nálar. Þótt ég sé með göt
og tattú á líkamanum gat ég aldrei
hugsað mér að sprauta þessum efn-
um inn í blóðið á mér. Það var líka
nóg að sjá sprautufíklana sprauta sig
til að vilja ekki feta þá braut.“
Nauðgað af sprautufíkli
Sigríður var ekki orðin þrettán ára
þegar henni var nauðgað af 26 ára
sprautufíkli. „Þegar ég lenti á göt-
unni í fyrsta skiptið fékk ég athvarf
hjá strák sem mér var bent á. Heima
hjá honum var partí allan sólar-
hringinn og fólk mátti koma og fara
eins og það vildi. Ég opnaði mér bjór
og fannst ég verða strax drukkin þótt
bjórinn væri ekki orðinn hálfur. Mig
svimaði og ég var hálf sljó í hreyf-
ingum og bað því um að fá að leggja
mig. Sá sem átti íbúðina benti mér
á herbergi þar sem ég mátti leggja
mig og lofaði að gera sitt besta til að
passa að enginn kæmi inn. En svo
kom þessi maður, læsti og fékk sínu
fram. Eftir að hann hafði klárað sig
af endurtók hann í sífellu að ég hefði
viljað þetta, að ég hefði beðið um
þetta. Ég var hins vegar allan tím-
ann að reyna að kalla á hjálp en kom
bara ekki upp úr mér orði. Munnur-
inn opnaðist ekki og ég gat ekki
barist á móti honum. Það var eins
og ég væri alveg lömuð líkamlega
en samt með fulla meðvitund,“ seg-
ir Sigríður sem grunar að eitthvað
hafi verið sett í bjórinn. „Geðlæknar
hafa sagt að líklega hafi ég lamast af
ótta en ég vil meina að ég hafi byrjað
að sljóvgast áður en ég lagðist upp
í rúmið. Þessi árás fór rosalega illa
í mig. Ég bara klikkaðist eftir þetta.“
Geðveikisköst og átröskun
Sigríður taldi sér lengi trú um að of-
beldið hefði verið henni að kenna.
„Ég fór mikið yfir þetta í hausnum
á mér og taldi að þetta hlyti bara að
hafa verið rétt hjá honum enda var
hann miklu eldri en ég. Ég hlaut
að hafa beðið um þetta. Ég reyndi
að ýta þessu frá mér en fór fljótt að
fá geðveikisköst og skera mig. Mér
leið svo svakalega illa andlega og
var að leita eftir líkamlegum sárs-
auka til að dreifa huganum. Ég faldi
samt alltaf skurðina því ég vildi ekki
vera stimpluð geðveik og enn þann
dag í dag passa ég að ermin sé yfir
handarbakinu,“ segir Sigríður sem
þróaði einnig með sér átröskun.
„Þegar ég var ekki að nota fíkniefni
gat ég ekki einu sinni haldið niðri
vatni. Svo tók við tímabil þar sem ég
gat bara borðað hlaup og ef ég borð-
aði eitthvað annað ældi ég. Einu
sinni gat ég bara borðað ís. Ég var
orðin hættulega grönn og leit hræði-
lega út.“
Grimm af vanlíðan
Sigríður var færð um skóla vegna
eineltis en var síðan rekin úr nýja
skólanum fyrir slæma hegðun. „Ég
hef verið úti um allt enda gat enginn
umgengist mig of lengi. Ég var í mik-
illi neyslu, var hrikaleg í kjaftinum
og beitti ofbeldi. Ég var grimm af
vanlíðan,“ segir Sigríður sem var að
lokum send norður í land á fóstur-
heimili. „Það var hræðilegur tími.
Ég opnaði mig loksins fyrir lækni
um nauðgunina og komst í kjölfar-
ið að því að þessi sprautufíkill var
með lifrarbólgu C svo við tóku mikl-
ar rannsóknir en sem betur fer slapp
ég. Einhverra hluta vegna fréttist
nauðgunin í skólanum og krakkarn-
ir litu öðruvísi á mig. Þegar ég fékk
að fara aftur heim til mömmu tókst
mér að halda mér frá neyslu í þrjár
vikur. Svo var ég komin í gamla far-
ið, farin að nota dóp aftur og strjúka
Sigríður Jóhannsdóttir lenti fyrst á götunni tólf
ára. Við tóku ár af neyslu, ofbeldi og vændi. Indíana
Ása Hreinsdóttir ræddi við Sigríði um fortíðina, fíkn-
ina, hörkuna og ljótleikann í undirheimunum, föður-
missinn sem felldi hana og soninn sem hún lifir fyrir.
„Á hverjum degi
vakna ég sem
virkur fíkill og þarf að
vinna vinnuna til að
eiga séns á því að eiga
góðan dag
„Að falla og
eiga lítið barn
er hræðilegt“
Edrú í dag Sigríði dreymir um að búa til
gott heimili handa syninum.
Mæðgin Sigríði fannst hún hafa brugðist syninum þegar hún féll.
Indíana Ása Hreinsdóttir
indiana@dv.is