Skagfirðingabók - 01.01.2012, Blaðsíða 153

153
hefði beðið svo heitt fyrir konu sinni
og börnum að þau hefð u aldrei heyrt
svo heitar bænir, ekki einu sinni hjá
presti í stólnum. Börnin voru sex á
lífi, það elsta fjórtán ára en það yngsta
á fyrsta ári, svo að áhyggjulaus hefir
afi ekki yfirgefið heimili sitt. Ekki átti
hann aftur kvæmt í Villinganes. Hann
dó á Ak ur eyri. Sagan segir að bréf hafi
borist í Villinganes og skyldi það sent
í Goð dali til prestsins. Mér dettur í
hug að presturinn hafi átt að tilkynna
ömmu lát afa. Nú fer einhver með
bréf ið og sér hann mann á bleikum
hesti fara á undan sér alla leið í Goð­
dali en hverfa síðan.
Móðir mín ólst upp í Villinganesi
hjá móður sinni og stjúpa til átta ára
aldurs en eftir það hjá Aldísi Guðna­
dóttur systur sinni á Gilsbakka. Hún
var rólynd og minnist ég þess ekki að
hafa séð hana skipta skapi en hún gat
verið föst fyrir ef henni fannst eiga að
ganga á sinn rétt. Hún vildi auka jafn­
rétti, fannst hlutur kvenna oft fyrir
borð borinn og gladdist mjög, 99 ára
gömul, þegar Vigdís Finnbogadóttir
var kjörin forseti Íslands. Henn ar
sterk i stafur í lífinu tel ég að hafi verið
hin einlæga guðstrú. „Treystum Guði
og tökum því sem að höndum ber“,
heyrði ég hana segja á erfiðri stundu.
Þetta reyndi hún að innræta okkur
börnunum. Hún hafði ríka tilhneig­
ingu til að standa með þeim sem lítils
máttu sín og víkja einhverju að slík­
um ef hún hafði möguleika á. Hún var
mjög óttalaus. Það eina sem ég man
eftir að hún óttaðist voru mýs. Ég man
enn hljóðið sem hún rak upp eitt sinn
er hún opnaði búrkistuna sem hún
geymdi í mjölvöru og fleira en ein­
hvern veginn hafði mús komist í hana.
Vegna þessarar músahræðslu láðist
henni að þakka fyrir sig þegar heim­
iliskötturinn lagði mús á koddann hjá
henni eitt sinn er hún lá á sæng. Í aug­
um kisu hefur þetta verið höfðingleg
gjöf. En laun heimsins eru vanþakk­
læti stendur einhvers staðar.
Milli bæjanna Gilsbakka og Bústaða
er hrikalegt gil Jökulsár eystri. Ef
fólk ið á þessum bæjum vildi hafa sam­
band, var breitt á, eins og það var kall­
að. Þá var lagt hvítt klæði á þak eða
bæjarvegg til merkis um að fólkið
vildi talast við. Síðan var gengið niður
á gilbarminn, hvor sínum megin, og
kallast á.
Þegar ég var 12 ára fór ég í Bústaði
til að vinna fyrir mér. Ef ég fékk frí að
vetri til mátti ég skreppa heim í Gils­
Guðríður Brynjólfsdóttir 15 ára.
Ljósm.: Pétur Hannesson.
MINNINGABROT GUÐRÍÐAR BRYNJÓLFSDÓTTUR FRÁ GILSBAKKA