Tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 01.03.1975, Blaðsíða 12

8. Hundaæði.
Þar sem hundaæði kemur
öðru hvoru upp hjá grænlensku
sleðahundunum, er bólusetning
við því mikilvæg til að koma í
veg fyrir sjúkdóminn.
FrœAsla um li«‘ilsiiuu‘slu.
Auk venjulegrar kennslu í
barna- og kvöldskólum, þar sem
veitt er fræðsla um getnaðar-
varnir, hjálp í viðlögum ásamt
heilsuvernd og hjúkrun, eru í
byggðarlaginu margir mögu-
leikar á að miðla upplýsingum
um heilsuvernd, t. d. í heilsu-
gæslustöðinni og á heimilunum.
Þá eru klúbbar, félagasamtök
og blað staðarins ágætur vett-
vangur fyrir upplýsingar um
heilsugæslu.
Vi'isl.i á virkiim degi.
Lifnaðarhættir í byggðarlag-
inu einkennast ennþá mjög af
gömlum siðum sem tilheyra
grænlenskum menningararfi.
Fjölskylduböndin eru sterk og
bindandi, og kynslóðabilið tæp-
lega eins mikið og í bæjunum.
Til fjölskyldunnar teljast ekki
einungis ættingjar heldur einn-
ig þeir sem eiga sama afmælis-
dag og bera sömu nöfn.
Einkennandi er hvernig fólk-
ið skiptist á að aðstoða hvei't
annað við veiðibúskapinn. Því
afkastameiri sem veiðimaðui’-
inn er þeim mun meii’a hefur
öll fjölskyldan að gera. Vinnu-
dagurinn getur orðið langur og
líkamlega þi-eytandi, en er ekki
þrunginn þeirri streitu er hrjá-
ir iðnaðai'þjóðfélög, og öll er
vinnan þýðingarmikil.
Hjá þessu fólki verður lífið
aldrei hversdagslegt. Það nýtur
þess að koma saman og finnur
ýmiskonar tilefni til að halda
veislur. Fyrir utan hina lög-
boðnu helgidaga eru ekki ein-
ungis haldin hátíðleg afmæli,
fermingar og brúðkaup heldur
er haldið upp á ýmislegt annað
eins og t. d. daginn sem bai’nið er
skráð í skóla, fyrsta skóladag-
inn og fyrsta sel unga veiði-
mannsins.
Þegar veisla er haldin í þorp-
inu eru allir boðnir. Hi’aðboði
frá heimilinu sem heldur veisl-
una hleypur í hveii; einasta hús
og segir „kavfisoriartorniar-
itse“. Með litla gjöf í hönd er
haldið til hússins þar sem fáni
hefur vei’ið dx’eginn að hún.
Enginn tími er tilgreindur svo
að hver getur komið þegar hon-
um hentar best.
Þannig gengur lífið ótrúlega
oft fyrir sig. Okkur sem alin
erum upp við að vei-a sífellt
virk, kann að vii’ðast þetta
óraunhæft og tilgangslítið, en
eins og einn ai’menskur starfs-
félagi minn, sem ég vann með
fyi’ir möi’gum árum, sagði: „Það
er ekki alltaf dyggð að vei’a
stöðugt virkur“. Hafi maður
komið auga á réttlæti þessara
oi’ða læi’ist einnig að slaka á og
njóta samverustundanna með
gestum sínum.
XiáurstuiVa.
Stai-f á slíkum stað sem þess-
um býður hjúkrunarkonu upp
á mismunandi verkefni. Mörg
eru mjög krefjandi, og það lær-
ist að mæta viðfangsefnum sem
erfitt er að í’áða við, annað
hvort af þekkingarskoi’ti fag-
legs eðlis, eða skoi’ti á skilningi
á menningai'háttum og skipulagi
byggðarinnar. En viðurkenni
maður sín eigin takmöi’k, getur
stai’fið oi’ðið þi’oskandi og gef-
ið einstakt tækifæri til að kynn-
ast náið gi’ænlenskri þjóð. □
Lítill grænlenskur sjúklingur á biðstofunni.
10 TÍMARIT HJÚKRUNARFÉLAGS ÍSLANDS