Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.10.2004, Blaðsíða 35

PISTILL
Sögur úr starfinu
Nýr pistill hefur hér göngu sína. Hér fá hjúkrunarfræðingar tækifæri til að segja frá reynslu sinni í starfi, einhverju
sem þeir vilja miðla öðrum til gamans og gagns. Fullrar nafnleyndar er gætt, bæði hvað varðar höfund og skjól-
stæðinga. Þeim sem vilja koma reynslu sinni á framfæri er bent á að senda ritstjóra línu, valgerdur@hjukrun.is.
Aö snerta streng
Á námsárum mínum í hjúkrunarfræði var ég svo
heppin að fá sumarvinnu á sjúkrahúsi í Berlín.
Eg starfaði á deild fyrir aldraðar konur. Þær voru
flestar rúmliggjandi og það voru tvær til fjórar
konur á hverri stofu.
Vinnulagið á deildinni var gerólíkt því sem ég
átti að venjast á litla sjúkrahúsinu heima þar sem
ég hafði unnið í nokkur sumur. Við urðum að
vinna miklu hraðar, það var enginn tími til þess
að „dúlla“ við gömlu konurnar, en í staðinn kom
nuddari, hárgreiðsludama, fót- og handsnyrtir
og svo framvegis. I byrjun var ég ekki til neins
gagns, ég skildi ekki hvernig var hægt að vinna
svona hratt. Síðan tók einn hjúkrunarfræðingur
mig að sér og kenndi mér vinnulagið. Þannig
lærði ég hvernig ætti að setja eina gamla konu
í sturtu á 15 mínútum og svo auðvitað fjórar á
klukkutíma og átta á tveimur tímum. Og trúið
mér, þetta var hægt.
Konurnar, sem ég annaðist, höfðu reynt margt
um dagana. Þær höfðu Iifað af hildarleik stríðs-
áranna og margar höfðu misst menn sína frá
ungum börnum. Margar þeirra eru mér mjög
minnisstæðar.
Frú Schöne var alveg lömuð eftir nokkur heila-
blóðföll. Hún hafði verið ritari hjá hátt settum
foringja í þriðja ríkinu. Hún var einstæðingur,
hafði verið einkabarn foreldra sinna. Við rúm
hennar voru myndir af þeim og svo nokkrum
hundum. Hún talaði helst um hundana sína.
Frú Grande var sett í stól annan hvern dag. Hina
dagana var hún sett í sturtu. Hún var mjög döpur
enda mjög illa farin af gigt og verkjum. Hún vildi
helst vera í friði enda olli framúrferð henni mikl-
um kvölum. Hún hafði átt erfitt líf. Fyrri maður
hennar lést í stríðinu og eftir það giftist hún
öðrum sem misst hafði fæturna. Sonur hennar
sagði okkur að það hefði ekki verið farsæl sam-
búð, hvað sem það nú þýddi. Og nú eyddi hún
ömurlegu ævikvöldi þarna, vildi ekki tala við neinn heldur fá
að vera í friði. Dag einn, þegar ég átti að setja hana í sturtu,
lá hún í rúminu með krepptar hendur og grét. „Eg vil ekki, ég
vil ekki,“ endurtók hún í sífellu. Mér féllust hendur og leitaði
til hjúkrunarfræðingsins og sagðist ekki geta sett hana í sturtu
fyrst hún vildi það ekki. „Liebe Schwester," sagði hún, „frú
Grande lætur alltaf svona. Taktu hana bara, hún getur ekki
legið óhreyfð í rúminu allan daginn." Ég sneri aftur og sagði:
„Frú Grande, ég verð að setja yður í sturtu, mér er skipað að
gera það. Ég vil það ekki og þér ekki heldur, en svona er það
bara.“ Svo ég setti gömlu krepptu konuna á sturtustólinn og
keyrði inn í sturtuherbergið. Þegar ég byrjaði að baða hana
fór ég að syngja Maístjörnuna. Frú Grande hætti að gráta og
horfði undrandi á mig. „Ljóð,“ sagði hún, „þér syngið ljóð.“ Svo
byrjaði hún að fara með ljóð og ég skildi bara eitt og eitt orð.
Eftir þetta beið hún alltaf eftir því að hitta mig og var þá búin
að rifja upp ljóð sem hún vildi leyfa mér að heyra. Þetta voru
löng ljóð á erfiðri þýsku sem hún hafði lært þegar hún var ung
og ég skildi oftast bara eitt og eitt orð. Af tilviljun hafði ég
snert streng í sálu þessarar konu. Þegar ég svo kom aftur að
vinna þarna næsta vor ljómaði hún og hélt áfram að fara með
ljóð. Nú, löngu síðar, er þetta mér dýrmæt minning. Ég vildi
gjarnan hafa skrifað niður eitthvert Ijóðanna sem frú Grande
fór með, en ég hafði ekki vit á því þá enda ung og upptekin af
öðrum ævintýrum.
Tímarit hjúkrunarfræðinga 4. tbl. 80. árg. 2004