Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.03.2008, Side 16

Christer Magnusson, christer@hjukrun.is
HJÚKRUN Á VETTVANGI ER LÍKA HJÚKRUN
Viðtal við Báru Benediktsdóttur
Bára Benediktsdóttir er fjölhæfur og kraftmikill hjúkrunarfræðingur
sem hefur reynt ýmislegt á starfsferli sínum. Hún er ekki mikið fyrir
að tala um reynslu sína en fékkst til að ræða við ritstjóra Tímarits
hjúkrunarfræðinga um víðtækt starf sitt utan sjúkrastofnana, bæði
innan lands og utan.
Bára er úr Háskólanum á Akureyri og
var með nokkurra ára reynslu sem
hjúkrunarfræðingur þegar hún hóf störf
á slysa- og bráðamóttöku á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur haustið 1996. Hún starfar
enn þar sem nú heitir slysa- og bráðadeild
Landspítala í Fossvogi, aðallega
sem fræðslustjóri og verkefnastjóri
utanspítalaþjónustu. Hún er reyndar að
hætta sem fræðslustjóri og fer að vinna
við að innleiða stefnumiðað árangursmat
á slysa- og bráðasviði. Stefnumótun
og árangursmat voru áherslur hennar í
meistaranámi í mannauðsstjórnun sem
hún lauk vorið 2007.
Á flugslysaæfingu á Egilsstöðum 2000
En af hverju fór hún að vinna við það
sem hún kallar utanspítalaþjónustu?
„Fljótlega eftir að ég byrjaði á slysadeild
fann ég að oft skorti samhæfingu milli
heilbrigðiskerfisins og þeirra björgunar-
aðila sem voru að vinna á slysavettvangi,"
segir Bára. „Spítalinn er mikilvægur
hlekkur í móttöku og meðhöndlun
veikra og slasaðra en við getum ekki
sinnt slösuðu fólki ein. Þetta varðar
öryggi sjúklinga og krefst þess að við
tölum betur saman." Þegar hún var í
fyrsta sinn send með greiningarsveit á
æfingu á Reykjavíkurflugvelli var ekki
alveg Ijóst hvert hennar hlutverk eða
hlutverk greiningarsveitar væri. Henni
fannst heilbrigðisstarfsfólkið reyna of
mikið að taka að sér stjórnunarhlutverk
og það ynni ekki nógu vel með hinum
og einangraðist þess vegna. Allir hinir
viðbragðsaðilarnir virtust vera þjálfaðir
í að vinna saman en það vantaði að
samhæfa greiningarsveit og aðila eins og
Almannavarnir og lögreglu.
Þetta á ekki bara við á hópslysaæfingum
heldur einnig í daglegu starfi, til dæmis
í samskiptum við sjúkraflutningamenn.
Sjúklingurinn á það skilið að fá samfellda
hjúkrun frá upphafi slyss eða veikinda.
Það er hægt að flýta fyrir útskrift með því
að meðhöndla og hjúkra sjúklingnum rétt
á slysstað og með því að fá greinargóðar
upplýsingar um hvað hefur verið gert
áður en sjúklingurinn kemur í hús.
Báru fannst starfsfólk á sjúkrahúsum vita
of lítið um það sem gerist fyrir utan
þeirra vinnustað. „Heilbrigðisstarfsfólk
og ekki síst hjúkrunarfræðingar þurfa að
þekkja almannavarnakerfið og hvernig
það virkar. Það eru meira að segja
ákvæði í almannavarnalögunum um
heilbrigðisstarfsfólk. Ég vildi vita meira um
þetta en átti erfitt með að sækja þessa
þekkingu innan spítalans," segir Bára.
Á flugslysaæfingu á Sauðárkróki 2007
Áhugi Báru á utanspítalaþjónustu varð
til þess að hún var fengin í ráðgjafahóp
Flugmálastjórnar þar sem eru saman
komnir ýmsir sérfræðingar í viðbrögðum
við hópslysum. Hún er þar fulltrúi
landlæknisembættisins en nýturstuðnings
Landspítala. Undanfarin ár hefur hún
farið á alla áætlunarflugvelli á íslandi
þegar þar hafa verið hópslysaæfingar.
Hlutverk hennar er að fylgjast með
ferli, forgangsröðun og aðbúnaði
slasaðra. Hún tekur einnig þátt í gerð
aðgerðaráætlunar heilbrigðisstarfsmanna
í flugslysaáætlunum. Út úr þessum
æfingum hefur meðal annars komið
14
Tímarit hjúkrunarfræöinga - 1. tbl. 84. árg. 2008