Fréttablaðið - 09.12.2017, Síða 39

Framhald á síðu 2 ➛
L AU G A R DAG U R 9 . d e s e m b e r 2 0 1 7
Skilyrðislaus vinátta, traust og væntumþykja mynduðust á milli þessara ungu kvenna í sjálfshjálparhópi Stígamóta. Frá vinstri eru Árdís, Elísa, Viktoría Dögg og Elín Hulda. MYNDiR/ERNiR
Stígamót
Spegla sig í lífsreynslu hinna
samkennd, trúnaður og sjálfsstyrking eru rauði þráðurinn í sjálfshjálparhópum stígamóta. Hér
er rætt við fjórar ungar konur sem bundnar eru órjúfanlegu trausti og vinaböndum eftir að hafa
unnið saman í sjálfshjálparhópi í kjölfar kynferðisofbeldis. ➛2
Ég áttaði mig loks almennilega á að ég er ekki ein að ganga í gegnum þetta helvíti,“ segir
Viktoría Dögg Ragnarsdóttir,
yngst í einum af sjálfshjálpar-
hópum Stígamóta. Traustið og
skilningurinn hafi reynst henni
dýrmætt veganesti.
„Í hópnum vorum við allar á
sama stað og höfðum skilning á
hvernig það er að reyna að leita
ráða hjá þeim sem ekki hafa lent
í kynferðisofbeldi. Því skipti
sköpum að heyra sögur frá hinum
stelpunum og finna að maður var
ekki einn,“ segir Viktoría sem fann
sig eins og litla systur í hópi góðra
systra í sjálfshjálparhópnum.
„Skilyrðislaus vináttan sem
myndaðist er ómetanleg og
traustið og væntumþykjan hefur
verið mér rosalega hjálpleg. Mér
líður eins og þær hinar séu stóru
systur mínar sem passa upp á mig,
sama hvað á bjátar í lífinu.“
Viktoría er að tala um Árdísi
Leifsdóttur, Elínu Huldu Harðar-
dóttur, Elísu Elínardóttur og Elsu
Dögg Lárusdóttur sem deilt hafa
með henni sárri reynslu af kyn-
ferðisofbeldi.
Þær kynntust í sjálfshjálparhópi
sem eru mikilvægir í starfsemi
Stígamóta. Í þeim koma brota-
þolar saman til að sækja sér styrk
til að takast á við vandamál sem
rekja má til afleiðinga kyn-
ferðisofbeldis. Með þátttöku í
hópastarfi er einangrun rofin og
þátttakendur veita hver öðrum
stuðning. Samkennd og trún-
aður ríkir í samskiptum, en rauði
þráðurinn er sjálfsstyrking.
„Samstaðan og samlíðanin
fannst mér mikilvægust í sjálfs-
hjálparhópnum,“ segir Árdís. „Þótt
reynsla okkar væri ekki nákvæm-
lega eins voru afleiðingarnar þær
sömu. Því var mikilsvert að finna
að maður væri ekki einn. Þegar
maður svo leggur öll spilin á borð-
ið fyrir framan stelpur sem áður
voru manni ókunnugar myndast
ósjálfrátt órjúfanleg tengsl.“
Nú eru þrjú ár liðin síðan
hópurinn kom saman en tengslin
eru enn til staðar og verða það
alltaf, að mati Árdísar.
„Í hópnum gat ég loks losað
mig við mikla skömm sem ég
hafði kljáðst við. Það var mjög
frelsandi að finna að maður er
ekki einn um að finnast maður
vera afbrigðilegur og ógeðslegur,
og saman gátum við losað okkur
við skömmina sem var alls ekki
okkar,“ segir Árdís.
Elísa Elínardóttir tekur í sama
streng. „Í hópnum þurftum við
aldrei að fela tilfinningar okkar
eða setja upp grímu. Fyrir mig var
þýðingarmikið að enginn dæmdi
neinn. Við unnum úr okkar
reynslu saman sem einstaklingar
og höfðum ólíkar aðferðir við að
lifa við þetta fyrst um sinn. Einnig
fannst mér trúnaðurinn skipta
mjög miklu og að læra að treysta
upp á nýtt.“
Erfitt að opna sig og gráta
Hver og einn einasti tími í sjálfs-
hjálparhópnum var erfiður, að
sögn Elínar Huldu Harðardóttur.
„Það er ofboðslega erfitt að
vinna með áföll sín í hverri
einustu viku. Að grafa upp það
sem maður hefur verið að reyna

0
9
-1
2
-2
0
1
7
0
4
:0
3
F
B
1
2
8
s
_
P
0
9
0
K
.p
1
.p
d
f
F
B
1
2
8
s
_
P
0
8
7
K
.p
1
.p
d
f
F
B
1
2
8
s
_
P
0
3
9
K
.p
1
.p
d
f
F
B
1
2
8
s
_
P
0
4
2
K
.p
1
.p
d
f
A
u
to
m
a
tio
n
P
la
te
re
m
a
k
e
: 1
E
7
0
-A
7
1
C
1
E
7
0
-A
5
E
0
1
E
7
0
-A
4
A
4
1
E
7
0
-A
3
6
8
2
7
5
X
4
0
0
.0
0
1
7
A

F
B
1
2
8
s
_
8
_
1
2
_
2
0
1
7
C
M
Y
K