Víkurfréttir - 22.12.2003, Qupperneq 45

Hún amma mín varð átt-ræð 24. nóvember ogeins og allar aðrar kon-
ur sem fagna áttræðisafmæli
vildi hún endilega að fjölskyld-
an kæmi saman og ætti góðan
dag. Ólíkt flestum öðrum kon-
um sem kjósa að fagna áttræð-
isafmæli sínu á hefðbundinn
hátt heima í faðmi fjölskyld-
unnar, átti amma gamlan
draum sem hún vildi láta ræt-
ast. Hún vildi nefnilega fagna
þessum tímamótum í lífi sínu á
Old Trafford í Manchester!
Já, augnabrýr mínar lyftust alveg
jafn hátt og þínar væntanlega
núna þegar hún amma sagði mér
þetta. Ég vissi að hún væri dálítill
aðdáandi. Ég vissi að hún átti lít-
inn Manchester United bangsa
og ég vissi að hún horfði yfirleitt
á leikina í sjónvarpinu, en ég
vissi ekki að hún væri Manchest-
er United Fan no. 1. Og þar sem
hún vissi einnig að þetta væri dá-
lítill dýr pakki fyrir suma og að
ekki myndu allir komast ákvað
sú gamla bara að bjóða þeim sem
vildu koma út með sér. Það end-
aði með því að við vorum ellefu í
hópnum, níu á Íslandi og frændi
minn Jón Þór Karlsson og kona
hans Tonya Karlsson komu frá
Bandaríkjunum. Í hópnum voru
því: ein amma; Árnína Jónsdótt-
ir, þrjú börn: Jón Valdimarsson,
Margrét Lilja Valdimarsdóttir og
Erna Valdís Valdimarsdóttir, þrjú
barnabörn: Jón Þór Karlsson,
Hermann Karlsson og Tinna
Karen Gunnarsdóttir og fjórir
makar: María Loftsdóttir, Karl
Hermannsson, Tonya Karlsson
og Bjarnfríður Bjarnadóttir.
Ég og amma byrjuðum að skipu-
leggja þessa ferð í sumar. Amma
komst að því að allir kæmust út
seinustu helgina í október og að
Manchester United átti einmitt
heimaleik þá helgi gegn Fulham.
Dásamlegt. Þá byrjaði ballið. Ég
hringdi út um allan bæ og skoð-
aði hvernig best væri að fara að
og á endanum ákvað ég að not-
færa mér íþróttadeild Úrvals/ Út-
sýnar. Lúðvík Arnarson hjá ÚÚ
reddaði okkur miðum á leikinn,
gistingu á Britannia hótelinu í
Manchester og flugi til og frá
London. Það voru nokkrar
vangaveltur um hvernig við ætt-
um að komast til og frá
Manchester og London. Í boði
voru: lestir, bílaleigubílar, rútur
og flugvélar. Það sem kom mér
mest á óvart var að þægilegasta
og auðveldasta leiðin var einnig
sú ódýrasta. Ég fann flug með
BMI fram og tilbaka fyrir 40
pund á mann, á meðan lestarferð-
irnar voru komnar uppí 90 pund
á mann. Loksins var komið að
því. 24. október leit dagsins ljós
og héldum við níu saman með
bros á vör á leið til Manchester
Við lögðum af stað frá Íslandi kl.
7:45 og vorum komin til
Manchester kl. 16:00 á staðar-
tíma. Britannia hótelið kom mér
á allsvakalega á óvart. Ég var ný-
búin að vera í 3ja vikna ferð í
Bandaríkjunum í september og
gisti þá á hótelum eins og Holi-
day Inn og Ramada Inn.
Britannia hótelið var því dásam-
leg tilbreyting. Það er í stórri og
gamalli byggingu í miðbænum
og innréttingin minnti mig á
Titanic; stór og mikil „grand
staircase“ er það sem maður sér
fyrst þegar maður stígur inn og
svo auðvitað stóra ljósakrónan
sem myndi fylla út heilan Eim-
skips gám.
Föstudagskvöldið kom og fór
með stæl, þar sem grískur matur
(Bouzouki By Night hét staður-
inn), magadans og rauðvíns-
flaska stóðu upp úr. En svo var
komið að því, laugardagur, leik-
dagur, ManUtd-dagur, jei! Það
var ákveðið að hittast á hótelinu
kl 13 og taka Metrorailið á leik-
inn. Og auðvitað voru flestir í
rauðu, ég í treyjunni minni,
amma með rauða húfu og Man.
Utd. trefill og jafnvel Arsenal að-
dáandinn sjálfur, hann Hemmi
frændi, var mættur með Man.
Utd. húfu. Ég, amma og Kalli
frændi fengum bestu sætin (þar
sem að við vorum einu „alvöru“
United aðdáendurnir). Sátum fyr-
ir miðju í sætaröð 6 á norðurend-
anum. Ég var svo spennt, ég gat
varla setið kyrr. Ég gat næstum
því séð grasið vaxa við vorum
það nálægt. En svo byrjuðu
hörmungarnar. Ég efast um að ég
þurfi að segja mikið um þennan
leik. Segjum bara að Fulham hafi
spilað vel og Roy Keane hafi
verið sárlega saknað. (Sigh) Ég,
amma og Kalli kynntumst alvöru
enskri fótboltabullu á leiknum
sem var ekki alveg beint sáttur
við frammistöðu United manna.
„Get a fucking move on you
fucking wankers. What the fuck
do you think you are fucking
doing on the fucking pitch you
fucking pancy...fucking Ron-
aldo.“ Og svona hélt hann áfram
í 90 mínútur. Hann stoppaði
reyndar í eina mínútu til að fagna
jöfnunarmarki Forlans, en byrj-
aði svo strax aftur í seinni hálf-
leik. Okkur ömmu fannst þetta
alveg frábært og vorum hlæjandi
hægri vinstri allan leikinn, inná
milli hrikalegra vonbrigða, auð-
vitað.
En fyrir utan leikinn sjálfan var
þessi ferð frábær. Við eyddum
sunnudeginum í að versla og
fengum okkur kínverskan mat
um kvöldið, þar sem China Town
var handan við hornið. Á mánu-
daginn náðum við báðum vélum
heim, fengum öll sæti (naum-
lega) í yfirbókaðri vél Icelandair
og aðeins ein taska týndist á leið-
inni.
Tinna Karen Gunnarsdóttir,
barnabarn Árnínu
VÍKURFRÉTTIR I 52. TÖLUBLAÐ I MÁNUDAGURINN 22. DESEMBER 2003 VÍKURFRÉTTIR - JÓLABLAÐ II 45
Draumurinn
Á leiðinni á Old Trafford: María Loftsdóttir, Karl Hermannsson, Jón
Valdimarsson (blá úlpa), Tonya Karlsson (í bakgrunni), Árnína Jónsdóttir
og Tinna Karen Gunnarsdóttir
Man.Utd. Fan no. 1 Árnína Jónsdóttir
hennar ömmu
Jolablad II - 64 sidur pdf 20.12.2003 1:53 Page 45