Morgunblaðið - 09.08.2017, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 9. ÁGÚST 2017
✝ Erla SchevingThorsteinsson
fæddist í Reykjavík
2. mars 1936. Hún
lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Seljahlíð 30. júlí
2017.
Foreldrar henn-
ar voru Magnús
Scheving Thor-
steinsson forstjóri
og Laura Gunn-
arsdóttir Havstein húsmóðir.
Auk Erlu eignuðust þau Davíð
Scheving Thorsteinsson, f. 1931,
Gyðu Bergs, f. 1931, og Gunnar
Magnús Scheving Thor-
steinsson, f. 1945. Fyrir átti fað-
ir Erlu Hilmar Foss, sem fæddur
var 1920. Magnús faðir Erlu
árið 2003 eftir langvinn veik-
indi.
Barnabörnin eru átta: Erla
María, Tinna Empera, Íris Lóa,
Sigurbergur, Ólöf Sunna, Krist-
ófer Máni, Erla María, Emma
Elísa og langömmubarnið er
Fálki litli Gnarr Frostason.
Erla ólst upp á Laufásvegi 62
í Reykjavík og lauk gagnfræða-
prófi frá Gagnfræðaskóla Aust-
urbæjar. Hún gekk síðar í hús-
mæðraskóla í Sviss, London og
Boston. Erla hóf búskaparár sín
í Álfheimum en fjölskyldan bjó
síðan um skeið á Tómasarhaga
áður en hún sló sér niður í
Brekkugerði árið 1974.
Erla var lengst af heimavinn-
andi.Hún tók einnig virkan þátt
í starfsemi líknarfélaga og vann
lengi í þágu Kvenfélags Hrings-
ins og hjá Rauða krossinum.
Erla sinnti einnig ömmu-
hlutverkinu af ástúð og elju.
Útför Erlu fer fram frá Selja-
kirkju í dag, 9. ágúst 2017,
klukkan 15.
kvæntist seinni
konu sinni, Sigríði
Briem Thor-
steinsson, árið
1953.
Ung giftist Erla
Ólafi Hersi Páls-
syni flugstjóra. Þau
slitu samvistir árið
1984. Erla og Ólaf-
ur eignuðust fjögur
börn: 1) Magnús,
framkvæmda-
stjóra, f. 1958, kvæntur Dýrleifu
Örnu Guðmundsdóttur verk-
fræðingi, f. 1966. 2) Sigríði, ljós-
myndara, f. 1960. 3) Þórhildi
Lilju, lögfræðing, f. 1967, gift
Jóni Pálma Guðmundssyni við-
skiptafræðingi, f. 1961. 4) Ólaf
Pál, stúdent, f. 1974. Hann lést
Stórt skarð myndast innra
með mér þegar ég kveð móður
mína eftir langa þrautagöngu
veikinda, ég sakna hennar. Ég
hélt að ég væri undir þetta búin,
af því að við ræddum oft um
dauðann, sem er óumflýjanlegur
hluti af ævi hvers manns. Hún
þráði hvíldina, að vera laus við
verkina sem felldu lífsfjaðrir
hennar síðustu árin.
Mamma var lánsöm að fæðast
inn í fjölskyldu sem var elsk að
listum, enda var hún einstakur
fagurkeri. Við grínuðumst oft
með það að mamma hefði ekki
fæðst með silfurskeið í munni,
heldur heila skúffu af pússuðum
silfurskeiðum. Afi og amma voru
listunnendur og studdu helstu
listamenn þjóðarinnar. Verk
þeirra prýddu veggi heimilisins
og sumar af mínum bestu minn-
ingum tengjast því að ráfa her-
bergi úr herbergi sem full voru af
ótrúlegum munum og málverk-
um. Þessi reynsla var fyrsta upp-
lifun mín af fagurlistum. Á þessu
heimili ólst móðir mín upp. Þrátt
fyrir mikla ást, blíðu og allsnægt-
ir, varð mamma fyrir þeim harmi
að missa móður sína aðeins 14
ára og markaði það líf hennar,
birtist í ótta hennar við að vera
ein. Mamma sagði stundum að
hún gæti ekki hugsað sér að vera
gift sjómanni því fjarverurnar
yrðu henni óbærilegar. Pabbi var
flugmaður og í þá daga var starf
flugmannsins lítið öðruvísi en
sjómannsins, fjarveran mikil.
Það reyndist mömmu erfitt. Hún
þráði fjölskyldu en var oft ein
með okkur systkinin. Fríðindi
fylgdu þó því að vera gift flug-
manni og við ferðuðumst mikið.
Hún naut þess að ferðast og var í
essinu sínu þegar hún sagði okk-
ur endalausar sögur af staðar-
háttum, öðrum löndum og menn-
ingu þjóða. Mamma var mikil
draumórakona og það er eigin-
leiki sem hún arfleiddi mig að.
Hún studdi mig ávallt í að ná því
markmiði sem ég vildi í lífinu. Að
geta bognað en ekki brotnað.
Hún hjálpaði mér að finna vinnu í
útlöndum sumarið sem ég var 14
ára, leyfði mér að fara, síma-
lausri, til Mexíkó, rétt rúmlega
tvítugri. Hún stóð sem klettur
við hlið mér þegar ég hélt út til
náms í Kaliforníu 25 ára gömul.
Það var svo fallegt við hana. Hún
hafði kjarkinn til að gefa mér
frelsi, nokkuð sem ég hef vonandi
líka gefið dætrum mínum. Eitt af
því fallegasta við mömmu var
gjafmildi hennar og umhyggju-
semi. Hún hafði stærsta hjarta
sem ég veit um, mátti ekkert
aumt sjá og var stöðugt að hugsa
um hvernig hún gæti glatt og létt
undir með öðrum. Það ólst hún
upp við í foreldrahúsum.
Mamma var stór hluti af upp-
eldi Erlu Hlínar og Tinnu enda
viðstödd fæðingu þeirra beggja.
Hún reyndist þeim einstök amma
og að mörgu leyti var hún hinn
aðilinn í uppeldinu. Elskaði þær
skilyrðislaust, gaf þeim tíma og
það er dýrmætt. Eftir að þær
urðu eldri vildi hún vita allt um
þær og þreyttist aldrei á að segja
stolt frá ævintýrum þeirra. Tinna
í New York, Erla Hlín og Frosti,
sem kom svo sterkur inn í líf
Erlu, og svo prinsinn hann Fálki.
Við skoðuðum snöppin þeirra,
Facebookið og endalausar mynd-
ir. Mamma vildi sjá allt og vita
allt um stelpurnar sínar. Þar lá
framtíðin og fegurðin.
Ég er ótrúlega þakklát fyrir
þessar stundir síðustu ár. Þær
voru ófáar eftir að hún flutti í
Seljahlíð. Án hennar hefði ég
ekki náð að láta drauma mína
rætast.
Eða eins og Shakespeare orð-
aði svo fallega: „Ævin stutta er
umkringd svefni.“
Elsku mamma, sofðu, ástin
mín.
Meira: mbl.is/minningar
Sigríður Ólafsdóttir.
Elskuleg tengdamóðir mín,
Erla Scheving Thorsteinsson,
hefur nú kvatt þennan heim södd
lífdaga. Kynni mín af Erlu hófust
fyrir rúmum 20 árum þegar ég
kynntist Þórhildi dóttur hennar
og eiginkonu minni, sem reyndist
vera mitt mesta lán í lífinu og
fyrir það verð ég Erlu ævinlega
þakklátur.
Það var ekki komið að tómum
kofanum hjá Erlu fremur en hjá
dóttur hennar. Sífellt komu upp
atvik í samskiptum við hana
ásamt endalausum sögum af lífs-
hlaupi hennar sem auðgaði líf
mitt og og allra nærstaddra. All-
ar þessar frásagnir af Erlu væru
sjálfsagt efni í heila bók sem án
alls vafa myndi verða metsölu-
bók. Það skipti líka máli að Erla
tók sig ekki hátíðlega og hafði
jafngaman af þessu og við hin og
skipti það ekki máli hvort um var
að ræða óheppni, hrekki, mistök
eða „rugluna“ sem var fylgifiskur
svæfinga.
Erla tók mér strax opnum
örmum og sagði mér gjarnan að
ég væri uppáhaldstengdasonur
hennar og skipti þá ekki máli
hvort ég var sá eini eða ekki.
Erla var einstök amma, líf henn-
ar snerist að stórum hluta um
barnabörnin meðan heilsan
leyfði. Hún varði miklum tíma
með þeim og gaf þeim endalaus-
an tíma og tækifærisgjafir auk
þess sem hún lagði mikla alúð í
afmælis- og jólagjafir allra. Jólin
hjá Erlu byrjuðu alltaf í janúar
með undirbúningi pakkadaga-
talsins þar sem hvert barnabarn
fékk 24 jólagjafir í desember auk
pakkans á aðfangadagskvöld.
Þessir jólapakkar voru allir sér-
staklega skreyttir og þegar
barnabörnunum fjölgaði og verk-
efnið stækkaði þá voru bara
börnin virkjuð í að hjálpa til og
það var ekki síður spennandi en
að fá jólagjafirnar.
Þó að ytri aðstæður hafi
breyst í lífi Erlu hin síðari ár þá
var í raun aðdáunarvert hvað
henni tókst að bjarga sér og vera
áfram hin eina sanna Erla Schev-
ing Thorsteinsson. Hún hafði
einstaka hæfileika til að aðlagast
aðstæðum og ekki síður að að-
laga aðstæður að sér þar sem
slíkt var mögulegt. Stundum
reyndi þetta á nærstadda en allt-
af tókst Erlu að lenda hlutunum
á einhvern hátt í sátt við alla.
Án alls vafa var stærsta áfallið
í lífi Erlu að missa Óla Pál, son
sinn og markaði það djúp spor í
líf hennar. Heilsuleysi síðustu
ára var jafnframt erfitt og oftar
en einu sinni héldum við að hún
væri að yfirgefa okkur en hún
hafði fleiri en eitt líf. Að lokum
ákvað hún að nú væri nóg komið
af spítalavist og lyfjagjöf og
tímabært að halda heim.
Ég er óendanlega þakklátur
fyrir tengdamömmu mína og
dýrmæt minning um yndislega
móður og ömmu mun lifa með
okkur öllum um ókomna tíð.
Jón Pálmi Guðmundsson.
Þegar Erla fæddist vorum við
nýflutt í nýja húsið okkar við
Laufásveginn.
Fjölskyldan var stór, mamma
og pabbi, Gyða systir, amma og
tveir táningar, systur mömmu,
Gunna og Sis og ég nýorðinn sex
ára.
Umhverfið, sem Erla ólst upp
í, var bæði barnvænt og bráð-
skemmtilegt, stórt fjós á Njarð-
argötunni og gríðarstórt leik-
svæði, óbyggðir móar, sem
teygðu sig allt niður í mýrina þar
sem nokkrum árum seinna var
byggður flugvöllur.
Eins og nærri má geta kapp-
kostuðu allir heimilismenn að ná
hylli Erlu þegar hún var lítið
barn, þar með talin afi og amma í
Þingholtunum.
Ekki virtist það stíga henni til
höfuðs, því aldrei minnist ég þess
að þurft hafi að siða hana til
vegna ofdekurs.
Erla var ekki vel hraust sem
barn og Fleming ekki búinn að
finna upp pensilín en þá var
tvennt, sem talið var geta orðið
til hjálpar Erlu:
Nálægð bæði við sjó og fjöll og
dagleg sjóböð. Til að uppfylla
þessi skilyrði var keyptur lítill
sumarbústaður við Leirvogsá,
sem var skírður Perluhvammur
og var nálægt bæði Esjunni og
sjónum.
Pabbi fór á hverjum degi niður
að innsiglingunni að höfninni
vopnaður stórum málmklæddum
glerkút með áfastri öflugri og
langri logglínu. Kastaði hann
glerkútnum svo langt sem hann
mátti út í Viðeyjarsund og var
Erla síðan böðuð úr sjónum, sem
þannig fékkst. Eftir þetta dafn-
aði Erla vel.
Mamma okkar dó eftir lang-
varandi veikindi þegar Erla var
táningur og sem nærri má geta
fór erfiður tími í hönd.
Það var því mikið gæfuspor
þegar pabbi giftist ömmu Sigríði
nokkrum árum síðar.
Amma Sigríður gekk bæði
Erlu og Gunnari Magnúsi í móð-
ur stað, enda skírðu þau bæði
dætur sínar Sigríði.
Erlu var eðlislægt að þykja
vænt um fólk og var hún gædd
þeim fágæta hæfileika að laða
fólk að sér með hlýju sinni.
Tengsl hennar við barnabörnin
voru svo innileg að af bar og
þeim öllum til mikillar blessunar.
Frásagnarhæfileikar Erlu
voru einstakir.
Hún sá gjarnan skoplegu hlið-
arnar á hverju máli og var hver
frásögn hennar bæði vel flutt,
fyndin og skrautleg, enda hreif
hún alla, sem á hlýddu, með sér.
Mér finnst það lýsa henni syst-
ur minni vel þegar hún var að
kaupa jólagjafir fyrir síðustu jól,
ein síns liðs í miðbænum í hjóla-
stól og þurfti að komast upp á
Laugaveg. Til að komast upp
Bankastrætið kallaði hún í
nokkra stráka, sem hún sá og bað
þá um að ýta sér upp brekkuna,
sem þeir gerðu með bros á vör.
Má segja að systir mín hafi
verið mater familiae, kjarninn,
sem fylgdist vel með velferð fjöl-
skyldunnar og ef ég þurfti að fá
fréttir af einhverjum mér ná-
komnum innan fjölskyldunnar
leitaði ég til Erlu og þá stóð aldr-
ei á svari.
Erla varð fyrir þungum áföll-
um í lífi sínu, sonarmissi og skiln-
aði við eiginmanninn, en allt bar
hún með reisn.
Segja má að Erla systir mín
hafi verið það, sem hún gaf af
sér, og því var hún svo elskuð
sem hún var.
Ég mun sakna hennar en þó er
huggun í því fólgin að vita að vel
var tekið á móti henni þegar hún
kom yfir móðuna miklu af þeim,
sem biðu hennar þar.
Blessuð sé minning Erlu syst-
ur minnar.
Davíð.
Erla systir er látin, þessi
elskulega systir mín, sem alltaf
vildi öllum vel og var ætíð tilbúin
að rétta öðrum hjálparhönd-
.Minningarnar streyma fram, að-
eins góðar minningar um hana
Erlu systur, sem var sannkall-
aður gleðigjafi hvar sem hún var
og hvert sem hún fór.
Erla systir, eins og ég kallaði
hana alltaf, ekki bara Erla heldur
Erla systir, var yndisleg kona,
lífsglöð og blíð, síkát og skemmti-
leg og alltaf tilbúin að hjálpa öðr-
um.
Erla systir hafði lag á að töfra
fram það besta í okkur öllum og
öllu því sem hún kom nálægt.
Erla systir hafði svo góða
nærveru að í návist hennar varð
glaðværðin ætíð í fyrirrúmi og
þannig mun ég minnast hennar
með þakklæti.
Það voru forréttindi að eiga
slíka systur.
Ein starfsstúlkan í Seljahlíð,
þar sem Erla systir átti heima
síðustu árin, sagði að Erla systir
væri fyrirmynd sín í lífinu fyrir
það hvernig hún væri, hvernig
hún tæki á erfiðleikum og hvern-
ig hún kæmi fram við aðra.
Síðustu árin var Erla systir
bundin við hjólastól en hún lét
það ekki aftra sér að skjótast í
Kringluna eða á Laugaveginn að
kaupa jólagjafir eða afmælisgjaf-
ir handa barnabörnunum sínum
og eina barnabarnabarninu.
Erla systir var ekki í rafknún-
um hjólastól en hún lét það ekki
stoppa sig heldur fékk hjálp frá
þeim sem næstur stóð að færa
sig milli búða eða yfir Laugaveg-
inn.
Erla systir gafst aldrei upp,
hún gerði það sem hún ætlaði sér
alla tíð.
Erla systir gekk í gegnum þá
skelfilegu lífsreynslu að jarðsetja
son sinn, hann Óla Pál, þegar
hann lést úr heilaæxli aðeins 29
ára gamall. Það var átakanlegt
fyrir okkur öll, sem þótti svo
undurvænt um þennan blíða og
góða dreng, að sjá angistina hjá
Erlu systur. Sorgin var yfir-
þyrmandi og tómleikinn óendan-
legur.
Erla systir bognaði en bugað-
ist ekki, hún varð aftur sá gleði-
gjafi sem hún hafði alltaf verið.
Vertu sæl elskulega Erla syst-
ir mín góða og takk fyrir allt sem
þú varst mér og fjölskyldu minni
alla tíð.
Nú eruð þið Óli Páll saman á
ný.
Gunnar Magnús.
Við fráfall Erlu föðursystur
okkar leitar hugurinn til baka –
til þess tíma er við vorum ham-
ingjusöm og áhyggjulaus börn.
Sólbjartir hamingjuríkir dagar í
Perluhvammi og Dalakofanum,
sumarbústöðum föðurfjölskyldu
okkar, lifna og lýsa á ný. Þar var
glatt á hjalla og margir úr fjöl-
skyldunni samankomnir í dásam-
legri náttúrufegurð.
Þar var Erla – ung falleg kona,
móðir með lítil börn. Sterkasta
minningin um hana er hversu
blíð og góð hún alltaf var við okk-
ur. En svo dró ský fyrir sólu í lífi
okkar við fráfall mömmu okkar.
Þá skipti miklu hversu margir
lögðu sig fram um að auðsýna
okkur umhyggju og gera okkur
lífið auðveldara. Erla var svo
sannarlega ein af þeim.
Erla var góð manneskja, fynd-
in, hlý, og skemmtileg, sem lét
sér annt um fólk. Þegar við elt-
umst og stofnuðum okkar eigin
fjölskyldur hittum við Erlu
sjaldnar – en elskulegheit hennar
og kærleiki í okkar garð var allt-
af hinn sami. Hún fylgdist með
okkur og stækkandi fjölskyldum
okkar af áhuga og bar velferð
okkar fyrir brjósti eins og hún
hafði alltaf gert frá því að við vor-
um lítil. Við erum lánsöm að hafa
átt Erlu að og við leiðarlok er því
þakklæti okkur ofarlega í huga.
Hugur okkar er hjá börnum,
barnabörnum, langömmubarni
og tengdabörnum Erlu, sem sjá á
eftir umhyggjusamri og einstakri
mömmu og ömmu. Við treystum
því að við hittum elsku Erlu aftur
á sólbjörtum hamingjuríkum
degi þegar jarðlífið er að baki.
Guð blessi minningu Erlu föður-
systur okkar.
Laura, Hrund og Jón.
Nú, þegar Erla frænka hefur
kvatt þetta líf, og hún er nú með
yngsta barni sínu, þessum ljúfa
dreng Óla Páli, langar mig til að
minnast hennar í nokkrum orð-
um því að Erla, sem hefur fylgt
mér alla ævi, var sannkölluð eð-
almanneskja. Því hafa magrar
góðar minningar runnið í gegn-
um hugann seinustu daga.
Mér er minnisstætt hvernig
Erla hjálpaði mér óvart er ég
vann í verksmiðju á unglingsár-
unum, þar sem mér, ásamt fleira
ungu fólki, fannst eldra fólkið
skipa okkur fullmikið fyrir og
aldrei taka tillit til þess sem okk-
ur fannst.
Þegar ein konan þarna komst
hins vegar að því að ég var
frændi Erlu þá breyttist allt við-
mótið því að allir þekktu Erlu
frænku og öllum þótti vænt um
hana. Ég fékk allt í einu lengri
kaffitíma, fólk byrjaði að tala við
mig og ég fékk meira að segja
stundum að fljóta með í VIP-há-
degismat, þ.e.a.s. á veitingastað í
stað mötuneytisins.
Mér er einnig minnisstætt
hversu Erla hafði gaman af
bröndurum mínum er ég var lítill
krakki og ég var gersamlega að
rifna úr stolti þegar hún bað mig
um að taka upp á kassettur
brandara, sem hún svo gæti
hlustað á þegar hún vildi. Það
voru ófáar kassetturnar sem ég
tók upp á og alltaf var hún jafn
þakklát og glöð og sagði mig vera
fyndnasta mann sem hún þekkti.
Aðrir voru hins vegar ekki
ekki jafn smekkvísir, a.m.k. man
ég ekki eftir öðrum ættingjum,
sem báðu um upptökur frá mér,
þrátt fyrir ítrekaðar tilraunir
mínar, mér til mikillar undrunar.
Ekki má gleyma hinu stór-
fenglega myndbandasafni sem
geymt var í Brekkugerðinu, en
það var á þessum tíma örugglega
eitt stærsta video-safn í einka-
eigu með öllum bestu myndunum
og þáttunum. Það voru ófáar
spólurnar sem við á Grundó
fengum lánaðar, þvílíkt eðalefni.
Þegar ég heimsótti hana í síð-
asta skiptið þá ræddum við lengi
um allt milli himins og jarðar
enda margt sem Erla vissi og
mundi og hún hafði svo sannar-
lega gengið í gegnum margt á
lífsleiðinni.
Það sem Erla kenndi mér hvað
best var að velja mína bardaga
vel, því að flestir bardagar eru
tilgangslausir ef þeir bæta ekki
mannlífið eða sjáfan þig.
En umfram allt þá kenndi
Erla mér að það sem mestu
skiptir í raun og veru er að um-
kringja þig af fólki sem þér þykir
vænt um, hlúa að því og vera til
staðar fyrir það ef eitthvað bját-
aði á.
Erla lifði fyrir börnin sín og
barnabörnin og barnabarnabarn-
ið og aldrei heyrði ég hana hall-
mæla nokkrum manni á lífsleið-
inni.
Erla var góð á alla vegu, hún
gaf mikið af sér og var elskuð af
öllum sem hana þekktu.
Þó að það hryggi mig mikið að
hún hafi kvatt okkur þá sam-
gleðst ég henni að hitta nú aftur
hann Óla Pál sinn, sem vafalaust
er með derhúfuna sína og heyrn-
artólin hlustandi á U2, bíðandi
skælbrosandi eftir mömmu sinni
ganga inn um dyr himnaríkis.
Erla og Óli Páll bjuggu saman
alla tíð og núna búa þau saman á
nýjan leik og það gleður hjarta
mitt að vita af þeim saman á ný.
Þú manst að knúsa hann Óla
Pál frá mér Erla mín, hafið þið
það gott og takk fyrir samfylgd-
ina.
Þinn vinur og frændi,
Björn.
Komið er að leiðarlokum. Nú
kveðjum við elskulega vinkonu,
Erlu Scheving Thorsteinsson,
eftir áratuga samferð. Það er
ekki sjálfgefið að eiga vináttu allt
frá uppvaxtarárum til efri ára.
Sú vinátta skapar sérstakan sess
á lífsferlinum, að vera samferða,
bæði í gleð og sorg, eins og lífið
gengur út á. Vinátta okkar fólst
ekki eingöngu í að hafa gaman
saman, við leystum verkefni lífs-
Erla Scheving
Thorsteinsson