Morgunblaðið - 29.08.2017, Blaðsíða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 29. ÁGÚST 2017
✝ Ingólfur fædd-ist í Reykjavík
1. apríl 1952. Hann
lést á Landspít-
alanum í Fossvogi
17. ágúst 2017.
Foreldrar hans
voru Margrét
Kristjánsdóttir, f.
11. júní 1930, d.
12. ágúst 2009, og
Haukur Guð-
mundsson, f. 20.
apríl 1921, d. 16. nóvember
1991. Stjúpfaðir Ingólfs var
Sæmundur Jóhannsson, f. 4.
nóvember 1924, d. 12. janúar
2008.
Ingólfur átti sex systkini.
Sammæðra: Kjartan Sæmunds-
son, f. 1957, Ásta Kristín Sæ-
mundsdóttir Norrman, f. 1959,
maki Tommie Norrman, Guð-
rún Sæmundsdóttir, f. 1962,
maki Kjartan Birg-
isson. Samfeðra
systkini eru: Gunn-
ar Hauksson, f.
1955, maki Guðrún
Ingimarsdóttir,
Ingibjörg Hauks-
dóttir, f. 1957, og
Birgir Kristbjörn
Hauksson, f. 1962,
maki Sóley Er-
lendsdóttir.
Ingólfur ólst að
mestu upp á Reykjavíkursvæð-
inu, en var nokkur ár í sveit á
Laugalandi í Reykhólasveit.
Síðustu 14 ár bjó hann í íbúa-
kjarnanum Þorláksgeisla 70.
Hann vann á hæfingarstöðinni
á Dalvegi og var í tónlistar-
námi í Fjölmennt.
Útför Ingólfs fer fram frá
bænahúsi Fossvogskirkju í dag,
29. ágúst 2017, klukkan 13.
Þegar Ingó fæddist fyrir 65 ár-
um var ekki mikla hjálp að fá í
samfélaginu. Mamma fékk þau
ráð að setja hann á stofnun og
gleyma honum. Það kom náttúr-
lega ekki til greina, því mamma
elskaði barnið sitt eins og aðrar
mæður. Hún varð þó að láta hann
frá sér í nokkra mánuði á meðan
hún vann sér inn fyrir saumavél.
Síðan gat hún framfleytt sér og
syni sínum með saumavinnu.
Lífið var erfitt með fatlað
barn. Samfélagið vildi loka þau
inni og stóð í vegi fyrir þeim sem
völdu aðra leið. Ingó mátti ekki
farið á róló, því sennilega mundi
hann smita hin börnin af ein-
hverfunni. Hann var þó ham-
ingjusamt barn. Hann og
mamma voru náin og lífið var
eins gott og það gat verið þó að
oft væri þröngt í búi.
Þegar Ingó óx úr grasi kom
samfélagið inn með fleiri hindr-
anir. Það var skólaskylda í land-
inu og yfirvöld kröfðust þess að
hann gengi í skóla eins og önnur
börn, þó svo að skólinn hefði ekki
úrræði til að taka við börnum
með sérþarfir eða gæti gætt ör-
yggis hans. Honum var strítt og
hin börnin voru vond við hann.
Þessi meðferð braut hann niður
og mamma sá ekki aðra leið en að
koma honum fyrir í sveit.
12 ára gamall gerðist Ingó
vinnumaður á Laugalandi í Reyk-
hólasveit. Það var góður tími.
Skólayfirvöld létu hann í friði.
Hann rak kýrnar og sá um
hænsnin. Hænurnar voru hans
uppáhaldsdýr. Hann gaf þeim öll-
um nöfn, þekkti þær allar í sund-
ur. Á Laugalandi var lítil sund-
laug og þar lærði Ingó að synda.
Þar var gott fólk og honum leið
vel. Hjónin voru þó roskin og það
kom að því að flytja. Báðir for-
eldrar mínir voru í vinnu á daginn
svo Ingó varð að fara á stofnun.
Það hefur verið mikið skrifað
um Kópavogshælið undanfarið,
en ég vil taka það fram að starfs-
fólkið gerði flest eins vel og það
gat við mjög erfiðar aðstæður.
Samfélagið leit ekki á fatlaða sem
manneskjur. Fólk var lokað inni í
aðgerðarleysi og mönnunin var
nægileg til að sjá til að enginn
fari sér að voða. Það var erfitt að
sjá á eftir Ingó þangað inn. Ing-
ólfi hrakaði, hann hætti næstum
að tala og leið mjög illa. Hann var
vanur að sjá um púddurnar sínar
í sveitinni, rölta um eftir kúnum
og synda, en þarna var hann lok-
aður inni í aðgerðarleysi, oft með
mjög órólegum einstaklingum.
Mamma var drífandi félagsmað-
ur í Styrktarfélagi vangefinna.
Hún tók þátt í fjársöfnun til
byggingar sundlaugar við Kópa-
vogshælið og söfnuðumst við fjöl-
skyldur vistmanna saman um
helgar við byggingarvinnu.
Það kom þó að því að sam-
félagið gerði sér grein fyrir að
þroskaheftir voru líka fólk og að-
staða þeirra batnaði. Síðasti hluti
ævi Ingólfs hefur verið dásam-
legur. Hann hefur búið í Þorláks-
geisla, unnið á hæfingarstöðinni í
Dalbæ, stundað tónlistarnám og
notið frítímans með sumarbú-
staðarferðum, farið í utanlands-
ferðir, skroppið á barinn og feng-
ið sér bjór og gert annað sem
hefur gefið lífinu gildi.
Ingó hefur sett sitt mark á um-
hverfið. Hann á marga vini og
okkur systkinin sem syrgja hann.
Stóri bróðir minn er farinn og ég
sakna hans sárt. Minning hans
mun þó ætíð lifa í hjarta mínu.
Takk fyrir allt, Ingó.
Ásta Kristín (Liddý).
Í dag kveð ég kæran bróður.
Við áttum saman góðar samveru-
stundir og þá sérstaklega eftir að
hann flutti í sambýlið í Þorláks-
geislanum þar sem Magnús for-
stöðumaður og aðrir starfsmenn
lögðu sig alla fram við að skapa
íbúunum kærleiksríkt og gott
heimili. Þar var vel tekið á móti
okkur aðstandendum og það var
notalegt að sitja inni hjá Ingólfi
og hlusta með honum á tónlist.
Ingólfur var mjög tónelskur og
söng gjarnan með uppáhaldslög-
unum sínum og þótti okkur gam-
an að fara saman á jólaböll fatl-
aðra á Hilton hóteli til að dansa
og syngja saman.
Líf Ingólfs var oft erfitt og þá
sérstaklega þegar hann bjó á
Kópavogshæli, honum leið ekki
vel þar framan af og mér fannst
oft mjög erfitt að fara þangað,
sérstaklega þegar ég var barn og
unglingur. Hún er með ólíkindum
sú mannvonska sem þáverandi
forráðamenn Kópavogshælis
beittu vistmenn og fjölskyldur
þeirra á þessum árum en engin
önnur úrræði voru fyrir fjöl-
skyldur fatlaðra en þau að setja
ástvini sína á slíka stofnun.
Mamma reyndi að taka Ingólf
heim eins oft og hún gat og gerði
allt til að bæta aðbúnað hans, t.d.
með því að taka virkan þátt í for-
eldra- og vinastarfi Kópavogs-
hælis sem barðist fyrir bættri
umönnun og betri aðbúnaði íbú-
anna. Foreldra- og vinafélagið
beitti sér fyrir því að sundlaug
yrði byggð á lóðinni og komum
við fjölskyldurnar saman og
hjálpuðum til við byggingu henn-
ar. Sem betur fer batnaði aðbún-
aðurinn á Kópavogshæli verulega
þegar á leið og nýtt starfsfólk tók
við keflinu. Ingólfur flutti síðan í
sambýlið í Þorláksgeisla 70 þegar
því var komið á fót og þá breyttist
líf hans mikið til batnaðar og vil
ég þakka starfsfólkinu þar fyrir
hlýju og vináttu í garð Ingólfs og
okkar aðstandenda hans.
Guðrún Sæmundsdóttir.
Sofðu rótt, sofðu rótt,
nú er svartasta nótt.
Sjáðu sóleyjarvönd
geymdu’ hann sofandi í hönd.
Þú munt vakna með sól
Guð mun vitja um þitt ból.
Góða nótt, góða nótt,
vertu gott barn og hljótt.
Meðan yfir er húm
situr engill við rúm.
Sofðu vært, sofðu rótt
eigðu sælustu nótt.
(JS)
Kristjana frænka (Nanna).
Ingólfur Hauksson vinur minn
er látinn, hugsaði ég eftir hádegi
eftir skrítinn morgun á bráða-
móttökunni fimmtudaginn 17.
ágúst. Eftir allt sem gekk á spít-
alanum og þú, minn kæri Ingó, og
hjarta þitt gat ekki meira. Ég var
staðráðin í því að við færum sam-
an heim um kvöldið í Þorláks-
geislann þegar við brunuðum nið-
ur eftir á Landspítalann.
Þú fórst þína leið, minn kæri,
til þinna foreldra vil ég trúa, og
ég fór mína leið í Þorláksgeislann
án þín. Það var mér þungbært að
tilkynna vinum þínum þá fregn
að þú værir farinn yfir til regn-
bogalandsins þar sem ég vil trúa
að ekkert vont sé til og einnig að
þar sé frelsi til flugs og gangs.
Lífið er ekki sjálfgefið, lífið er
ekki bara dans. Lífið er gjöf sem
við verðum að virða og það er það
sem hann Ingó minn kenndi mér
á þessum árum þegar við kynnt-
umst.
Ingó þekki ég bara að góðu,
fallega brosinu, mjúku og góðu
höndunum hans og söngnum sem
við sungum á hverjum degi. Ég
þakka allar góðu stundirnar sam-
an, heima hjá þér í Þorláksgeisl-
anum, sumarbúðastaðarferðum
okkar þar sem þú hafðir mikið
gaman að því að hafa Inga Stein
minn litla með og þeim rúntum
sem við tókum saman einir eða
með Þóru vinkonu okkar. Einnig
minnist ég góðrar vináttu ykkar
Fríðu Rúnar minnar þar sem þú
horfðir blíðlega á hana og þið töl-
uðuð og sunguð saman. Þau
sakna þess að vita að enginn Ingó
sé nú til staðar í Þorláksgeislan-
um, þú varst einstakur vinur.
Þegar ég kom til starfa, og
auðvitað áður, var og er mér allt-
af í huga lífsgæði okkar allra í
samfélaginu og það að við getum
notið alls sem er í boði þrátt fyrir
ákveðnar hömlur sem getur fylgt
okkur. Það er mitt starf að
standa vörð um réttindi og lífs-
skilyrði einstaklinga sem ég
starfa með og vona ég svo sann-
arlega að ég hafi af öllum mínum
mætti hjálpað þér með að njóta
þess sem þú vildir, kæri vinur.
Í huga mér koma nú í dag
margar myndir upp, já göngu-
túrarnir okkar, litla þorrablótið
og þú með bjór í hendi sæll og
glaður. Afmælið þitt í apríl og þú
svo glaður með systkinum þínum
og okkur vinum og vandamönn-
um, það var góður dagur. Leik-
húsferðin okkar í maí þegar við
fórum á Mamma Mía og þú ljóm-
aðir og sagðir, gaman.
Kaffispjallið úti við og samver-
an okkar í sólinni á pallinum góða
við Þorláksgeislann og spurning-
in mín til þín: hver væri bestur og
fannst mér alltaf gaman að
spyrja þig minn kæri og svaraði
þú, Ég er bestur og glottir. Ég
samþykkti það enda þú einstakur
og ljúfur.
Það er og verður tómlegt án
þín minn kæri, ég skal gefa fisk-
unum þínum áfram og við í Geisl-
anum munum hugsa vel um þá
fyrir þig.
Kæru aðstandendur, minning
um góðan og skemmtilegan mann
lifir í huga okkar allra. Ég skrifa
hér með miklu þakklæti í huga
fyrir okkar kynni og veit að við
eigum eftir að hittast á ný.
Ég kveð þig með þessum orð-
um minn kæri:
Um undra-geim, í himinveldi háu,
nú hverfur sól og kveður jarðarglaum;
á fegra landi gróa blómin bláu
í bjartri dögg við lífsins helgan straum.
(Benedikt Gröndal)
Takk fyrir allt, minn kæri.
Friðþór Ingason.
Í dag 29. ágúst kveðjum við vin
okkar Ingólf Hauksson. Ég
kynntist Ingólfi fyrir þremur
áratugum og hafa leiðir okkar
legið nokkuð samsíða upp frá því.
Ingólfur átti ekki alltaf auðvelda
ævi og bjó ekki alltaf við kjör-
aðstæður. Hann græddi þó mjög
á því hvað það voru margir aðilar
í lífi hans sem þótti vænt um hann
og vildu af einlægni leggja sitt af
mörkum til að bæta aðstæður
hans.
Aðstæður hans höfðu síðustu
áratugi farið stöðugt batnandi og
samtímis blómstraði Ingólfur, líf-
ið varð innihaldsríkara og honum
leið vel.
Það var yndislegt að fá að
bralla ýmislegt með honum, m.a.
þvælast hingað og þangað í bú-
staðaferðum, hjálpa honum að
undirbúa utanlandsferðir og
margt fleira. Það var líka gaman
að sitja með honum að hlusta á
tónlist, syngja eða að horfa á
sjónvarpið eða skreppa í bíltúr,
göngutúra, bíó eða út að borða.
Ingólfur kenndi manni svo
margt og við eigum honum mikið
að þakka. Við vorum ekki tilbúin
að kveðja svona hratt. En það síð-
asta sem Ingólfur sagði, aðspurð-
ur hvernig hann hefði það við
komuna á spítalann, var „ágætt“
og þar með kvaddi hann. Við
huggum okkur við það.
Við kveðjum nú okkar kæra
Ingólf og þökkum honum sam-
fylgdina!
Heimilisfólk og starfsfólk
Íbúðakjarnans Þorláksgeisla 70,
Magnús Helgi Björgvinsson.
Ingólfur
Hauksson
endilangt öll sumur þegar við
vorum börn.
Eftir að við fórum saman til
Spánar 1978 varð þessi
utanlandsferðaþrá ekki stöðvuð.
Enginn veit sína ævina fyrr en öll
er og ert þú nú tekin frá okkur
allt of snemma.
Þrátt fyrir alvarleg og erfið
veikindi vonuðum við öll að þú
myndir verða gömul kona með
okkur og koma okkur áfram til að
hlæja dátt á fjölskyldumótum.
Minning mín um glaðværa,
hjarthlýja og elskulega systur
sem var ávallt að gæta að velferð
litla bróður síns mun alltaf vera
efst í hjarta mér.
Elsku Árni, Ágúst Páll, Birta
Rós og börn, megi algóður Guð
styrkja ykkur í sorginni.
Þinn elskandi bróðir,
Skúli.
Í dag kveðjum við elskulega
mágkonu okkar sem nú hefur
verið leyst þrautunum frá eins og
segir í sálminum góða. Á svona
stundu er gott að eiga góðar og
fallegar minningar til að ylja sér
við. Minningar sem orðið hafa til
á þeim áratugum sem við höfum
fylgst að. Samverustundir bæði
hér á landi og á erlendri grund.
Það er gott að láta hugann reika
og minnast þeirra stunda um
ókomna tíð. Hún Magga okkar
greindist með illvígan sjúkdóm
fyrir tveimur og hálfu ári. Strax
var ljóst að baráttan yrði hörð og
strembin en persónuleiki mág-
konu okkar kom þá vel í ljós, því
ekki skyldi gefast upp og alltaf
haldið í vonina um sigur í barátt-
unni við þennan slæga óvin en því
miður bar sú barátta ekki árang-
ur.
Það er varla hægt að hugsa um
Möggu nema minnast á eigin-
mann hennar, hann Árna. Ein-
staklega samrýnd hjón og ein-
stök væntumþykja og virðing
sem þau báru hvort fyrir öðru.
Árni var hennar stoð og stytta í
baráttu hennar og var vakinn og
sofinn yfir velferð hennar alla tíð.
Það sama má segja um son
þeirra, Ágúst Pál, og konu hans,
Birtu Rós, sem ásamt börnum
þeirra glöddu hana og auðguðu
hennar líf.
Fátt þótti Möggu betra en að
komast í sólina og naut þess að
ferðast – og þá aðallega þar sem
sólin skein glatt og hitastigið var
fyrir ofan meðallag.
Þær voru ófáar ferðir þeirra
hjóna á vit ævintýranna á slíkar
slóðir og þá iðulega í fylgd með
Ágústi Páli, Birtu Rós og ömmu-
börnunum sem voru henni svo
kær. Þessar ferðir og samveru-
stundir þeirra voru hennar líf og
yndi. Síðustu starfsárin sín vann
Magga hjá fjölskyldufyrirtæk-
inu, Blikksmiðju Ágústs Guð-
jónssonar, og naut sín vel í því
karlaveldi.
Við kveðjum elskulega mág-
konu okkar með þessu ljóði og
vitum að við munum hittast síðar
í Sumarlandinu.
Þó sólin nú skíni á grænni grund
er hjarta okkar þungt sem blý
Því burt varstu kölluð á örskammri
stund
í hugunum hrannast upp sorgarský.
Fyrir okkar varst þú ímynd hins göfuga
og góða
svo falleg einlæg og hlý.
En örlög þín ráðin, okkur setur nú
hljóða
við hittumst samt aftur á ný.
Megi algóður Guð þína sálu nú geyma
gæt’að sorgmæddum græða djúp sár
Þó komin þú sért í aðra heima
mun minning þín lifa um ókomin ár.
(Höf. ók.)
Okkar innilegustu samúðar-
kveðjur til Árna, Ágústs Páls,
Birtu Rósar og ömmubarnanna
hennar og biðjum við að góður
Guð gefi ykkur styrk á erfiðri
stundu.
Stella María, Sigríður
Victoria (Sirrý) og fjöl-
skyldur okkar.
HINSTA KVEÐJA
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfin úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Þín
Birta.
Nú legg ég augun aftur.
Ó, Guð þinn náðarkraftur,
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mér að þér taka,
mér yfir láttu vaka,
þinn engil, svo ég sofi rótt.
Við leiðarlok þökkum við
Möggu fyrir allt sem hún
var okkur og allt sem hún
gaf okkur.
Blessuð sé minning Mar-
grétar Ágústsdóttur.
Dagný og Arnór
Síðan þú kvaddir þetta líf hef
ég eytt mörgum stundum í að
fara í gegnum myndir og dag-
bækur og rifja upp gamla tíma.
Þú varst frumburður Lísu elstu
systur minnar og það var mikill
spenningur að verða móður-
systir.
Ég var svo heppin að fá að
halda þér undir skírn þegar ég
fermdist og man vel hversu
stolt ég var. Ég fékk oft að
passa þig og þær minningar
eru dýrmætar, hvort sem þú
varst organdi eða hlæjandi.
Þú varst fallegur og fjörugur
drengur. Þú varst líka hlýr og
einlægur og náinn mömmu
þinni og systkinum.
Þú hafðir hæfileika á ýmsum
sviðum og varst einstakur tón-
listarmaður.
Ég vildi óska að ég gæti
fengið að faðma þig einu sinni
enn og segja þér að mér þykir
jafn vænt um þig sem fullorð-
inn mann eins og lítinn dreng.
Lífið hefur hendur kaldar, hjartaljúfur
minn.
Allir bera sorg í sefa, sárin blæða inn.
Tárin falla heit í hljóði, heimur ei
þau sér.
Sofna vinur, svefnljóð meðan syng ég
yfir þér.
Þreyttir hvílast, þögla nóttin þaggar
dagsins kvein.
Felur brátt í faðmi sínum fagureygðan
svein.
Eins og hljóður engill friðar yfir jörðu
fer.
Sof þú væran vinur, ég skal vaka yfir
þér.
(Kristján frá Djúpalæk)
Elsku Binni, ég trúi að þú
sért á fallegum stað með ljós
og birtu hjá þér.
Þú varst einstakur.
Guðrún María
Brynjólfsdóttir.
Elsku frændi minn. Þegar
við kveðjum þig grátandi með
harm og söknuð í hjarta, þá vil
ég trúa því að á öðrum stað við
aðra strönd standi fólk með
bros á vör og fagni þér með
gleði, já taki á móti þér og um-
vefji þig ást og kærleika. Þú
gafst svo mörgum hlýju og
kærleik á þinni stuttu ævi, alls
staðar komstu með alúð og ljúf-
lyndi.
Ég man svo vel þegar þú
fæddist, fyrsta langömmubarn
mömmu og fyrsta ömmubarn
Deidýar systur og ég varð
ömmusystir.
Lísa frænka mín svo ung,
stolt og dugleg mamma með
litla frumburðinn sinn, sem
seinna varð svo einnig besti
vinur hennar. Þið voruð alltaf
einstök saman.
Snemma komu í ljós miklir
tónlistarhæfileikar sem þú
hafðir til að bera og þar naustu
þín meðal góðra vina við að
spila á gítarinn þinn af snilld.
Við biðjum góðan Guð að
umvefja mömmu þína og systk-
ini og gefa þeim styrk í þessari
miklu sorg.
Elsku Lísa, Óli, Gunnur, Óli
Kári og Ísold, hugur okkar er
hjá ykkur. Minning Binna mun
lifa og við munum ylja okkur
við allt það góða sem hann gaf
okkur meðan við höfðum hann
hjá okkur.
Ljós Guðs lýsi þér, elsku
Binni. Við munum hittast á ný
þar sem ekki þekkist þjáning
og sorg. Takk fyrir allt, fallega
sál. Hvíl í friði.
Geirdís (Dísa) og Ómar.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Minningargreinar