Morgunblaðið - 07.12.2017, Blaðsíða 82

82 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 7. DESEMBER 2017
Á móti mér kom
þessi glaðlega kona
með opinn faðminn,
þétt handtak og
brosið sem náði yfir allt andlitið.
Dillandi hláturinn fylgdi í kjölfarið
enda var tilefnið gleðilegt þar sem
Sigríður Munda systir mín var að
vígjast sem prestur í Ólafsfjarð-
arprestakall. Í prestvígslunni í
Dómkirkjunni hittumst við Júl-
íanna í fyrsta sinn, en hún var
gjaldkeri sóknarnefndar Ólafs-
fjarðarprestakalls. Þessi fyrstu
kynni af Júlíönnu voru upphafið
að dýrmætri samfylgd sem ein-
kenndist af hlýju og trausti.
Júlíanna og Óskar maður henn-
ar reyndust okkur fjölskyldunni
einstaklega vel og það var stórfjöl-
skyldu Mundu ákaflega dýrmætt
að vita af vináttu þeirra og trygg-
lyndi, þar sem enginn nákominn
ættingi var í nágrenninu.
Heimili þeirra var ávallt opið og
þau alltaf tilbúin að veita aðstoð og
bjarga málum.
Júlíanna var góðhjörtuð og
gjafmild. Hún gaukaði alls kyns
gjöfum að stelpunum mínum og
sussaði svo og harðbannaði að það
yrði rætt meira. Það gladdi hana
að gefa þeim gott að borða og hún
gerði heimsins bestu fiskibollur að
þeirra mati. Júlíanna hafði gaman
af fólki og skipti þá aldurinn engu
máli. Hún gaf sig á tal við stelp-
urnar, ræddi við þær um allt sem
þær höfðu hug á og hafði jafnan
húmorinn með í spjallinu enda var
hún mikill húmoristi, hafði gaman
af léttum sögum og undirstrikaði
það með sínum smitandi hlátri.
Það var því oft líf og fjör þar sem
Júlíanna var. Lífið og fjörið birtist
líka í vinnusemi Júlíönnu, sem
Júlíanna
Ingvadóttir
✝ JúlíannaIngvadóttir
fæddist 11. janúar
1949. Hún lést 21.
nóvember 2017.
Útför Júlíönnu
fór fram 1. desem-
ber 2017.
kunni ekki iðjuleysi
og of mikla afslöpp-
un. Hún var algjör
dugnaðarforkur og
einstaklega greið-
vikin.
Það var mikil
gæfa að kynnast
Júlíönnu enda ekk-
ert dýrmætara en
gott fólk og samvist-
ir við það. Um leið og
ég og fjölskylda mín
sendum Óskari og fjölskyldunni
innilegar samúðarkveðjur þökk-
um við glöðu og góðu Júlíönnu
okkar fyrir ánægjulega samfylgd.
Jóney Jónsdóttir.
Kær vinkona og samstarfskona
í meira en 20 ár er mjög skyndi-
lega fallin frá eftir stutta og
snarpa baráttu við illvígan sjúk-
dóm. Júlíanna, sem alltaf var svo
sterk og vatt sér í alla hluti af
miklum krafti, er farin í Sumar-
landið eftir tveggja mánaða bar-
áttu. En það er svo sem líkt henni,
sem alltaf var að drífa sig.
Ég hóf störf í Sparisjóði Ólafs-
fjarðar 1991, og þá var hún búin að
vinna þar í mörg ár. Suma daga
reyndist mér þetta ekki auðvelt
starf en alltaf gat hún séð eitthvað
gott við það og hvatti mig til dáða
endalaust. Fyrstu jólin mín í
Sparisjóðnum sendi hún mér jóla-
kort sem hún hafði saumað út í og
skrifaði með sinni fallegu rithönd
hvetjandi orð til mín. Þetta kort
mun ég ætíð geyma.
Undanfarna daga hef ég hugs-
að mikið um árin okkar saman í
vinnu. Hún hafði skoðanir á flestu
og margar hefðir. T.d setti hún út-
varpið alltaf á rás 1 á föstudags-
morgnum, og við skyldum hlusta á
óskastundina hvort sem okkur lík-
aði betur eða ver.
Eitt sinn þegar nýr sparisjóðs-
stjóri hafði hafið störf hjá okkur
kom hann hlaupandi niður og
skildi ekkert í hvað gekk á þegar
„Hærra minn Guð til þín“ hljóm-
aði um allan bankann. Við gátum
stundum alveg gengið fram af
henni með einhverjum bröndur-
um og svo pirruðu hana alveg
rosalega bandýmótin sem við tók-
um þátt í, en hún var samt alltaf
með í að sauma búninga og spila
smá og gaf ekkert eftir.
Við unnum líka saman að slysa-
varnarmálum, en hún hafði verið
ritari í slysavarnadeild kvenna í
mörg ár og varð svo seinna for-
maður. Síðar var ég beðin um að
taka að mér formennsku í þessu
félagi og spurði þá Júlíönnu hvort
hún vildi hjálpa mér ef ég gerði
það, hún hélt það nú og mikið var
gott að leita til hennar og fá álit ef
þurfti. Síðustu ár höfum við sung-
ið saman í kirkjukórnum og okkar
síðasta samvera var einmitt í
kirkjunni á Grenivík, en þar söng
kórinn okkar við messu. Elsku
vinkona. hafðu þökk fyrir allt.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi.
Hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sig.)
Ég votta Óskari, strákunum og
öðrum aðstandendum mína
dýpstu samúð.
Jónína Kristjánsdóttir.
Það var árið 1997 að ég flutti til
Ólafsfjarðar til starfa í Sparisjóði
Ólafsfjarðar og þar hitti ég Júl-
íönnu í fyrsta skipti. Ég átti eftir
að vinna með henni næstu átta ár-
in og var það mín gæfa.
Júlíanna var strax mikill stuðn-
ingur við mig í mínu nýja starfi og
gat ég alltaf leitað til hennar, sama
hvað var. Hún þekkti náttúrlega
allt og alla í Ólafsfirði enda mikill
Ólafsfirðingur sjálf og mjög stolt
af sínu sveitarfélagi. Ef ég bað
hana um að fara í verkefni þá var
ég varla búinn að sleppa orðinu
þegar Júlíanna var komin á fullt í
verkefnið og fljót að leysa það sem
henni var falið að leysa.
Eftir að ég flutti frá Ólafsfirði
og hitti brottflutta Ólafsfirðinga
þá barst sparisjóðurinn yfirleitt
fljótt í tal. Það sögðu allir að þeir
hefðu enga ástæðu til að flytja
bankaviðskipti sín frá Ólafsfirði
því þeir hringdu bara í Júlíönnu og
hún leysti úr þeirra málum.
Við Júlíanna vorum ekki sam-
mála í pólitíkinni, hún til vinstri og
ég til hægri. Við höfðum bæði
gaman af að ræða um pólitíkina og
það var Júlíönnu mjög mikilvægt
að allir landsmenn væru jafnir og
þoldi hún ekki ójöfnuð. Margir
kaffitímarnir fóru í þessar
skemmtilegu umræður og var hún
mjög rökföst en sanngjörn.
Ég eignaðist ekki bara góðan
samstarfsfélaga heldur góðan og
traustan vin. Júlíanna sýndi mér
og minni fjölskyldu mikinn áhuga
og var umhugað um að okkur liði
vel á nýjum stað. Ógleymanleg
eru þau skipti sem Júlíanna og
Óskar buðu mér í saltað hrossa-
kjöt sem ég var búinn að koma að
að mér þætti mjög gott. Í þau
skipti fór ég með Júlíönnu í hádeg-
ismat í stað þess að fara heim.
Einnig er mér minnisstætt hvað
Júlíanna var þolinmóð við mig
þegar við stigum dans saman á
dansleikjum. Þá tók hún stjórnina
þar sem hún sá að ekki voru dans-
hæfileikarnir mínir miklir. Við
svifum um gólfið og lét hún mig
líta þannig út á gólfinu eins ég
hefði hæfileika.
Ekki datt mér í hug þegar ég
kíkti í heimsókn til Júlíönnu og
Óskars núna í sumar að það yrði í
síðasta skipti sem ég hitti vinkonu
mína enda var hún hress og kát.
Lífið er ekki alltaf sanngjarnt og
er fráfall Júlíönnu eitt þessara
skipta sem manni finnst lífið ekki
sanngjarnt. Ég mun sakna Júl-
íönnu um leið og ég er þakklátur
fyrir að hafa fengið að kynnast
henni. Ég er viss um að núna eru
þær vinkonurnar, Júlíanna og
Inga, svífandi um á dansgólfi á
góðum stað.
Í sparisjóðnum á sínum tíma
var kveikt á Rás 1 á föstudags-
morgnum og réð Júlíanna því. Þar
var oft sunginn sálmur sem ég hef
og mun hugsa til Júlíönnu þegar
ég heyri hann sunginn.
Votta ég Óskari, sonum og öðr-
um ættingjum mínar dýpstu sam-
úð. Missir ykkar er mikill en
minning um góða og yndislega
konu lifir.
Magnús D. Brandsson.
Böggi með gítar-
inn. Þannig á ég allt-
af eftir að muna eftir
honum, annað hvort
að æfa sig, pikka upp lög sem
hann var ótrúlega fljótur að gera
eða að spila undir fjöldasöng í
partíum. Þó gítarinn virtist vera
eðlileg framlenging af honum þá
átti hann ekki einu sinni gítar þeg-
ar ég kynntist honum og þegar
hann spilaði í hljómsveitinni Blá-
klukkum í söngleiknum Ósjálfráð-
ir fjörkippir með Leikfélagi Ís-
lendinga í Kaupmannahöfn
þurftum við að fá lánaðan gítar
fyrir hann.
Hann var kallaður Unglingur-
inn því hann var nokkru yngri en
við hin en hann gaf okkur ekkert
eftir, fantagóður rytmagítarleik-
ari, skemmtilegur og frumlegur
raddari, samdi prýðisgóð lög og
hafði óbrigðult tóneyra og þegar
ég spilaði á saxófón með Kamar-
orghestunum fór ég aldrei á svið
án þess að bera stillinguna undir
Bögga.
Ég kynntist Björgúlfi Egilssyni
þegar ég flutti til Kaupmanna-
hafnar árið 1977 og samstarf okk-
ar á tónlistarsviðinu hófst fljótlega
Björgúlfur
Egilsson
✝ Björgúlfur Eg-ilsson fæddist
28. mars 1957.
Hann lést 20.
nóvember 2017.
Hann var jarð-
sunginn 1. desem-
ber 2017.
eftir það, í Bláklukk-
um, Sódóódóunum
og Kamarorghest-
unum.
Ári síðar fórum
við heim til Íslands
yfir jól og áramót og
þegar við vorum
búnir að boltast um
bæinn í einhverju
bölvuðu rugli um
hríð ákváðum við að
við nenntum þessu
ekki lengur, þó skemmtilegri
drykkjufélagi en Böggi væri vand-
fundinn, en hristum saman söng-
leikinn Skeifu Ingibjargar ásamt
fleira góðu fólki og sýndum í Fé-
lagsstofnun stúdenta. Böggi var
alltaf til í einhverja skemmtilega
vitleysu og þegar við komum aftur
heim til Hafnar varð Kaupmanna-
hafnarútgáfa Kamarorghestanna
til og Böggi færði sig yfir á bass-
ann. Böggi bjó hjá mér um hríð á
Hessensgötunni í kulda og blank-
heitum og þar varð til bóhema-
tríóið Þrír á dýnu en þar var Einar
Vilberg þriðji maðurinn.
Ég hætti í Kamarorghestunum
1980 en þó leiðir hafi skilið á tón-
listarsviðinu hélst vinátta okkar
alla tíð og reyndar áttum við eftir
að spila síðar saman í hljómsveit-
inni Freistingu Gillettes auk þess
sem þau Lísa settu upp Skeifuna
með leikfélaginu Peðinu.
Ég á eftir að sakna Bögga þó
samskipti okkar hafi ekki verið
mikil hin síðustu ár og ég votta
Lísu og fjölskyldu hans mína inni-
legustu samúð. En ég sé hann fyr-
ir mér í einhverju skemmtilegu
partíi á astralplaninu með bros á
vör. Með gítarinn.
Benóný Ægisson.
Manstu: Það var ausandi rign-
ing, mið nótt við hraðbrautar-
slaufuna inn við Lund í Svíþjóð.
Við vorum á leið til Gautaborgar
að tékka á vinkonum okkar og
mögulega leita að vinnu. Þú vildir
leggja af stað gangandi eftir hrað-
brautinni, ég vildi bíða á slaufunni
eftir fari. Við rifumst hástöfum,
svo grimmt að við töluðumst ekki
við í tvo tíma. Í rigningunni og
nóttinni. Stóðum bara þarna
gegnblautir og pössuðum vand-
lega að glotta ekki framaní hvorn
annan. En við héngum á slaufunni
og fengum að endingu far norður-
úr.
Manstu: Ég var að koma vestan
af Framnesvegi, þú varst að koma
neðan úr bæ með Hóa á leið til að
hitta mann í kjallara á Túngöt-
unni. Við mættumst fyrir framan
Landakotsspítalann, þú í býflug-
unni, röndóttri prjónapeysu í öll-
um regnbogans litum. Þorgeir
Hávarsson og Þormóður Kolbrún-
arskáld, Frank og Jói, Moran og
Ballantine, Batman og Robin, Blu-
esbræður, Holmes og dr. Watson,
Lennon og McCartney, Mick og
Keith, Beavis og Butthead.
Manstu: Sagan um ljóðið, mað-
ur ríðandi á hesti. Fyrir ofan hann
er smáfugl á flótta undan fálka.
Fuglinn leitar skjóls undir kvið
hestsins og hesturinn treður hann
til dauða. Andvarpið sem leið frá
brjósti mannsins var hið fyrsta
ljóð.
Manstu: Promised land, þetta
undurfallega lag sem þú spilaðir
og söngst af ótrúlegri innlifun,
minning úr bílferð með fjölskyld-
unni vestur á Patreksfjörð. Hvað
leynist bak við fjöllin, taktu mig
með þér, fljúgum til fyrirheitna
landsins, kannski ertu kominn
þangað núna og kannski hittumst
við þar þegar yfir lýkur.
Manstu: Allar sögurnar sem ég
á eftir að rukka þig um, allt sem
þú átt eftir að semja og spila, og öll
tónlistin sem hverfur með þér út í
buskann.
Manstu: Tilvistarstefnuleysið í
Mjóstrætinu, Fram og aftur blind-
götuna, brennivín í kranavatni,
lifrarpylsu, gráðost og marineraða
síld. Við ritskoðuðum veggmál-
verkin vegna myrkfælni.
Manstu: Stikuð stræti Reykja-
víkur, þú svo stórstígur að ég
þurfti að hlaupa til að halda í við
þig. Biðröð við Tjarnarbúð.
Manstu: Hjólatúrar út í Stínu,
við stoppuðum á hverjum gatna-
mótum og kváðumst á, köstuðum
fram fyrriparti og botnuðum á
næstu ljósum.
Manstu: Lesendabréfið til að
kvarta undan lélegum kínversk-
um eldspýtum en var aldrei sent:
Af hverju get ég ekki fengið eld-
spýtur eins og litla stúlkan með
eldspýturnar var með? Þarna
fæddist ný bókmenntastefna;
þvaðrismi, rubbishism á erlend-
um.
Manstu: Vetrarvertíð á Breiða-
firði, við netaborðið í brjáluðu
veðri gegnt Sverri Ibrahim með
bút úr sönglagi á heilanum: Þjónn-
inn hann segir mér sögur að norð-
an, um sjóreknu hræin sem
drýgðu forðann. Einn hann var
mári en þau mátt’ekki borð’ann
því múhameðstrúar var fólið.
Manstu: Flóttinn úr Hólmin-
um, í tómri rútu uppi í Kerling-
arskarði í kolvitlausu veðri að rifja
upp allt sem við kunnum eftir
Bólu-Hjálmar. Hvað ætli rútubíl-
stjórinn hafi haldið?
Manstu: Porterinn á Andy’s
Bar á Gothersgade með djúkbox-
inu sem geymdi lögin með Ellu og
Louis; Dream a Little Dream of
Me aftur og aftur.
Manstu: Fyrsta apríl ár hvert.
Héðan af kemur aldrei aftur fyrsti
apríl.
Björgvin.
Bögga sá ég fyrst í hinu maka-
lausa verki Skeifu Ingibjargar eft-
ir Benóný Ægisson, sem flutt var
fyrir margt löngu í Félagsstofnun
stúdenta. Dásamlega rokkuðu
pönkaraverki sem fær mig enn til
að hlæja. Þar átti Böggi upphafs-
lagið. Hann þekkti ég ekki baun í
bala.
Næst sá ég mynd af mjög
leddaralegu og kúlu pari sem
komið var til Íslands, frá drottn-
ingarinnar Köben, Bögga og Lísu.
Þau ætluðu að túra landið, rokk-
andi og rólandi.
Síðan voru það ætíð Böggi &
Lísa og Lísa & Böggi – þannig
kynntist ég þeim.
Böggi – djúpþenkjandi á köfl-
um, ærslafullur á milli, hafsjór af
fróðleik – á við þokkalega góðan
leksíkon. Félagi á barnum og utan
barsins.
Böggi & Lísa og Lísa & Böggi –
ég minnist góðs félaga.
Birna Þórðardóttir.
Björgólfur vinur minn er dáinn.
Alveg síðan ég fékk þessa frétt
hefur heimurinn verið einhvern
veginn öðruvísi. Böggi er dáinn.
Það er erfitt að skilja lífið. Erfitt
að skilja tilveruna, en svona er
hún, „og enginn fær gert við því“.
Við kynntumst fyrir allnokkr-
um árum, en þó svo undrafáum.
Ég segi undrafáum, því árum
saman reikuðum við stefnulitlir á
svipuðum slóðum. Um leið og
fundum okkar bar saman fann ég
strax fyrir sterkri tengingu.
Kannski er til eitthvað sem róm-
antíkerar kalla vináttu við fyrstu
sýn. Ég veit það ekki, en ég hef
ekki oft orðið fyrir þessari
reynslu. Reyndar held ég að „sök-
in“ hafi verið Bögga. Hann átti svo
stóran faðm og sá var alltaf opinn.
Saman eyddum við mörgum og
stundum löngum stundum.
Til að vinátta endist þurfa
menn að eiga eitthvað sameigin-
legt og það áttum við. Þar bar
áreiðanlega hæst vínhneigð, sem
lítt tengdist hófsemi, og einhverja
óútskýrða hryggð. „Hryggð yfir
einhverri erindisleysu á óskiljan-
legri jörð.“ Baráttuna gegn þess-
um vágestum háðum við stundum
saman, en oftar en ekki snerist
hún upp í skefjalausan flótta.
Flótta sem þó gat orðið ansi
skemmtilegur. Það verður að ját-
ast.
Böggi minn, ég veit að líf okkar
er ekki bara fjötur í kjötstykki. Ég
veit það auðvitað ekki en ég trúi
því og þar sem þekkinguna þrýtur
tekur trúin við. Ég veit ekki hvar
þú ert núna, og þó. Ég veit að þú
lifir innra með mér, innra með fjöl-
skyldu þinni og ástvinum. Ég veit
líka, af því ég trúi, að þú lifir ein-
hvers staðar annars staðar. Ég
veit ekki hvar eða hvernig en ég
veit að sé endurgjaldið í hlutfalli
við framlagið er það gott líf.
Ég bið almættið að vernda og
styðja Lísu, börnin ykkar þrjú og
barnabarnið.
Hafsteinn Einarsson.
Jón var af höfð-
ingjaættum. Hann
var sonur Þor-
steins Jónssonar,
kaupfélagsstjóra héraðsbúa á
Reyðarfirði, og því bróðursonur
þeirra Egilsstaðabræðra Pét-
urs og Sveins. Þorsteinn var
því nær einvaldur á verslunar-
svæði sínu og þorðu fáir að
ganga í hjónaband nema að
hafa fyrst leitað ráða hjá Þor-
steini og hlotið samþykki hans
fyrir ráðahagnum. Jón Þor-
steinsson var líka mikill verk-
stjóri og umsýslumaður. Hann
var strangur og kröfuharður
yfirlæknir og sást ekki alltaf
fyrir. Hann var nefndur Jón
fóstri, því að hann tók að sér
uppeldi stúdenta og unglækna í
góðum siðum og réttum fræð-
um.
Fyrstur til að gefa Jóni við-
urnefnið var Guðjón Jóhannes-
son geðlæknir, aðstoðarlæknir
Jóns. Guðjón var gáfaður og
heimspekingur í lund og því dá-
lítið annars hugar en auk þess
heyrnarlaus á öðru eyra. Jóni
fannst ekki einleikið, hve
ótryggt var, að Guðjón fram-
kvæmdi fyrirmæli sín, en skýr-
ingin var sú, að helmingur fyr-
irmælanna lenti á daufa
eyranu.
Þótt Jón færi einstöku sinn-
um offari í kappseminni, var
hann líka húmanisti, sérfræð-
ingur um Íslendingasögur og
Sturlungu og hestamaður góð-
ur. Minnisstæð er för í Skaga-
fjörð undir forystu Magnúsar
Péturssonar, forstjóra Land-
spítala.
Í kirkjunni á Flugumýri var
Jón spurður um tilurð þess ör-
nefnis. Jón svaraði undirbún-
ingslaust með löngum orðrétt-
Jón Þorsteinsson
✝ Jón Þor-steinsson
fæddist 31. júlí
1924. Hann lést 15.
nóvember 2017.
Útför Jóns fór
fram 23. nóvember
2017.
um kafla úr
Landnámu: „Þórir
dúfunef var leys-
ingi Yxna-Þóris;
hann kom skipi
sínu í Göngu-
skarðsárós …“
o.s.frv.
Jón hóf gigt-
lækningar til virð-
ingar á Landspítal-
anum og var
úthlutað heilum
sjúkragangi 3-D, síðar 13-D,
þar sem hann réð lögum og lof-
um, þótt nýrnalækningar hefðu
þar einnig innhlaup. Jóni var
auðvitað ljóst, að vandamál
gigtsjúkra yrðu ekki öll leyst á
spítala.
Hann stofnaði göngudeild
gigtsjúkdóma og gekkst fyrir
stofnun Gigtarfélags Íslands og
Gigtsjúkdómafélags íslenskra
lækna. Hann náði ágætum ár-
angri í vísindastörfum og var
frábær kennari á klíníska vísu.
Lyflækningadeild Landspít-
ala er og var á sokkabands-
árum Jóns höfuðmiðstöð vís-
inda og fræða í hérlendri
læknisfræði. Jón Þorsteinsson
var þar meðal helstu frum-
kvöðla.
Skemmtileg voru velviljuð
skoðanaskipti hans og Þóris
Helgasonar yfirlæknis á 8. ára-
tugnum.
Jón taldi að sjálfsagt væri að
framkvæma ítarlegar skoðanir
á sjúklingum sínum til að öðlast
sem heillegasta mynd af kvill-
um þeirra. Þórir taldi hins veg-
ar, að einungis væri réttlæt-
anlegt að gera þær rannsóknir,
sem gætu haft áhrif á val með-
ferðarúrræða. Hvorugur fór
með óskoraðan sigur af hólmi.
Jón Þorsteinsson var óvíl-
gjarn og engin mélkisa, en
hann var drengur góður, hlýr
og raungóður svo að af bar.
Fáa menn munaði meira um,
þar sem hann gekk í flokk. Þótt
allir menn eigi á endanum
skapadag skoraðan, er hans nú
sárt saknað.
Þórður Harðarson.