Morgunblaðið - 07.12.2017, Blaðsíða 90

90 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 7. DESEMBER 2017
✝ Hlöðver Odds-son fæddist í
Reykjavík 16.
september 1943.
Hann lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 25.
nóvember 2017.
Foreldrar hans
voru Ingibjörg Sól-
veig Sigurðar-
dóttir, keramik-
málari og
verslunarmaður, f. 26. sept-
ember 1921, d. 11. apríl 2002,
og Oddur Guðfinnur Guð-
mundsson trésmiður, f. 8. des-
ember 1911, d. 11. september
1946. Fósturfaðir hans var
Kristján Einarsson mat-
reiðslumaður f. 13. júní 1920,
dáinn 20. apríl 1963. Systir
Hlöðvers er Margrét Odds-
dóttir fulltrúi, f. 11. júní 1945,
og hálfbróðir hans var Guð-
mundur Egill Oddsson Jacob-
sen, forstjóri bílaverslunar í
Seattle í Bandaríkjunum, f. 8.
október 1935, d. 10. október
2013.
Birna og c) Rebekka Rut. Fjöl-
skyldan lést í snjóflóði á Flat-
eyri 26. október 1995. 3) Ingi-
björg Sólveig, f. 29. ágúst 1967,
dáin 16. september 1978. 4)
Guðríður leikskólakennari,
fædd 13. janúar 1973. Maður
hennar er Magnús Guðjónsson,
rafeindavirkjameistari, fæddur
22. febrúar 1968. Börn þeirra
eru: a) Hilmar Freyr, b) Svan-
hildur Birna og c) Birkir Óli.
Hlöðver hóf nám í offset-
prentun 1964, tók sveinspróf
árið 1968 og fékk meistarabréf
fjórum árum seinna. Hann
starfaði við Kassagerð Reykja-
víkur til 1992, lengst af sem
verkstjóri. Á árunum 1992-1998
rak hann prentsmiðjuna Solna-
prent hf ásamt öðrum. Árin
1998-2010 vann hann sem
tæknimaður hjá Marel. Hann
var gjaldkeri Offsetprent-
arafélags Íslands 1971-1972.
Hlöðver söng lengi með
Pólýfónkórnum, Borg-
arkórnum og Korpusystkinum í
Grafarvogi. Árið 1971 byggðu
Hlöðver og Birna sumarbústað
við Þingvallavatn.
Útför Hlöðvers fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag, 7. des-
ember 2017, klukkan 13.
Hinn 2. júní 1962
kvæntist Hlöðver
Birnu Júlíusdóttur,
verslunarmanni og
húsmóður, f. 11.
október 1941 í
Reykjavík. For-
eldrar Birnu voru
Guðríður Hans-
dóttir, f. 15. ágúst
1903, d. 15. júlí
1971, og Júlíus
Ágúst Jónsson, f.
19. júlí 1908, d. 13. september
1982. Börn þeirra eru: 1) Krist-
ján, sjúkraliði, f. 26. október
1963. Kona hans er Þórdís Ív-
arsdóttir grunnskólakennari, f.
14. febrúar 1966. Börn þeirra
eru: a) Hjalti, sambýliskona
Hjördís Birna Einarsdóttir,
dætur hans eru Birna Snædís
og Anna Bára, b) Kristján Þór,
d. 3. október 1997, og c) Hildur
Björg. 2) Svanhildur, prent-
smiður, f. 23. mars 1965. Sam-
býlismaður hennar var Har-
aldur Eggertsson skipstjóri, f.
18. janúar 1965. Börn þeirra
voru: a) Haraldur Jón, b) Ástrós
Komið er að kveðjustund.
Þegar Hlöðvers tengdaföður
míns, eða Hlölla eins og hann
var ævinlega kallaður, er
minnst kemur þakklæti fyrst og
fremst upp í huga minn. Ég er
þakklát fyrir að hafa fengið að
kynnast Hlölla og vera sam-
ferða honum í lífinu öll þessi ár.
Ég minnist glaðværðar Hlölla.
Hann var hrókur alls fagnaðar
og átti afar auðvelt með að
spjalla við fólk. Hlýja hans og
náungakærleikur var líka mikill
og nærvera hans var góð. Hon-
um féll aldrei verk úr hendi,
hann var laginn í höndunum og
duglegur. Sannkallað hörkutól.
Það eru rétt tæp 30 ár síðan
ég hitti Hlölla fyrst, þegar við
Kristján fórum að draga okkur
saman og ég fór að venja komur
mínar á Laugateiginn. Hlölli og
Birna tóku afskaplega vel á móti
mér og brátt varð ég hluti af
fjölskyldunni. Glatt var á hjalla
þegar Hjalti okkar fæddist,
fyrsta barnabarnið var komið.
Hjalti var alla tíð mjög hændur
að afa sínum og þær eru ótelj-
andi ferðirnar sem hann fór með
afa og ömmu í bústaðinn. Þar
var alltaf nóg að gera við smíðar
og annað og afi og amma höfðu
alltaf tíma fyrir strákinn sinn.
Sömu sögu var að segja þegar
Hildur Björg kom inn í líf fjöl-
skyldunnar, henni mætti ástúð
og umhyggja. Afi Hlölli var
dyggur stuðningsmaður Hildar
Bjargar í fótboltanum, enda var
hann alinn upp í Vesturbænum
og KR-ingur inn við beinið.
Birna Snædís og Anna Bára
nutu umhyggju og góðra sam-
verustunda með langafa sínum,
hvort sem það var í sumarbú-
staðnum eða annars staðar.
Ég minnist líka ferðalaganna
okkar innanlands og utan og
góðu samverustundanna sem
við áttum þar. Hlölli sá til þess
að hver dagur var vel nýttur svo
að nýir og skemmtilegir staðir
færu nú örugglega ekki framhjá
okkur. Þannig varð til nýtt æv-
intýri á hverjum degi. Þessar
góðu minningar geymum við í
hjörtum okkar.
Ég bið lifandi Guð um að
vernda og styrkja Birnu og fjöl-
skylduna alla. Minning Hlöð-
vers er ljós í lífi okkar.
Þórdís Ívarsdóttir.
Við kveðjum nú Hlöðver
Oddsson tengdaföður minn.
Hlöðver var félagslyndur
maður sem hafði sterka nær-
veru. Líf hans var ekki án
skugga og þegar ég kynntist
fjölskyldunni hafði hann nýlega
misst elstu dóttur sína ásamt
allri fjölskyldu í snjóflóðinu
mikla á Flateyri. Áður hafði
hann misst miðdóttur sína í bíl-
slysi. Þrátt fyrir þessi áföll var
Hlöðver ávallt hress í viðmóti
og það var stutt í húmorinn. En
þegar ég kynntist honum betur
sá ég að undir niðri bjó sorg
sem hann reyndi að vinna úr.
Líf og yndi Hlöðvers og
Birnu konu hans var sumarbú-
staðurinn við Þingvallavatn sem
hann byggði sjálfur smám sam-
an. Hlöðver var ótrúlega hand-
laginn og smíðar voru stórt
áhugamál hjá honum. Hann var
mjög vinnusamur og alltaf með
bústaðinn og framkvæmdir
tengdar honum ofarlega í huga.
Nú seinast fyrir fáeinum dögum
þegar heilsan var verulega farin
að gefa sig var hann að ræða við
mig um næstu framkvæmdir.
Fyrir rúmlega tíu árum
byggði hann við bústaðinn og
stækkaði hann verulega. Þarna
lærði ég mikið af Hlöðver, sér-
staklega í skipulagningu fram-
kvæmda en Hlöðver var skipu-
legasti maður sem ég hef
kynnst og það var gott að vinna
með honum.
Hann skráði allt viðhald og
framkvæmdir í dagbækur og þá
meina ég allt. Hlöðver naut þess
að umgangast barnabörnin og
hann hlífði sér hvergi við að
gera sumarbústaðinn að sælu-
reit fyrir þau. Smíðaði krakka-
hús, setti upp trampólín, heitan
pott og fleira og fleira. Barna-
börnin búa nú að ótal minning-
um um dvölina í sveitinni hjá afa
og ömmu. Um páskana var fast-
ur liður að fjölskyldan færi
fyrstu ferð ársins í bústaðinn.
Hlöðver lagði oft mikið á sig
til að það gengi upp því stund-
um þurfti að moka sig í gegnum
skafla og brjóta ís til að komast
í húsið eftir harðan vetur. Á eft-
ir var svo grillað gómsætt
lambalæri á pallinum.
Elsku Hlölli, ég vona að þú
hafir nú fundið hvíldina og frið-
inn.
Þinn tengdasonur,
Magnús Guðjónsson.
Það er bara einn afi Hlölli.
Duglegri, hæfileikaríkari og
góðhjartaðri mann er erfitt að
finna. Hann hafði áhuga á ótal-
mörgu og var alla sína tíð virkur
í félagslífinu, hvort sem það
voru íþróttir á yngri árum eða
kórsöngur á þeim efri. Framar
öllu var hann mikill fjölskyldu-
maður og vildi öllum vel.
Frá því ég var smápjakkur
hefur afi Hlölli verið hetjan mín.
Ég leit upp til hans, hann
kveikti áhuga minn á svo
mörgu, enda lét afi sig flest
varða.
Viðhorf hans til lífsins er það
sem mér þykir vænst um að
hafa fengið að læra af honum.
Fátt var honum ómögulegt og
aldrei sat hann auðum höndum,
ef ég næ að framkvæma helm-
inginn af því sem hann áorkaði
fer ég sáttur frá borði. Yfirleitt
kom okkur vel saman og ef við
urðum ósáttir var það afgreitt á
svipstundu. Ég erfði marga
hans kosti og mögulega ein-
hverja galla líka, við gerðum
okkur báðir grein fyrir því og
bárum virðingu hvor fyrir öðr-
um.
Eins og við höfðum gjarnan á
orði; allir hafa gott af því að fá
að heyra það öðru hvoru!
Í lífsins ólgusjó bognaði hann
en brotnaði ekki, alltaf gerði
hann sitt besta með því sem
hann hafði í hendi. Þær eru ekki
margar minningarnar um afa
niðurlútan, ég man hve sárt mér
fannst að sjá hetjuna mína
bogna en á sama tíma þótti mér
vænt um það, því ég sá að við
vorum eins.
Anna Bára og Birna Snædís
héldu upp á langafa sinn, þegar
þær voru yngri báðu þær reglu-
lega um að fara í heimsókn til
„afa sumarbústaðar og ömmu
pönnuköku“.
Hjördísi tók afi sérstaklega
vel og var duglegur að rukka
okkur um brúðkaup. Afi var
með einstakt skopskyn og var
stríðinn, hló manna mest að eig-
in bröndurum og ómögulegt
annað en að hlæja með.
Það var erfitt að fylgjast með
afa síðustu ár, þó svo að hann
hafi borið sig lygilega vel miðað
við aðstæður gat hann ekki
framkvæmt eins mikið og áður.
Fyrir hálf-ofvirkan afa var það
erfitt hlutskipti.
Það hafa verið forréttindi að
alast upp með afa, margar af
mínum bestu minningum eru
með honum og ömmu, hvort
sem það var í bústaðnum, ferða-
lögunum fjölmörgu eða allt hitt.
Það sem ég svo ekki man er til á
filmu, flokkað og raðað eins og
honum einum var lagið.
Afi Hlölli sýndi mér hvað mig
langar að verða þegar ég er orð-
inn stór.
Hvert örstutt spor var auðnuspor
með þér,
– hvert andartak er tafðir þú hjá
mér
var sólskinsstund og sæludraumur
hár,
minn sáttmáli við Guð um þúsund ár.
Hvað jafnast á við andardráttinn
þinn?
Hve öll sú gleði’ er fyrr naut hugur
minn
er orðin hljómlaus utangátta’ og tóm
hjá undrinu að heyra þennan róm,
hjá undri því, að líta lítinn fót
í litlum skóm, og vita’ að heimsins
grjót
svo hart og sárt er honum fjarri enn,
og heimsins ráð sem brugga vondir
menn,
já vita eitthvað anda hér á jörð
er ofar standi minni þakkargjörð
í stundareilífð eina sumarnótt.
Ó, alheimsljós, ó, mynd sem hverfur
skjótt.
(Halldór Kiljan Laxness)
Hjalti Kristjánsson.
Látinn er á besta aldri eftir
heilsubrest um tíma kær frændi
og fjölskylduvinur Hlöðver
Oddsson, offsetprentari.
Það er skammt högga á milli í
frændhópnum, en Örn Ingólfs-
son lést fyrir skömmu á besta
aldri.
Hlöðver var léttur í lund,
ávallt broshýr og gerði gjarnan
góðlátlegt grín að samumhverf-
inu.
Það var drifkraftur í Hlöðver
til verka t.d. þegar hann gekk
fram af krafti og fagmennsku
við að koma saman niðjatali ætt-
arinnar sem var mikið og þarft
verk.
Hafi hann þökk fyrir sem og
þeir sem komu þar að verki.
Hlöðver/fjölskyldan urðu fyr-
ir miklum áföllum í lífinu þegar
ung dóttir þeirra hjóna lést í
umferðarslysi og síðan dóttir,
tengdasonur og barnabörn í
átakanlegu snjóflóðaslysi á
Flateyri. Megi Guð vernda þau
og minningu þeirra.
Þessi miklu áföll tóku mjög á
Hlöðver og fjölskylduna og
áföllin væntanlega haft áhrif á
heilsu hans, en æðruleysi og
bæn væntanlega hjálpað þeim
að ganga áfram veginn.
Hlöðver átti unaðsreit við
Þingvallavatn sem hann dvaldi
löngum í ásamt eiginkonu og
fjölskyldu.
Þar naut hann þess að horfa á
kvöldroðann speglast í tær-
bláma vatnsins, tignarlegan
fjallahringinn umhverfis vatnið
og upplýst vetrarkvöld í boði
norðurljósa og himintungla með
margbrotnum litbrigðum yfir
Þingvallasvæðinu.
Hlöðver dvaldi fyrrum hjá
frændfjölskyldunni á Nesjavöll-
um og hafði þá gaman af að fara
til veiða í ljósaskiptunum á
kvöldin þar sem falleg Þing-
vallableikja tók stundum á færi.
Ég minnist þess t.d. þegar
Hlöðver aðstoðaði Sigurð
frænda sinn, þeir þá ungir að
árum við að gera við og mála
Farmal Cub traktor fyrir tún-
slátt og hversu hlegið var dátt
og margt skrafað við þá vinnu.
Skemmtilegar minningar og
ljúfar með kærum frænda sem
hægt væri að skrifa um langa
grein.
Á síðari árum var oft rennt
við á Nesjavallabæ í kaffi og
pönnukökur hjá mömmu þegar
farið var í sumarbústaðinn og/
eða hringt í ættingja og vini og
spjallað um lífið og tilveruna.
Það tekur á þegar vinir falla
frá og við því bregst maður með
því að minnast góðra samveru-
stunda og af virðingu þökk fyrir
samstarfið fyrr og síðar.
Hafi Hlöðver þökk fyrir þær
samverustundir.
Við fjallavötnin fagurblá
er friður, tign og ró.
Í flötinn mæna fjöllin há
með fannir, klappir, skóg.
Þar líða álftir langt í geim
með ljúfum söngva klið,
og lindir ótal ljóða glatt
í ljósrar nætur frið.
(Hulda)
Megi Guð vernda Hlöðver og
minningu hans og gefa fjöl-
skyldunni styrk og ljós til fram-
tíðar.
Sendum eiginkonu, börnum,
barna- og barnabörnum, fjöl-
skyldu og vinum innilegar sam-
úðarkveðjur.
Fyrir hönd fjölskyldunnar frá
Nesjavöllum,
Ómar G. Jónsson.
Nágrannar eru sérstakur
hópur samferðamanna og Hlöð-
ver var einn þeirra í mínu lífi.
Og nú hefur hann kvatt þetta
jarðneska líf þar sem við hin
höldum áfram.
Og hvernig sem nú allt er eft-
ir dauðann, lifa þeir dánu áfram:
inni í okkur – utanum – og allt
um kring. Hlöðver varð ná-
granni minn á Laugateignum
þegar hann flutti þangað með
Birnu sinni og fjórum börnum í
gamla bernskuhúsið hennar.
Stutt var milli húsanna okkar,
bara rétt á ská yfir götuna.
Og eftir að dætur okkar jafn-
aldra kynntust, mynduðust
tengsl sem héldust alla þeirra
æskudaga. Það var góð vinátta
sem skapaði nánari samskipti
en alla jafna gerist milli ná-
granna. Skipst var á næturgist-
ingum og sumarbústaðaferðum
sem eru minningaperlur! Í kjöl-
far stórra áfalla í lífi Hlöðvers
og Birnu, dýpkuðu þessi tengsl í
þá veru að þau eiga alveg sér-
stakan stað í hjarta mínu.
Kveð nú minn kæra ná-
granna, hann Hlölla, með miklu
þakklæti fyrir samfylgdina.
Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur, elsku Birna, Guðríður,
Kristján og þið öll sem saknið
hans.
Bára.
Hlöðver Oddsson
✝ Óskar Haralds-son fæddist 12.
júlí 1920 í Reykja-
vík. Hann lést á
Dvalarheimilinu
Lundi á Hellu 31.
október 2017.
Foreldrar hans
voru Guðfinna Jós-
efsdóttir og Har-
aldur Ólafsson.
Systkini Óskars
voru 10 og eru þrjú
þeirra á lífi; Sigurður, Haukur
og Hrefna.
Óskar ólst upp í Landeyjum
en fór ungur til sjós. Lengst af
starfaði hann sem
bílstjóri hjá Kaup-
félaginu Þór á
Hellu. Hinn 20. maí
1950 kvæntist hann
Þóru Þorsteins-
dóttur frá Rifs-
halakoti, sem lést
30. maí 2017. Börn
þeirra eru 1. Kol-
brún 2. Hugrún 3.
Sævar 4. Áslaug 5.
andvana fæddur
drengur. Barnabörnin eru níu
og langafabörnin eru níu.
Útför Óskars fór fram í kyrr-
þey.
Elsku pabbi, þá er komið að
kveðjustund. Það er bæði sárt að
sjá á eftir þér og einnig að sam-
gleðjast þér að vera kominn á
betri stað eins og þú þráðir, sér-
staklega eftir að mamma féll frá
fimm mánuðum á undan þér.
Þér hrakaði mikið eftir fráfall
mömmu, sem kom mjög óvænt.
Allir héldu að þú mundir kveðja
á undan en enginn veit sína ævi.
Ég trúi að nú séuð þið saman
ekki í okkar mynd heldur í orku
og ljósi. Við systkinin áttum
góða æsku með ykkur, það var
ekki ríkidæmi á heimilinu en
alltaf nægur matur og kærleik-
ur. Þú ólst ekki upp við gott at-
læti, það var ekki gott að fæðast
í þennan heim fyrir 97 árum og
sérstaklega ef þú varst ekki
hjónabandsbarn. Þú áttir góðan
fóstra sem þótti vænt um þig og
þér um hann en það voru ekki
allir á bænum sama sinnis. Þú
varst trúlega mótaður úr þínu
uppeldi gagnvart okkur systk-
inum því þú varst svo natinn við
okkur og hækkaðir aldrei róm-
inn. Stundum fórum við yfir
strikið en aldrei hækkaðir þú
rödd þína, settir bara í brýrnar
og ef það gerðist vissi maður að
nú hefði verið gengið of langt.
Pabbi var fyrst á sjó og síðan
bílstjóri megnið af starfsævi
sinni og vinnudagarnir voru oft
langir og strembnir. Ekki voru
til lyftarar eða aðrar græjur til
að ferma eða afferma bíla í þá
daga eins og er nú í dag; allt var
borið í höndum enda var pabbi
minn sterkur allt til dauðadags
eins og hann hefði verið í rækt-
inni alla daga. Ég minnist
margra góðra daga þegar við
vorum ung, pabbi og mamma að
leika við okkur úti í garði, við ól-
umst upp áhyggjulaus með
ömmur og afa í næsta húsi, sem
var dýrmætt veganesti. Pabbi
var vel lesinn og minnugur, hann
átti ógrynni ljóðabóka ásamt
öðrum bókum og las mikið og
fletti oft í ljóðabókunum sínum
allt þar til í fyrra að sjóninni og
heilsu hrakaði. Ef pabbi hefði
fæðst á okkar tímum hefði hann
sennilega verið langskóla-
genginn.
Ég vil þakka henni Erlu
frænku og Margréti mágkonu
minni fyrir hlýju og kærleik í
garð foreldra minna. Mig langar
að kveðja pabba minn með er-
indi eftir Hugrúnu nöfnu mína.
Þú farinn ert þangað á undan inn.
Á eftir komum við, pabbi minn.
Það huggar á harmastundum.
Þótt hjörtun titri af trega og þrá,
við trúum, að þig við hittum þá
í alsælu á grónum grundum.
Þín dóttir
Hugrún.
Minn kæri tengdapabbi og
traustur vinur til 40 ára er fall-
inn frá.
Hann kom gjarnan við hjá
okkur á leiðinni heim til sín og
sagði er hann kom í dyrnar: „Að-
eins að kíkja á mannskapinn.“
Þegar við hjónin vorum að inn-
rétta húsið okkar var hann
mættur með pensil, hamar eða
önnur verkfæri sem við átti, og
þegar maður maldaði í móinn
sagðist hann reyna að verða ekki
fyrir, alltaf boðinn og búinn að
rétta fram hjálparhönd, einnig
við kartöfluniðursetningu eða
upptöku.
Barngóður var hann svo eftir
var tekið, börn sóttust eftir nær-
veru hans.Okkar börn héldu
mikið upp á Óskar afa og ósjald-
an sofnuðu þau í fangi hans, ekki
alltaf á æskilegum tímum. Þá
var gjarnan sagt í gríni að það
væri út af því að afi væri svo
heitur og feitur.
Óskar var ekki allra en fyrir
innan þykkan skráp var maður
sem var glettinn, gaf af sér og
hafði góða nærveru. Okkar sam-
eiginlega áhugamál var að
grúska í gömlum orðum og orða-
tiltækjum. Þegar við sátum sam-
an yfir kaffibolla sagði hann
kannski eitthvað orð sem ég
skildi ekki; þá varð hann sposk-
ur á svip og brosti út í annað, þá
var gripið í orðabókina og lausn-
in fannst.
Maður gat alltaf treyst að það
sem sagt var við hann fór aldrei
lengra.
Fyrir fimm mánuðum missti
Óskar hana Þóru, eiginkonu sína
til 67 ára, var mikið frá honum
tekið því að þau voru alveg sér-
staklega samrýnd hjón og fal-
legt samband, og bar Óskar
mikla virðingu fyrir henni.
Erlu frænku erum við óend-
anlega þakklát fyrir hennar hlut
að stytta þeim stundir nær á
hverjum degi.
Ég sendi kærum mágkonum
og fjölskyldum þeirra mínar
innilegustu samúðarkveðjur,
minning um góðan og hjarta-
hlýjan mann lifir með okkur.
Margrét.
Óskar Haraldsson